Dyssemia
http://dbpedia.org/resource/Dyssemia an entity of type: Abstraction100002137
Dyssemia is a difficulty with receptive and/or expressive nonverbal communication. The word comes from the Greek roots dys (difficulty) and semia (signal). The term was coined by psychologists Marshall Duke and in their 1992 book, Helping The Child Who Doesn't Fit In, to decipher the hidden dimensions of social rejection. These difficulties go beyond problems with body language and motor skills. Dyssemic persons exhibit difficulties with the acquisition and use of nonverbal cues in interpersonal relationships. "A classic set of studies by Albert Mehrabian showed that in face-to-face interactions, 55 percent of the emotional meaning of a message is expressed through facial, postural, and gestural means, and 38 percent of the emotional meaning is transmitted through the tone of voice. Only
rdf:langString
Dyssemia (gr. dys – trudność, semia – znak, sygnał) – zaburzenie polegające na niemożności odczytania przekazów niewerbalnych i niemożności odpowiedniego zachowywania się w sytuacjach społecznych. Objawia się między innymi nieadekwatną komunikacją niewerbalną, nieodpowiednim śmiechem czy trudnościami w ubieraniu się i dbaniu o fryzurę, utrudnia rozumienie emocji. Może przejawiać się brakiem kontaktu wzrokowego, niewłaściwą intonacją głosu czy nawet charakterystycznym dla autyzmu trzepotanie rękami w chwili zadowolenia. Osoby mające ten problem często są wyśmiewane i odrzucane przez środowisko.
rdf:langString
rdf:langString
Dyssemia
rdf:langString
Dyssemia
xsd:integer
3054826
xsd:integer
1099399309
rdf:langString
Dyssemia is a difficulty with receptive and/or expressive nonverbal communication. The word comes from the Greek roots dys (difficulty) and semia (signal). The term was coined by psychologists Marshall Duke and in their 1992 book, Helping The Child Who Doesn't Fit In, to decipher the hidden dimensions of social rejection. These difficulties go beyond problems with body language and motor skills. Dyssemic persons exhibit difficulties with the acquisition and use of nonverbal cues in interpersonal relationships. "A classic set of studies by Albert Mehrabian showed that in face-to-face interactions, 55 percent of the emotional meaning of a message is expressed through facial, postural, and gestural means, and 38 percent of the emotional meaning is transmitted through the tone of voice. Only seven percent of the emotional meaning is actually expressed with words." Dyssemia represents the social dysfunction aspect of nonverbal learning disorder.
rdf:langString
Dyssemia (gr. dys – trudność, semia – znak, sygnał) – zaburzenie polegające na niemożności odczytania przekazów niewerbalnych i niemożności odpowiedniego zachowywania się w sytuacjach społecznych. Objawia się między innymi nieadekwatną komunikacją niewerbalną, nieodpowiednim śmiechem czy trudnościami w ubieraniu się i dbaniu o fryzurę, utrudnia rozumienie emocji. Może przejawiać się brakiem kontaktu wzrokowego, niewłaściwą intonacją głosu czy nawet charakterystycznym dla autyzmu trzepotanie rękami w chwili zadowolenia. Osoby mające ten problem często są wyśmiewane i odrzucane przez środowisko. Odpowiada za niewłaściwe relacje społeczne w NLD. Jest prawdopodobne, że to właściwa nazwa dla zaburzeń społecznych spotykanych wraz z NLD, a wiele przypadków NVLD powinno być stwierdzonych jako dyssemia a nie zaburzenie uczenia się (te, w których nie dochodzi do zaburzeń wizualno-przestrzennych). Nazwa ta nie jest używana do określenia zaburzeń umiejętności szkolnych jak dysortografia czy dyskalkulia, określa zaburzenie w kontaktach społecznych. Objawy o cechach tego zespołu mogą także występować w niektórych łagodnych postaciach ZA. Dyssemia często nie jest uważana za pojęcie psychiatryczne, lecz stan psychologiczny związany z niską inteligencją emocjonalną, która w znaczący sposób utrudnia kontakty z innymi. Głęboka, rozwojowa dyssemia objawiająca się między innymi bardzo słabym kontaktem wzrokowym, poważnymi trudnościami związanymi z mimiką czy dystansami interpersonalnymi może być uważana za jeden z głównych objawów większości całościowych zaburzeń rozwoju. Termin został ukuty przez psychologów Marshalla Duke'a i Stephena Nowickiego w książce Helping The Child Who Doesn't Fit z 1992.
xsd:nonNegativeInteger
6822