Florence Hooton
http://dbpedia.org/resource/Florence_Hooton
Florence Hooton (8 July 1912 – 14 May 1988) was an English cellist. She was born in Scarborough, the daughter of a cellist, and studied at the Royal Academy of Music under Douglas Cameron, then in Zurich with Emanuel Feuermann. Hooton became a professor at the Royal Academy of Music in 1964 and also gave private lessons in Suffolk and Sheffield. The Academy holds a portrait of her by Wilfrid Gabriel de Glehn, painted in 1936. It is hanging in the Duke's Hall.
rdf:langString
Florence Hooton (Scarborough, 8 juli 1912 – Sheffield, 14 mei 1988) was een Brits celliste. Hooten begon relatief laat aan de studie voor cello. Ze was negen jaar oud toen ze haar eerste beginlessen kreeg van haar vader, zelf ook cellist. Haard vader schakelde vervolgens zijn leraar Warren Evans in. Toen ze 14 jaar oud was ging ze naar een gespecialiseerde school voor cellisten in Londen. Haar volgende docent was Douglas Cameron, die haar nadat ze een studiebeurs had gekregen “meenam” naar de Royal Academy of Music. Jooton bespeelde een Rogerius-cello uit 1699.
rdf:langString
Флоренс Хутон (англ. Florence Hooton; 8 июля 1912, Скарборо — 14 мая 1988, Шеффилд) — британская виолончелистка. Начала учиться игре на виолончели в возрасте девяти лет, сперва у своего отца, затем у Уоррена Эванса и наконец в Королевском колледже музыки у Дугласа Камерона. Позднее совершенствовала своё мастерство в Цюрихе под руководством Эмануэля Фойермана. Портрет Хутон с её инструментом написал в 1936 г. Уилфрид де Глен.
rdf:langString
rdf:langString
Florence Hooton
rdf:langString
Florence Hooton
rdf:langString
Хутон, Флоренс
xsd:integer
69578194
xsd:integer
1119356558
rdf:langString
Florence Hooton (8 July 1912 – 14 May 1988) was an English cellist. She was born in Scarborough, the daughter of a cellist, and studied at the Royal Academy of Music under Douglas Cameron, then in Zurich with Emanuel Feuermann. Her debut recital was in 1934 at the Wigmore Hall and her BBC Proms debut a year later, playing Beethoven's Triple Concerto. During the 1930s she was a member of the Grinke Trio (with violinist Frederick Grinke and pianist Dorothy Manley) and the New English String Quartet. She later formed the Loveridge-Martin-Hooton Trio with pianist Iris Loveridge and her husband, the violinist David Martin. It was active between 1956 and 1976. Hooton became a professor at the Royal Academy of Music in 1964 and also gave private lessons in Suffolk and Sheffield. The Academy holds a portrait of her by Wilfrid Gabriel de Glehn, painted in 1936. It is hanging in the Duke's Hall. Her premiere performances included: Gordon Jacob's Divertimento for Unaccompanied Cello (1934) which Jacob dedicated to her; Frank Bridge's Oration on 18 January 1936, after the work had been turned down by Felix Salmond and by Guilhermina Suggia; and William Busch's Cello Concerto on 13 August 1943 at the Proms. With Harriet Cohen she premiered Arnold Bax's Legend-Sonata in F sharp minor for cello and piano in 1943: the work is dedicated to her. Hooton also premiered Gordon Jacob's Cello Concerto at the Royal Albert Hall in 1955, Kenneth Leighton's Cello Concerto at the Cheltenham Festival in 1956, and Alan Bush's Concert Suite at the Royal Albert Hall the same year. In 1957 and 1958 she performed and broadcast the Cello Sonata in Eb by Helen Perkin with the composer at the piano. Hooton recorded with Decca from the late 1930s and was a frequent broadcaster. Her last public performance was in 1978. In 1981 she commissioned Gordon Jacob to write a Cello Octet for her students at the Royal Academy. She was appointed OBE in 1982. Following her death the Academy established the annual David Martin/Florence Hooton Concerto Prize in her memory. Hooton married David Martin in 1938. They lived in Ickenham in Middlesex at 34, Thornhill Road, and later at 345 Stag Lane, London NW9. There were two daughters. Martin died in 1982.
