Free indirect speech
http://dbpedia.org/resource/Free_indirect_speech
L'estil indirecte lliure és aquell que conté la reproducció d'un diàleg o discurs dit per una persona de manera que aparegui integrat dins del text. Aquest estil s'utilitza per citar paraules d'un altre o pròpies en un moment diferent al de la seva enunciació o també per plasmar pensaments dels personatges en la literatura.
rdf:langString
Die erlebte Rede (auch „freie indirekte Rede“) ist ein episches Stilmittel, das zwischen direkter und indirekter Rede, zwischen Selbstgespräch und Bericht steht: Gedanken oder Bewusstseinsinhalte einer bestimmten Person werden im Indikativ der dritten Person und meist im sogenannten Epischen Präteritum ausgedrückt, das damit eine atemporale Funktion annimmt.
rdf:langString
Le discours indirect libre (DIL) est un type de discours indirect implicite. On parle aussi de style indirect libre.
rdf:langString
De vrije indirecte rede is een stijlfiguur die het midden houdt tussen de directe en de indirecte rede, oftewel tussen een monoloog en een verslag van de beleving van iemand anders. Deze stijlfiguur heeft meestal de vorm van een onvoltooid verleden tijd, in dit verband ook wel "verhalend imperfectum" genoemd. De vrije indirecte rede heeft meestal op het beschreven "nu" betrekking, wat wil zeggen op een tijdstip dat samenvalt met datgene wat in de rest van de zin wordt beschreven.
rdf:langString
Erlebte rede är ett språkligt stilmedel där man i en berättelse återger en persons tankar i indirekt form. Det skrivs alltså inte explicit ut att det är någons tanke som återges, men det framgår i stället exempelvis genom att åsikter och kunskaper som en viss person hyser framkommer i texten. Ordföljden blir densamma som ; tempus följer den övriga textens tempus. Det är en mellanform mellan och anföring. Exempel:
* Kim funderade en sista gång över beslutet att lämna staden. Var det rätt att lämna allt? Ja, det var det!
rdf:langString
Несо́бственно-пряма́я речь — это «отрывок повествовательного текста, передающий слова, мысли, чувства, восприятия или только смысловую позицию одного из изображаемых персонажей, причём передача текста повествователя не маркируется ни графическими знаками (или их эквивалентами), ни вводящими словами (или их эквивалентами)». Несобственно-прямая речь на синтаксическом (и пунктуационном) уровне не выделяется из авторской, но сохраняет лексические, стилистические и грамматические элементы, присущие речи говорящего, таким образом, располагаясь в промежуточном пространстве между полюсами прямой и косвенной речи.
rdf:langString
Polopřímá řeč je typ promluvy užívaný v moderní literatuře. Stojí na pomezí roviny a roviny . Podává výpověď zabarvenou subjektivním vnímáním postavy a způsobem její řeči, činí tak ale obvykle ve třetí osobě (v rámci vypravěčského pásma). Vědomí postavy a vědomí vypravěče se tudíž spojují a mísí. Pojem vznikl a rozšířil se na začátku 20. století, klíčovými badateli byli francouzsky píšící švýcarský autor (v roce 1912, jako „style indirect libre“) a německý romanista (v roce 1921, jako „erlebte Rede“). Později polopřímou řeč přijali a začali využívat a zkoumat významní teoretikové jako Gérard Genette, nebo Lubomír Doležel.
rdf:langString
Free indirect speech is a style of third-person narration which uses some of the characteristics of third-person along with the essence of first-person direct speech; it is also referred to as free indirect discourse, free indirect style, or, in French, discours indirect libre. According to British philologist Roy Pascal, Goethe and Jane Austen were the first novelists to use this style consistently and 19th-century French novelist Gustave Flaubert was the first to be aware of it as a style.
