Elias Khoury

rdf:langString Iljas Churi

rdf:langString Iljas Churi (ar. إلياس خوري Ilyās H̱ūrī, ur. 1948 w Bejrucie) – libański prozaik, krytyk literacki, publicysta i intelektualista libański tworzący w języku arabskim. Autor kilkunastu powieści, z których część została przetłumaczona na języki obce. W latach 2003-2009 był redaktorem „Al-Mulhak as-Sakafi”, tygodniowego dodatku kulturalnego do libańskiego dziennika „An-Nahar”. Wychował się w rodzinie chrześcijańskiej w bejruckiej dzielnicy Al-Aszrafijja, jednak wcześnie zbuntował się przeciw temu środowisku. W latach 70. pracował dla bejruckich instytucji Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Uczestniczył w zakładaniu palestyńskiego pisma „Al-Karmal” (1981) przez Mahmuda Darwisza. Brał czynny udział w libańskiej wojnie domowej (1975-1990), co odzwierciedliło się m.in. w quasiautobiograficznej powieści Al-Dżabal al-Saghir ['Mała Góra'] z 1977 r. oraz artykułach prasowych. Pisarstwo Iljasa Churiego jest ściśle związane z Bejrutem, zwłaszcza w okresie libańskiej wojny domowej. W powieści Al-Wudżuh al-bajda ['Białe twarze'] symbolizują ją pobladłe cienie ludzi, a w Rihlat Ghandi as-Saghir ['Podróż Małego Ghandiego'] czarne wojskowe buty wroga. Bohaterem powieści Jalu ['Jalo'] z 2002 r. jest młody Asyryjczyk wychowany w kulturze przemocy, który mając za sobą bolesne doświadczenia jako bojownik chrześcijańskich Sił Libańskich, nie potrafi się odnaleźć w powojennej rzeczywistości Libanu. Inna ważna powieść Churiego, Bab asz-Szams ['Brama Słońca'] z 1998, zekranizowana przez egipskiego reżysera Jusriego Nasr Allaha, osnuta jest na kanwie wydarzeń konfliktu palestyńsko-izraelskiego; jej ramą są opowieści snute w szpitalu w Szatili (Bejrut) przez Chalila Junusowi, znajdującemu się w śpiączce przywódcy palestyńskiego ruchu oporu.