Fast ice
http://dbpedia.org/resource/Fast_ice an entity of type: WikicatBodiesOfIce
La banquise côtière (en anglais fast ice) est de la glace de mer qui reste fixe, généralement à l'endroit où elle s'est formée, et qui peut atteindre une épaisseur considérable. On la rencontre le long des côtes, où elle est jointive au rivage, ou sur les hauts-fonds, où elle peut être retenue par les îles ou des icebergs échoués. Cette banquise peut être formée sur place à partir de l'eau de mer ou d'une banquise de n'importe quel âge retenue au rivage par le gel.
rdf:langString
定着氷（ていちゃくひょう）は、流氷の逆で、海岸に接して定着し、その場から動かない氷のこと。定着氷はその場の海水が凍結するか、流氷が海岸に固着して形成される。幅は海岸から数百メートルに達する場合もある。定着氷の厚さが海面上2メートル以上のものを、「棚氷」と呼ぶ。
rdf:langString
Припай — суцільний льодяний покрив, що примерзає до берега. Простягається на відстань від декількох метрів до сотень кілометрів від берега вздовж узбережжя арктичних та антарктичних морів при замерзанні води. У високоширотних районах припай може існувати по декілька років і досягати товщини 10-20 м. Припай — смуга піщаного побережжя моря під скелями.
rdf:langString
El gel fix o gel permanent (gel ràpid en anglès: «fast ice») és una banquisa (mar de gel) que s'ha congelat al llarg de la costa i s'esté fora de la terra en la mar, romanent-hi ancorada, fixada al llarg dels bancs de sorra, barres o a les parts més somes de la plataforma continental. A l'Antàrtida, el gel fix també s'estén entre icebergs immobilitzats. A diferència de l'altre tipus de banquisa, el gel a la deriva, el gel fix no es mou amb els corrents i el vent.
rdf:langString
Fast ice (also called land-fast ice, landfast ice, and shore-fast ice) is sea ice that is "fastened" to the coastline, to the sea floor along shoals or to grounded icebergs. Fast ice may either grow in place from the sea water or by freezing pieces of drifting ice to the shore or other anchor sites. Unlike drift (or pack) ice, fast ice does not move with currents and winds.
rdf:langString
Als Festeis wird Meereis bezeichnet, das fest an der Küstenlinie verankert ist. Es grenzt an Festland, Inseln und Schelfeis, es bildet sich aber auch an auf Grund gelaufenen Eisbergen oder entlang von Sandbänken. Festeis verbleibt im Gegensatz zu Treibeis am Ort seiner Entstehung, oft als ebene, nicht deformierte Fläche, die von Wind und Strömungen nicht bewegt wird. Dagegen hebt und senkt es sich mit den Gezeiten. Es kann sich direkt aus Meerwasser bilden oder aus treibenden Eisschollen zusammenfrieren. Seine Ausdehnung beträgt wenige Meter bis Hunderte von Kilometern in flachen Schelfmeeren wie der Laptewsee, wo es sich im Winter von der sibirischen Festlandsküste 500 km weit bis zu den Neusibirischen Inseln erstreckt.
rdf:langString
El hielo fijo o hielo permanente (en inglés, «fast ice») es una banquisa (mar de hieloielo fi) que se ha congelado a lo largo de la costa y se extiende fuera de la tierra en el mar, permaneciendo anclada a ella, fijada a lo largo de los bancos de arena, barras o a las partes más someras de la plataforma continental. En la Antártida, el hielo fijo también se extiende entre icebergs varados. A diferencia del otro tipo de banquisa, el hielo a la deriva, el hielo fijo no se mueve con las corrientes y el viento.
rdf:langString
IJs verbonden met het vasteland (Engels: Fast ice; "verbonden ijs") is de benaming voor zee-ijs dat is gevormd langs de kusten (ermee verbonden), langs ondiepten of op de zeebodem van ondiepe delen van het continentaal plat, waarbij het zich van het land uitstrekt de zee in. In Antarctica kan dit ijs zich ook uitstrekken tussen aan de grond gelopen ijsbergen. In tegenstelling tot pakijs verplaatst het zich niet onder invloed van zeestromingen of wind.
rdf:langString
Chama-se gelo permanente, gelo fixo ou banquisa costeira (em inglês: fast ice) à banquisa (mar de gelo) que congelou ao longo da costa e se estende fora de terra pelo mar adentro, permanecendo agregada à terra, e fixa ao longo dos bancos de areia, barras ou a partes mais rasas da plataforma continental. Na Antártida, o gelo permanente também se estende entre icebergues encalhados. Ao contrário do gelo à deriva, que é outro tipo de banquisa, o gelo permanente não se move com as correntes oceânicas nem com o vento.