rdf:langString
El estilo indirecto libre (o discurso indirecto libre) es un estilo narrativo en el que se insertan en la voz del narrador enunciados propios de un personaje, que se reconocen mediante marcas que descartan la vinculación de ese registro del lenguaje o punto de vista con el narrador. En el enunciado del narrador aparecen interferencias e hibridaciones del discurso propio de los personajes, insertando en el relato fragmentos de su discurso que no son introducidos expresamente mediante marcadores o conectores (verbos de palabra y pensamiento o nexos introd del enunciado). No se debe confundir el estilo indirecto libre ni con las técnicas del monólogo o monólogo interior ni con la cesión de la palabra del narrador a la de los personajes mediante las tradicionales técnicas del estilo directo y
rdf:langString
Il discorso indiretto libero è una procedura usata nei testi narrativi. Consiste in una variante del discorso indiretto, che fonde le modalità del discorso diretto e di quello indiretto in una forma ibrida. Nella narrativa più antica era soggetto ad un uso assai limitato. Fu invece caratteristico della letteratura realista del XIX secolo. È comunque tipico della lingua comune dell'oralità, in cui un narratore racconta dei fatti e dà voce alle persone coinvolte direttamente, mutando il proprio punto di vista. Sempre il Verga, nel romanzo Mastro-don Gesualdo, scrive: Oppure ancora:
rdf:langString
Mowa pozornie zależna – wypowiedź charakteryzująca się tym, że monolog wewnętrzny zostaje wchłonięty przez narrację, ale mimo to zachowuje szereg znamion samodzielności i bezpośredniości przytoczenia. Jest to sytuacja pośrednia między użyciem mowy zależnej i niezależnej. Mowę pozornie zależną cechuje zamierzone przeciwieństwo między kształtem dramatycznym przytoczenia i jego istotną postacią stylistyczną.
rdf:langString
Discurso indireto livre é uma modalidade de técnica mãe, resultante da mistura dos discursos direto e indireto, sendo um processo de grande efeito estilístico. Por meio dele, o narrador pode não apenas reproduzir indiretamente as falas dos personagens, mas também o que eles não dizem, como pensamentos e sentimentos, além de poder incluir ideias do próprio narrador, trazendo ambiguidade e riqueza de sentido ao texto. Assim, o "discurso indireto livre" corresponde à fala ou monólogo interior dos personagens, porém expresso pelo narrador (característica do discurso indireto) e reproduzidos na forma como os personagens diriam (característica do discurso direto), podendo ou não conter juízo do narrador. Ocorre quando a fala do personagem se confunde com a narração, tanto no conteúdo, quanto na
rdf:langString
Невласне пряма мова — своєрідний тип мовлення, проміжний між прямою і непрямою мовою. Невласне пряму мову зближує з прямою те, що в ній зберігаються лексичні й синтаксичні риси чужого висловлювання, манера мовлення і настрій персонажа, але невласне-пряма мова подається ніби від імені автора, в мову якого вплітається мова дійової особи. Відтак створюється двоплановість висловлювання: передається «внутрішнє мовлення» персонажа його думки, настрої, але виступає за нього автор; об'єктивна оцінка подій поєднується з переломленням їх через призму сприйняття персонажа. Наприклад: (М. Коцюбинський).
rdf:langString
rdf:langString
Estil indirecte lliure
rdf:langString
Polopřímá řeč
rdf:langString
Erlebte Rede
rdf:langString
Estilo indirecto libre
rdf:langString
Free indirect speech
rdf:langString
Discours indirect libre
rdf:langString
Discorso indiretto libero
rdf:langString
Mowa pozornie zależna
rdf:langString
Vrije indirecte rede
rdf:langString
Discurso indireto livre
rdf:langString
Erlebte rede
rdf:langString
Несобственно-прямая речь
rdf:langString
Невласне-пряма мова
xsd:integer
3076483
xsd:integer
1124360965
rdf:langString
right
rdf:langString
#CCDDFF
xsd:integer
2
<perCent>
90.0
rdf:langString
"During dinner, Mr. Bennett scarcely spoke at all; but when the servants were withdrawn, he thought it time to have some conversation with his guest, and therefore started a subject in which he expected him to shine, by observing that he seemed very fortunate in his patroness....Mr. Collins was eloquent in her praise. The subject elevated him to more than usual solemnity of manner, and with a most important aspect he protested that he had never in his life witnessed such behavior in a person of rank--such affability and condescension, as he had himself experienced from Lady Catherine. She had been graciously pleased to approve of both the discourses, which he had already had the honor of preaching before her. She had also asked him twice to dine at Rosings, and had sent for him only the Saturday before, to make up her pool of quadrille in the evening. Lady Catherine was reckoned proud by many people he knew, but he had never seen any thing but affability in her."
rdf:langString
This quote, from I.xiv of Pride and Prejudice, uses free indirect speech. Italics are added here to indicate where the shift to free indirect speech begins. It then continues for the remainder of the quote.