rdf:langString
Florence Hooton (Scarborough, 8 juli 1912 – Sheffield, 14 mei 1988) was een Brits celliste. Hooten begon relatief laat aan de studie voor cello. Ze was negen jaar oud toen ze haar eerste beginlessen kreeg van haar vader, zelf ook cellist. Haard vader schakelde vervolgens zijn leraar Warren Evans in. Toen ze 14 jaar oud was ging ze naar een gespecialiseerde school voor cellisten in Londen. Haar volgende docent was Douglas Cameron, die haar nadat ze een studiebeurs had gekregen “meenam” naar de Royal Academy of Music. In 1934 maakte ze haar debuut in de in een kamermuziekconcert. Tijdens dat concert waren de componisten Frank Bridge en Benjamin Britten (leerling van Bridge) aanwezig. Bridge was meteen weg van haar spel en dacht haar de premiere van zijn toe. Bridge: If that girl gets one more of those top notes spot-on I'm going round to ask if she'd like to give the first performance of my cello sonata. Het jaar daarop, op 23 augustus 1935, speelde ze de cellopartij in Ludwig van Beethovens Tripelconcerto met het BBC Symphony Orchestra onder leiding van Henry Wood. Solisten die avond waren dezelfde musici uit 1934, Frederick Grinke (Viool) en Dorothy Manley (piano). Hooton zou nog 5 keer dat werk spelen tijdens de Proms, met als laatste een uitvoering in 1958. Ze speelde vaak modern repertoire uit die tijd. Hoogtepunten waren uitvoeringen van Gordon Jacobs Divertimento voor onbegeleide cello en de Legendsonate van Arnold Bax. In 1936 gaf ze de eerste uitvoering van Bridges Oration, diens celloconcert, nadat anderen, waaronder Bridges vriend , het onspeelbaar achtten. Hetzelfde was al min of meer gebeurd met die cellosonate. Ondertussen studeerde ze verder bij Emmanuel Feuermann in Zürich. Met hem oefende ze de techniek om de strijkstok in een volmaakte rechte hoek met de snaren te krijgen, een techniek die ze later weer aan haar leerlingen doorgaf. Een bijzonder optreden als solist was een televisieuitvoering van een ballet gechoreografeerd op Joseph Haydns Celloconcert in D majeur met toen nog de onbekende Margot Fonteyn. Ze gaf ook eerste uitvoeringen van de concerten van , Gordon Jacob en Kenneth Leighton. In 1950 vormde ze een pianotrio met David Martin (viool en de man van Florence sinds 1938) en Iris Loveridge (piano). Zelf gaf ze vanaf 1964 samen met haar man les aan de Royal Academy of Music. In 1976 stopte ze met optreden van het trio. In 1978 trad ze voor het laatst op. Jooton bespeelde een Rogerius-cello uit 1699.
rdf:langString
Флоренс Хутон (англ. Florence Hooton; 8 июля 1912, Скарборо — 14 мая 1988, Шеффилд) — британская виолончелистка. Начала учиться игре на виолончели в возрасте девяти лет, сперва у своего отца, затем у Уоррена Эванса и наконец в Королевском колледже музыки у Дугласа Камерона. Позднее совершенствовала своё мастерство в Цюрихе под руководством Эмануэля Фойермана. Дебютировала в 1934 году в , произведя сильное впечатление на присутствовавших на концерте и Бенджамина Бриттена. В дальнейшем стала первой исполнительницей виолончельного концерта Бриджа (1936, дирижировал автор) — согласно дневниковой записи Бриттена, солистка была «прекрасна, всё ещё молода и, может быть, слегка незрела, но с отличной техникой и контролем». Впервые исполнила и ряд других сочинений британских композиторов — сотрудничала, в частности, с Арнольдом Баксом, Уильямом Бушем, . В 1935—1958 гг. 11 раз выступала на Променадных концертах. В 1938 г. вышла замуж за скрипача Дэвида Мартина, с которым в дальнейшем много играла вместе, в том числе в составе фортепианного трио с пианисткой . Концертировала до 1978 года. С 1964 г. преподавала в Королевской академии музыки. Портрет Хутон с её инструментом написал в 1936 г. Уилфрид де Глен.
xsd:nonNegativeInteger
4615