rdf:langString
Припа́й — вид неподвижного льда в морях, океанах и их заливах вдоль берегов. Для припая характерно формирование льдов преимущественно спокойного нарастания. Мощность припая позволяет судить о предельной толщине льда, который может образовываться за один зимний сезон в данном месте. В динамическом отношении морской лёд разделяется на (дрейфующий) и неподвижный (припай). Припай представляет собой прикреплённый к берегу или отмели ледяной покров, простирающийся на расстояние от нескольких метров до сотен километров от берега при замерзании воды.
rdf:langString
rdf:langString
Gel fix
rdf:langString
Festeis
rdf:langString
Hielo fijo
rdf:langString
Fast ice
rdf:langString
Banquise côtière
rdf:langString
定着氷
rdf:langString
IJs verbonden met het vasteland
rdf:langString
Gelo permanente
rdf:langString
Припай
rdf:langString
Припай
xsd:integer
1375452
xsd:integer
1119047279
rdf:langString
El gel fix o gel permanent (gel ràpid en anglès: «fast ice») és una banquisa (mar de gel) que s'ha congelat al llarg de la costa i s'esté fora de la terra en la mar, romanent-hi ancorada, fixada al llarg dels bancs de sorra, barres o a les parts més somes de la plataforma continental. A l'Antàrtida, el gel fix també s'estén entre icebergs immobilitzats. A diferència de l'altre tipus de banquisa, el gel a la deriva, el gel fix no es mou amb els corrents i el vent. L'amplada i a presència d'aquestes zones de gel acostuma a ser estacional i depén del gruix del gel, de la topografia del fons marí i de la posició geogràfica de les illes. A l'Oceà Àrtic el gel fix s'esté fins a una fondària de 20 metres, en canvi, a les mars subàrtiques, només arriba a uns 10 metres. La topografia del gel fix oscil·la des d'un nivell molt pla a tenir un perfil abrupte. El gel fix pot créixer tant per la congelació de l'aigua de mar com per la congelació de trossos de gel a la deriva de la costa o d'altres llocs on puguin quedar ancorats.
rdf:langString
Als Festeis wird Meereis bezeichnet, das fest an der Küstenlinie verankert ist. Es grenzt an Festland, Inseln und Schelfeis, es bildet sich aber auch an auf Grund gelaufenen Eisbergen oder entlang von Sandbänken. Festeis verbleibt im Gegensatz zu Treibeis am Ort seiner Entstehung, oft als ebene, nicht deformierte Fläche, die von Wind und Strömungen nicht bewegt wird. Dagegen hebt und senkt es sich mit den Gezeiten. Es kann sich direkt aus Meerwasser bilden oder aus treibenden Eisschollen zusammenfrieren. Seine Ausdehnung beträgt wenige Meter bis Hunderte von Kilometern in flachen Schelfmeeren wie der Laptewsee, wo es sich im Winter von der sibirischen Festlandsküste 500 km weit bis zu den Neusibirischen Inseln erstreckt. Die Größe des Festeises unterliegt saisonalen Schwankungen, oft ist es einjährig, es kann aber auch mehrere Schmelzperioden überstehen und ist dann mehrjährig. Sehr altes und dickes Festeis wird Sikussak (grönländisch: „Fjordeis wie Meereis“) genannt. Im Nansensund und im Sverdrup-Kanal in der kanadischen Arktis wurde Sikussak mit einer Dicke von zehn bis zwölf Metern gefunden. Als küstennahe Plattform ist das Festeis von großer ökologischer Bedeutung, z. B. für die Aufzucht von Jungtieren.