<perCent>
33.0
rdf:langString
L'estil indirecte lliure és aquell que conté la reproducció d'un diàleg o discurs dit per una persona de manera que aparegui integrat dins del text. Aquest estil s'utilitza per citar paraules d'un altre o pròpies en un moment diferent al de la seva enunciació o també per plasmar pensaments dels personatges en la literatura.
rdf:langString
Polopřímá řeč je typ promluvy užívaný v moderní literatuře. Stojí na pomezí roviny a roviny . Podává výpověď zabarvenou subjektivním vnímáním postavy a způsobem její řeči, činí tak ale obvykle ve třetí osobě (v rámci vypravěčského pásma). Vědomí postavy a vědomí vypravěče se tudíž spojují a mísí. Pojem vznikl a rozšířil se na začátku 20. století, klíčovými badateli byli francouzsky píšící švýcarský autor (v roce 1912, jako „style indirect libre“) a německý romanista (v roce 1921, jako „erlebte Rede“). Později polopřímou řeč přijali a začali využívat a zkoumat významní teoretikové jako Gérard Genette, nebo Lubomír Doležel. Zkoumání polopřímé řeči vychází ze dvou základních badatelských koncepcí. Podle první z nich, spojovaná s německými filology ze školy Karla Vosslera, je polopřímá řeč primárně estetickým a literárně psychologickým jevem; frankofonní jazykovědci naopak preferovali definování a zkoumání polopřímé řeči z lingvistického hlediska, jako gramatický prostředek reprodukce vymezený jazykovými (morfologickými a syntaktickými) znaky. Užívání polopřímé řeči bylo popsáno ve většině moderních literatur v Evropě a Americe, ale také v moderní čínské próze.
rdf:langString
Die erlebte Rede (auch „freie indirekte Rede“) ist ein episches Stilmittel, das zwischen direkter und indirekter Rede, zwischen Selbstgespräch und Bericht steht: Gedanken oder Bewusstseinsinhalte einer bestimmten Person werden im Indikativ der dritten Person und meist im sogenannten Epischen Präteritum ausgedrückt, das damit eine atemporale Funktion annimmt.
rdf:langString
Free indirect speech is a style of third-person narration which uses some of the characteristics of third-person along with the essence of first-person direct speech; it is also referred to as free indirect discourse, free indirect style, or, in French, discours indirect libre. Free indirect speech has been described as a "technique of presenting a character's voice partly mediated by the voice of the author" (or, reversing the emphasis, "that the character speaks through the voice of the narrator") with the voices effectively merged. It has also been described as "the illusion by which third-person narrative comes to express...the intimate subjectivity of fictional characters." The word "free" in the phrase is used to capture the fact that with this technique, the author can "roam from viewpoint to viewpoint" instead of being fixed with one character or with the narrator. According to British philologist Roy Pascal, Goethe and Jane Austen were the first novelists to use this style consistently and 19th-century French novelist Gustave Flaubert was the first to be aware of it as a style.
rdf:langString
Le discours indirect libre (DIL) est un type de discours indirect implicite. On parle aussi de style indirect libre.
rdf:langString
El estilo indirecto libre (o discurso indirecto libre) es un estilo narrativo en el que se insertan en la voz del narrador enunciados propios de un personaje, que se reconocen mediante marcas que descartan la vinculación de ese registro del lenguaje o punto de vista con el narrador. En el enunciado del narrador aparecen interferencias e hibridaciones del discurso propio de los personajes, insertando en el relato fragmentos de su discurso que no son introducidos expresamente mediante marcadores o conectores (verbos de palabra y pensamiento o nexos introd del enunciado). No se debe confundir el estilo indirecto libre ni con las técnicas del monólogo o monólogo interior ni con la cesión de la palabra del narrador a la de los personajes mediante las tradicionales técnicas del estilo directo y el estilo indirecto. En determinados casos, esta técnica de la voz enunciadora puede llegar a producir una hibridación del narrador con el interior del personaje. En ocasiones la presencia del estilo indirecto libre puede ser reconocida por la variación de los tiempos verbales, pero sus rasgos caracterizadores son la presencia de rasgos lingüísticos en el discurso del narrador que solo pueden ser propios de un determinado personaje y la constatación de que el mensaje contiene pensamientos, creencias, inquietudes o sentimientos que solo pueden ser atribuidos a ese personaje: Quería ir a Marte en el cohete. Bajó a la pista en las primeras horas de la mañana y a través de los alambres les dijo a los hombres uniformados que quería ir a Marte. Les dijo que pagaba impuestos, que se llamaba Pritchard y que tenía derecho de ir a Marte. ¿No había nacido allí mismo en Ohio? ¿No era un buen ciudadano? Entonces, ¿por qué no podía ir a Marte? Ray Bradbury, Crónicas Marcianas. "Para dar saltos de júbilo, ella habría necesitado otra clase de estímulo. ¿Por ejemplo? Ay, yo qué sé. Que inventaran una máquina de resucitar a los muertos y me devolvieran a mi marido. Se preguntó si después de tantos años no debería ir pensando en olvidar. ¿Olvidar? ¿Qué es eso?" Fernando Aramburu, Patria. En los fragmentos anteriores, se aprecia el estilo indirecto libre en las oraciones destacadas. Nótese la variación en el tiempo verbal (de pretérito perfecto simple a pretérito pluscuamperfecto y pretérito imperfecto), pero sobre todo la presencia en el discurso enunciador de sentimientos y deseos propios solamente del personaje: en el discurso del narrador se funde el del personaje.
