Former Qin

rdf:langString Wcześniejsze Qin

rdf:langString Wcześniejsze państwo Qin (chiń. 前秦; pinyin Qián Qín) – krótkotrwałe państwo ustanowione w północnych Chinach przez lud w okresie Szesnastu Królestw. Udało mu się zjednoczyć na kilka lat całe północne Chiny, ale po klęsce w bitwie nad rzeką Fei rozpadło się w kilka lat, dając początek wielu małym państwom. Gdy konflikty pałacowe doprowadziły do upadku państwo , władzę w nim przejął generał chińskiego pochodzenia, Ran Min. Rozpoczął on regularną eksterminację „barbarzyńców” (tj. nie-Chińczyków, Xiongnu, którzy stanowili klasę rządzącą w Zhao). Ci z Xiongnu, którzy przeżyli, uciekli, prosząc sąsiadujące państwa o pomoc. Koalicja Xianbei pokonała i zabiła Ran Mina w 352 roku, a jego państwo uległo podziałowi. Wschodnią część zagarnęło Wcześniejsze Yan, a w centralnej części, na obszarze dzisiejszych prowincji lud Di założył państwo, które późniejsi historycy nazwali Wcześniejszym Qin. Di nie posiadali tradycji własnej państwowości, a w III wieku wielu z nich było przesiedlanych na skutek walk między dynastią Jin i państwami , i . To ostatnie państwo przesiedliło ponad 100 tysięcy Di, pod wodzą niejakiego Fu Honga, z równiny Guanzhong do Henanu i Hebei. Po śmierci króla Zhao, Shi Hu, Fu Hong powiódł swoich ludzi z powrotem w ojczyste strony. Pokonawszy lud Qiang, który także chciał osiedlić się w Guanzhong. W 351 roku, wykorzystując chaos wywołany wojną z Ran Minem, syn Fu Honga proklamował powstanie państwa Qin. Rok później koronował się jako cesarz, a już w 354 roku zdołał odeprzeć inwazję dynastii Jin z Henanu. Nazwa państwa odwoływała się do starożytnego mocarstwa Qin, które wywodziło się z tego samego obszaru i które po raz pierwszy zjednoczyło Chiny. W 357 roku, tron przejął ambitny i przedsiębiorczy Fu Jian, pod wodzą którego Qin rozpoczęło błyskawiczną ekspansję we wszystkich niemal kierunkach. Jeszcze w roku swej koronacji Fu Jian podporządkował sobie jeden z odłamów ludu Qiang. W 370 roku uderzył na Wcześniejsze Yan i podbił je, zwiększając obszar swego państwa o 157 dystryktów, zamieszkałych przez niemal 10 milionów osób. Trzy lata później oderwał od terytorium Jin niemal cały Syczuan, zaś w 376 roku zwrócił się na północ, podbijając wpierw , a następnie ludu Tuoba, jednocząc do roku 381 całe północne Chiny. Qin udało się zjednoczyć północne Chiny dzięki sukcesom militarnym, ale nie stworzyło stabilnej administracji. Gdy po klęsce nad Fei odwrócili się od niego alianci, zwabieni uprzednio zwycięstwami na polach bitew, nastąpiła jego szybka zapaść. Podobnie jak inne państwa tego okresu, Qin cierpiało m.in. na braki siły roboczej. Spowodowało to wielkie przesiedlenia podbitej ludności w okolice stolicy (co miało też ułatwić ich kontrolę). Nie mniej niż 100 tys. rodzin qiangowskich (po 357 roku) i Murong (po podboju państwa Yan w 370 roku), zostało przeniesionych w ten sposób. Znaczne grupy ludności podlegały też lokalnym przywódcom kontrolującym zwarte społeczności mieszkające w obronnych miejscach i fortach. Zmniejszało to nie tylko dochody z podatków, ale też tworzyło potencjalnie wybuchową mieszankę w przypadku osłabienia potęgi militarnej Qin. Świadectwem niestabilności wewnętrznej były rebelie (Xiongnu w 366 roku, Qiangów w 367 roku oraz w Syczuanie w 374 roku) oraz bunty krewnych Fu Jiana (w latach 367-8 i 380 w Hebei).