rdf:langString
El hielo fijo o hielo permanente (en inglés, «fast ice») es una banquisa (mar de hieloielo fi) que se ha congelado a lo largo de la costa y se extiende fuera de la tierra en el mar, permaneciendo anclada a ella, fijada a lo largo de los bancos de arena, barras o a las partes más someras de la plataforma continental. En la Antártida, el hielo fijo también se extiende entre icebergs varados. A diferencia del otro tipo de banquisa, el hielo a la deriva, el hielo fijo no se mueve con las corrientes y el viento. La anchura (y la presencia) de estas zonas de hielo suele ser estacional y depende del espesor del hielo, de la topografía del fondo marino y de la posición geográfica las islas. En el océano Ártico el hielo fijo se extiende hasta una profundidad de 20 metros, mientras que en los mares subárticos, solamente llega a unos 10 m. Los icebergs varados pueden actuar también como anclas para el hielo fijo, especialmente en la Antártida. En algunas zonas costeras, con una plataforma abrupta y sin islas (por ejemplo, en el mar de Ojotsk frente a Hokkaidō), las mareas previenen la formación de cualquier área de hielo fijo. Las más pequeñas pueden tener hielo fijo solamente en zonas en que no haya hielo a la deriva (por ejemplo, en el en la Antártida). La topografía del hielo fijo varía desde un nivel muy llano y suave hasta un perfil escabroso. El hielo fijo puede crecer tanto por la congelación del agua de mar como por la congelación de trozos de hielo a la deriva de la costa o de otros sitios en que queden anclados.
rdf:langString
Fast ice (also called land-fast ice, landfast ice, and shore-fast ice) is sea ice that is "fastened" to the coastline, to the sea floor along shoals or to grounded icebergs. Fast ice may either grow in place from the sea water or by freezing pieces of drifting ice to the shore or other anchor sites. Unlike drift (or pack) ice, fast ice does not move with currents and winds. The width (and the presence) of this ice zone is usually seasonal and depends on ice thickness, topography of the sea floor and islands. It ranges from a few meters to several hundred kilometers. Seaward expansion is a function of a number of factors, notably water depth, shoreline protection, time of year and pressure from the pack ice. In Arctic seas the fast ice extends down to depths of 20 m (65.6 ft), while in the Subarctic seas, the zone extends to depths of about 10 m (32.8 ft). In some coastal areas with abrupt shelf and no islands, e.g., in the Sea of Okhotsk off Hokkaidō, tides prevent the formation of any fast ice. Smaller ocean basins may contain only the fast ice zone with no pack ice (e.g. McMurdo Sound in Antarctica). The topography of the fast ice varies from smooth and level to rugged (when submitted to large pressures). The ice foot refers to ice that has formed at the shoreline, through multiple freezing of water between ebb tides, and is separated from the remainder of the fast ice surface by tidal cracks. Further away from the coastline, the ice may become anchored to the sea bottom—it is then referred to as bottomfast ice. Fast ice can survive one or more melting seasons (i.e. summer), in which case it can be designated following the usual age-based categories: first-year, second-year, multiyear. The fast ice boundary is the limit between fast ice and drift (or pack) ice—in places, this boundary may coincide with a shear ridge. Fast ice may be delimited or enclose pressure ridges which extend sufficiently downward so as to be grounded—these features are known as stamukhi.
rdf:langString
La banquise côtière (en anglais fast ice) est de la glace de mer qui reste fixe, généralement à l'endroit où elle s'est formée, et qui peut atteindre une épaisseur considérable. On la rencontre le long des côtes, où elle est jointive au rivage, ou sur les hauts-fonds, où elle peut être retenue par les îles ou des icebergs échoués. Cette banquise peut être formée sur place à partir de l'eau de mer ou d'une banquise de n'importe quel âge retenue au rivage par le gel.
rdf:langString
定着氷（ていちゃくひょう）は、流氷の逆で、海岸に接して定着し、その場から動かない氷のこと。定着氷はその場の海水が凍結するか、流氷が海岸に固着して形成される。幅は海岸から数百メートルに達する場合もある。定着氷の厚さが海面上2メートル以上のものを、「棚氷」と呼ぶ。
rdf:langString
IJs verbonden met het vasteland (Engels: Fast ice; "verbonden ijs") is de benaming voor zee-ijs dat is gevormd langs de kusten (ermee verbonden), langs ondiepten of op de zeebodem van ondiepe delen van het continentaal plat, waarbij het zich van het land uitstrekt de zee in. In Antarctica kan dit ijs zich ook uitstrekken tussen aan de grond gelopen ijsbergen. In tegenstelling tot pakijs verplaatst het zich niet onder invloed van zeestromingen of wind. De breedte (en aanwezigheid) van dit ijs varieert met het seizoen en hangt af van de ijsdikte, de topografie van de zeebodem en van eilanden. In de Noordelijke IJszee kan dit ijs een diepte bereiken van 20 meter en in de subarctis een diepte van zo'n 10 meter. Met name in Antarctica kunnen ijsbergen die aan de grond zijn gelopen dienen als bevestigingspunt voor dit ijs. Waar de kust steil afloopt en zich geen eilanden bevinden, zoals in de Zee van Ochotsk, voor de kust van Hokkaido, verhinderen de getijden dat er dergelijk ijs kan ontstaan. Kleinere , zoals McMurdo Sound in Antarctica, bevatten soms alleen een zone met dit ijs, zonder dat er pakijs aanwezig is. Het oppervlak van dit ijs varieert van vlak en egaal tot sterk geplooid of gegroefd. Het kan zowel ontstaan uit zeewater dat ter plekke bevriest, als uit ijsschotsen die tegen de kust aandrijven en vastvriezen.