rdf:langString
Il discorso indiretto libero è una procedura usata nei testi narrativi. Consiste in una variante del discorso indiretto, che fonde le modalità del discorso diretto e di quello indiretto in una forma ibrida. L'espressione traduce il tedesco erlebte Rede, 'discorso rivissuto', e indica un discorso indiretto in cui siano stati eliminati i verbi reggenti (tipicamente verbi dichiarativi come "dire", "pensare", "chiedere", "ordinare" ecc.). È discorso indiretto in quanto passa attraverso la mediazione del soggetto riferente, ma mantiene stilemi e strutture grammaticali del discorso diretto. L'eliminazione delle virgolette o di altri segni che delimitino il discorso diretto fa sì che le voci dei personaggi risultino fuse con quella del narratore. Nella narrativa più antica era soggetto ad un uso assai limitato. Fu invece caratteristico della letteratura realista del XIX secolo. È comunque tipico della lingua comune dell'oralità, in cui un narratore racconta dei fatti e dà voce alle persone coinvolte direttamente, mutando il proprio punto di vista. Maestri di questo stile sono stati, nella letteratura europea, gli scrittori Gustave Flaubert e Jane Austen. Nella letteratura italiana, questo tipo di discorso è stato ampiamente utilizzato nella tecnica narrativa da Giovanni Verga. Ad esempio, all'inizio della novella Rosso Malpelo, Verga scrive: Del resto, ella lo vedeva soltanto il sabato sera, quando tornava a casa con quei pochi soldi della settimana; e siccome era malpelo c'era anche a temere che ne sottraesse un paio di quei soldi...Qui il discorso indiretto libero esprime il punto di vista della madre del protagonista. Sempre il Verga, nel romanzo Mastro-don Gesualdo, scrive: Egli invece non aveva sonno. Si sentiva allargare il cuore. Gli venivano tanti ricordi piacevoli. Ne aveva portate delle pietre sulle spalle, prima di fabbricare quel magazzino! E ne aveva passati dei giorni senza pane, prima di possedere tutta quella roba!La parte sottolineata è un discorso indiretto libero, mancando il verbo introduttivo e la congiunzione subordinante. Oppure ancora: Ed anche la roba era fatta per lui, che pareva ci avesse la calamita. Il discorso indiretto "non libero" sarebbe: "E dicevano che anche la roba...". Luigi Pirandello, nella novella Ciàula scopre la luna, scrive: Estatico, cadde a sedere sul suo carico, davanti alla buca. Eccola là, eccola là, la Luna.... C'era la luna! la luna!La parte sottolineata è un esempio di discorso indiretto libero, il pensiero di Ciàula.
rdf:langString
De vrije indirecte rede is een stijlfiguur die het midden houdt tussen de directe en de indirecte rede, oftewel tussen een monoloog en een verslag van de beleving van iemand anders. Deze stijlfiguur heeft meestal de vorm van een onvoltooid verleden tijd, in dit verband ook wel "verhalend imperfectum" genoemd. De vrije indirecte rede heeft meestal op het beschreven "nu" betrekking, wat wil zeggen op een tijdstip dat samenvalt met datgene wat in de rest van de zin wordt beschreven.
rdf:langString
Mowa pozornie zależna – wypowiedź charakteryzująca się tym, że monolog wewnętrzny zostaje wchłonięty przez narrację, ale mimo to zachowuje szereg znamion samodzielności i bezpośredniości przytoczenia. Jest to sytuacja pośrednia między użyciem mowy zależnej i niezależnej. Narrator mówi pozornie od siebie, posługuje się formami językowymi właściwymi opowiadaniu, a w rzeczywistości przekazuje wiernie tok myśli i doznań bohatera, nie angażując się w ich referowanie (jak to ma miejsce w mowie zależnej). Wypowiedź narratora jest tak ukształtowana, że odzwierciedla sposób myślenia i wyrażania się bohatera. Stylistyczny kształt narracji utrwala w sobie jednocześnie dwa punkty widzenia: monologującego bohatera i przedstawiającego ten monolog narratora. Cechą charakterystyczną mowy pozornie zależnej jest to, że te dwa punkty widzenia nie są od siebie niezależne, że łączą się we wspólnej formie stylistycznej. Mowę pozornie zależną cechuje zamierzone przeciwieństwo między kształtem dramatycznym przytoczenia i jego istotną postacią stylistyczną.
