Diptych

rdf:langString Dyptyk (sztuka sakralna)

rdf:langString Dyptyk (z gr. διπτυχος – diptichos – „podwójnie składany”) – w sztuce sakralnej rodzaj artystycznego obiektu służącego celom dewocyjnym, składającego się z dwóch, połączonych zawiasami, tabliczek (zwanych skrzydłami), składanych na podobieństwo książki, zwykle przenośnego, niewielkich rozmiarów. Na tabliczkach umieszczone są malowane lub płaskorzeźbione przedstawienia o treściach religijnych. Niewielkie dyptyki służyły prywatnemu nabożeństwu, np. w podróży. Dyptyk malowany pojawił się najpierw w bizantyjskim malarstwie ikonowym, do sztuki chrześcijaństwa zachodniego przeniknął w XIII wieku we Włoszech. Początkowo na dyptykach przedstawiano głównie Madonnę na jednym ze skrzydeł, a Ukrzyżowanie lub Chrystusa jako na drugim. W XIV i XV wieku rozpowszechnił się w Europie jako ważne zjawisko w rozwoju sztuki dewocyjnej. Obok typowych dawniej dyptyków z Madonną i umęczonym Chrystusem pojawiły się dyptyki z przedstawieniem fundatorów modlących się do świętej postaci. Z nich w końcu XV wieku wykształciły się dyptyki portretowe, o treściach przede wszystkim świeckich, np. z portretami dwojga małżonków. Dyptyk jest poprzednikiem składanych nastaw ołtarzowych w formie tryptyków i innych poliptyków. W okresie późnego gotyku pojawiały się sporadycznie dyptyki dużych rozmiarów, jak np. Madonna Estienne Chevaliera Jeana Fouqueta, które niekiedy mogły też służyć jako nastawy ołtarzowe w kościołach. W Polsce przykładem nastawy ołtarzowej w formie dyptyku jest tzw. dyptyk Winterfeldów z Kościoła Mariackiego w Gdańsku. W sztuce współczesnej dyptykiem nazywa się też czasem parę obrazów połączonych ze sobą treściowo i kompozycyjnie.