rdf:langString
Chama-se gelo permanente, gelo fixo ou banquisa costeira (em inglês: fast ice) à banquisa (mar de gelo) que congelou ao longo da costa e se estende fora de terra pelo mar adentro, permanecendo agregada à terra, e fixa ao longo dos bancos de areia, barras ou a partes mais rasas da plataforma continental. Na Antártida, o gelo permanente também se estende entre icebergues encalhados. Ao contrário do gelo à deriva, que é outro tipo de banquisa, o gelo permanente não se move com as correntes oceânicas nem com o vento. A extensão (e a presença) destas zonas de gelo costuma ser dependente das estações do ano e também da espessura de gelo, da topografia do fundo marinho e da posição geográfica das ilhas. No oceano Ártico o gelo permanente estende-se até uma profundidade de 20 metros, enquanto que nos mares subárticos, apenas chega a cerca de 10 m. Os icebergues pode também agir como âncoras para o gelo permanente, especialmente na Antártida. Em algumas zonas costeiras, com uma plataforma abrupta e sem ilhas (por exemplo, no mar de Okhotsk frente a Hokkaidō), as marés previnem a formação de qualquer área de gelo permanente. As bacias oceânicas mais pequenas podem ter gelo permanente somente em zonas em que não haja gelo à deriva (por exemplo, no McMurdo Sound na Antártida). A topografia do gelo permanente varia desde um nível muito plano e suave até um perfil escarpado. O gelo permanente pode crescer tanto pela congelação da água do mar como pela congelação de pedaços de gelo à deriva da costa ou de outros sítios em que fiquem presos.
rdf:langString
Припай — суцільний льодяний покрив, що примерзає до берега. Простягається на відстань від декількох метрів до сотень кілометрів від берега вздовж узбережжя арктичних та антарктичних морів при замерзанні води. У високоширотних районах припай може існувати по декілька років і досягати товщини 10-20 м. Припай — смуга піщаного побережжя моря під скелями.
rdf:langString
Припа́й — вид неподвижного льда в морях, океанах и их заливах вдоль берегов. Для припая характерно формирование льдов преимущественно спокойного нарастания. Мощность припая позволяет судить о предельной толщине льда, который может образовываться за один зимний сезон в данном месте. В динамическом отношении морской лёд разделяется на (дрейфующий) и неподвижный (припай). Припай представляет собой прикреплённый к берегу или отмели ледяной покров, простирающийся на расстояние от нескольких метров до сотен километров от берега при замерзании воды. Вначале появляется ледяной заберег — небольшая, примерзшая к берегу полоска льда в мелких, защищенных от ветра и волнения бухтах, проливах и т. д. Постепенно ширина ледяной полосы увеличивается, наращивается её толщина. Из-за влияния течений, приливно-отливных колебаний уровня, под действием сгонно-нагонных и штормовых ветров мористая кромка припая взламывается, образуя пространство открытой воды. Припай может взламываться несколько раз, прежде чем окончательно установится. Взломанные участки молодого припая в виде отдельных льдин наслаиваются на неподвижный лед или подсовываются под него и смерзаются, увеличивая мощность припая. При отжимных ветрах они уносятся в открытое море, переходя в класс дрейфующих льдов. Постепенно припай достигает значительной толщины и прочности, явления отрыва случаются реже. Однако на кромке процессы взлома и торошения продолжаются в течение всего зимнего сезона. Ширина полосы припайного льда зависит от местных условий. Припай шире на мелководьях, в районах хорошо развитой береговой линии, при малых разрушающих усилиях приливов, течений и ветров. У российских арктических побережий наиболее характерным припайным районом является Новосибирский (ширина припайного льда — 450 км). Значительные площади занимает припай в водах Канадского Арктического архипелага. Припай лучше развит и меньше подвержен разрушению у берегов с вогнутыми очертаниями, чем с выпуклыми. В основном припайный лед однолетний, но есть районы в Канадском Арктическом архипелаге и в северных фьордах Гренландии, где припай может сохраняться на протяжении десятков лет.
xsd:nonNegativeInteger
3983