rdf:langString
Erlebte rede är ett språkligt stilmedel där man i en berättelse återger en persons tankar i indirekt form. Det skrivs alltså inte explicit ut att det är någons tanke som återges, men det framgår i stället exempelvis genom att åsikter och kunskaper som en viss person hyser framkommer i texten. Ordföljden blir densamma som ; tempus följer den övriga textens tempus. Det är en mellanform mellan och anföring. Exempel:
* Kim funderade en sista gång över beslutet att lämna staden. Var det rätt att lämna allt? Ja, det var det!
rdf:langString
Discurso indireto livre é uma modalidade de técnica mãe, resultante da mistura dos discursos direto e indireto, sendo um processo de grande efeito estilístico. Por meio dele, o narrador pode não apenas reproduzir indiretamente as falas dos personagens, mas também o que eles não dizem, como pensamentos e sentimentos, além de poder incluir ideias do próprio narrador, trazendo ambiguidade e riqueza de sentido ao texto. Assim, o "discurso indireto livre" corresponde à fala ou monólogo interior dos personagens, porém expresso pelo narrador (característica do discurso indireto) e reproduzidos na forma como os personagens diriam (característica do discurso direto), podendo ou não conter juízo do narrador. Ocorre quando a fala do personagem se confunde com a narração, tanto no conteúdo, quanto na forma. Por isso, o comentário do personagem surge sem secção, isto é, sem estar claramente separado das palavras do narrador, ao contrário do que ocorre no discurso direto, por exemplo, no qual se utilizam travessão, dois pontos, aspas etc. Comumente, o discurso indireto livre aparece entremeado com o discurso indireto. As orações do discurso indireto livre são, em regra, independentes, podendo ter ou não verbos cultos de elocução (também chamados de verbos dicendi). Quando os possui, fica mais nítido que a frase não é do narrador, mas do personagem. Em geral, ele ocorre com foco narrativo em terceira pessoa, mas é possível o uso da primeira. Esse discurso é muito empregado na narrativa moderna, pela fluência e ritmo que confere ao texto.
rdf:langString
Несо́бственно-пряма́я речь — это «отрывок повествовательного текста, передающий слова, мысли, чувства, восприятия или только смысловую позицию одного из изображаемых персонажей, причём передача текста повествователя не маркируется ни графическими знаками (или их эквивалентами), ни вводящими словами (или их эквивалентами)». Несобственно-прямая речь на синтаксическом (и пунктуационном) уровне не выделяется из авторской, но сохраняет лексические, стилистические и грамматические элементы, присущие речи говорящего, таким образом, располагаясь в промежуточном пространстве между полюсами прямой и косвенной речи.
rdf:langString
Невласне пряма мова — своєрідний тип мовлення, проміжний між прямою і непрямою мовою. Невласне пряму мову зближує з прямою те, що в ній зберігаються лексичні й синтаксичні риси чужого висловлювання, манера мовлення і настрій персонажа, але невласне-пряма мова подається ніби від імені автора, в мову якого вплітається мова дійової особи. Відтак створюється двоплановість висловлювання: передається «внутрішнє мовлення» персонажа його думки, настрої, але виступає за нього автор; об'єктивна оцінка подій поєднується з переломленням їх через призму сприйняття персонажа. З непрямою мовою невласне пряму мову зближує те, що в ній дієслова і займенники вживаються у формі третьої особи. Невласне-пряма мова характерна лише для художнього стилю, «виступає і в поезії, і в прозі як прекрасний вид передачі голосів, яким, за авторовим задумом, треба звучати стримано, приглушено, нещиро, іноді — залишатися лише „внутрішніми“ голосами, вираженням роздумів, загнаних у себе почувань тощо» (Л. Булаховський). Наприклад: Палагна прибігла додому лиха. Добре, що хоч Іван нічого не бачив. Ну і сусідонько файний, смага б ті взяла! Не мав коли приступитесь до — неї! Ігій на тебе!.. А що ворожіння пропало — то вже пропало… Вагалась, чи казати про Юру Іванові, чи дати спокій (М. Коцюбинський). Іноді невласне-пряма мова чергується з прямою мовою.
xsd:nonNegativeInteger
12171