Doctor Mellifluus
http://dbpedia.org/resource/Doctor_Mellifluus an entity of type: WikicatPapalEncyclicals
Doctor Mellifluus is an encyclical of Pope Pius XII on the Doctor of the Church Bernard of Clairvaux, given at Rome, St. Peter's, on 24 May, on the feast of Pentecost, 1953, in the 15th year of his pontificate. In issuing it in anticipation of the eighth centenary of Bernard's death, Pius took the occasion to highlight Bernard's contributions to practical spirituality.
rdf:langString
Doctor Mellifluus è la venticinquesima enciclica scritta da Pio XII il 24 maggio 1953, giorno della Pentecoste, durante il quindicesimo anno del suo pontificato.
rdf:langString
Mit der Enzyklika Doctor mellifluus vom 24. Mai 1953 ehrt Papst Pius XII. das Leben des heiligen Bernhard von Clairvaux anlässlich der 800. Wiederkehr seines Todestages. Als Doctor mellifluus, den „honigfließenden Lehrer“, bezeichneten Zeitgenossen den hl. Bernhard wegen seiner herausragenden Begabung zur Predigt. Fünfmal lehnte Bernhard ein ihm angebotenes Bischofsamt ab. 1173 sprach Papst Alexander III. Bernhard von Clairvaux heilig, 1830 erhob ihn Papst Pius VIII. zum Kirchenlehrer.
rdf:langString
Doctor Mellifluus – encyklika papieża Piusa XII opublikowana 24 maja 1953, w 800. rocznicę śmierci św. Bernarda z Clairvaux. Jej tytuł pochodzi od jej pierwszych słów, które w tłumaczeniu brzmią Doktor miodopłynny (tym mianem określano Bernarda z racji pięknego stylu i głębokiej treści jego dzieł, w których ukazywał „słodycz” Boga i życia nadprzyrodzonego). Bernard jako teolog, mistyk i pisarz chrześcijański jest zaliczany do grona Doktorów Kościoła, a Pius XII powtórzył w odniesieniu do niego zaszczytne określenie Mabillona – ostatni z Ojców.
rdf:langString
rdf:langString
Doctor Mellifluus
rdf:langString
Doctor mellifluus
rdf:langString
Doctor Mellifluus
rdf:langString
Doctor Mellifluus
xsd:integer
17278908
xsd:integer
1091137730
xsd:date
1953-05-24
rdf:langString
Fulgens Corona
rdf:langString
Orientales Ecclesias
xsd:integer
24
rdf:langString
Doctor Mellifluus
rdf:langString
Mit der Enzyklika Doctor mellifluus vom 24. Mai 1953 ehrt Papst Pius XII. das Leben des heiligen Bernhard von Clairvaux anlässlich der 800. Wiederkehr seines Todestages. Als Doctor mellifluus, den „honigfließenden Lehrer“, bezeichneten Zeitgenossen den hl. Bernhard wegen seiner herausragenden Begabung zur Predigt. Fünfmal lehnte Bernhard ein ihm angebotenes Bischofsamt ab. 1173 sprach Papst Alexander III. Bernhard von Clairvaux heilig, 1830 erhob ihn Papst Pius VIII. zum Kirchenlehrer. In der Enzyklika beschreibt Papst Pius XII. den Stil Bernhards als lebendig, reich und eingängig und treffend. Er [der Stil] sei so gefällig, dass er anziehe, erbaue und den Geist des Lesers auf die himmlischen Dinge richte. Er lade zur Frömmigkeit ein, ernähre und stärke sie, und zöge die Seele hin zum Guten, zu jenen Dingen, die nicht vergänglich, sondern wahr, sicher und ewig seien. Aus diesem Grunde habe die Kirche die Schriften des hl. Bernhard stets in hohen Ehren gehalten. Wie sich ein Adler danach sehne, seinen Blick auf die Sonne zu heften, so erhebe sich der hl. Bernhard in schnellem Fluge zum Gipfel der Wahrheit.
rdf:langString
Doctor Mellifluus is an encyclical of Pope Pius XII on the Doctor of the Church Bernard of Clairvaux, given at Rome, St. Peter's, on 24 May, on the feast of Pentecost, 1953, in the 15th year of his pontificate. In issuing it in anticipation of the eighth centenary of Bernard's death, Pius took the occasion to highlight Bernard's contributions to practical spirituality.
rdf:langString
Doctor Mellifluus è la venticinquesima enciclica scritta da Pio XII il 24 maggio 1953, giorno della Pentecoste, durante il quindicesimo anno del suo pontificato.
rdf:langString
Doctor Mellifluus – encyklika papieża Piusa XII opublikowana 24 maja 1953, w 800. rocznicę śmierci św. Bernarda z Clairvaux. Jej tytuł pochodzi od jej pierwszych słów, które w tłumaczeniu brzmią Doktor miodopłynny (tym mianem określano Bernarda z racji pięknego stylu i głębokiej treści jego dzieł, w których ukazywał „słodycz” Boga i życia nadprzyrodzonego). Bernard jako teolog, mistyk i pisarz chrześcijański jest zaliczany do grona Doktorów Kościoła, a Pius XII powtórzył w odniesieniu do niego zaszczytne określenie Mabillona – ostatni z Ojców. Papież poświęcił encyklikę św. Bernardowi w uznaniu jego wielkich zasług dla Kościoła. Podkreślił jego osobistą świętość, znaczenie dla rozkwitu zakonu cystersów, zaangażowanie w ruch krucjatowy (głoszenie II krucjaty w 1146-1147), likwidację schizmy w 1133, spór z Abelardem, wspieranie papiestwa, ale przede wszystkim wielki wkład w rozwój doktryny chrześcijańskiej. Nauki Bernarda zawarte w jego licznych dziełach wypływały z głębokiej lektury Pisma świętego, Ojców Kościoła i modlitwy, a nie z analiz filozoficznych. Jego celem nie była wiedza i ciekawość, ale zbawienie i miłość. Drogą ku tym wartościom jest pokora, modlitwa i kontemplacja. Papież cytuje z upodobaniem liczne fragmenty dzieł Bernarda, które są świadectwem umiłowania Boga i mistycznych uniesień. Podkreśla chrystologiczną i maryjną pobożność św. Bernarda i dowodzi, że we współczesnym świecie, gdy osłabła wiara w Boga, pisma tego cystersa są godne zalecenia i wciąż aktualne. Mogą posłużyć jako środek odnowienia życia duchowego i obyczajów chrześcijańskich.
rdf:langString
Latin
rdf:langString
C o a Pius XII.svg
rdf:langString
Pius XII
xsd:nonNegativeInteger
6967
