Dei Filius

rdf:langString Dei Filius

rdf:langString Dei Filius – konstytucja dogmatyczna o wierze katolickiej ogłoszona 24 kwietnia 1870 roku przez sobór watykański, skierowana przeciw błędom doktrynalnym, a także przeciw racjonalizmowi i fideizmowi. Dokument porusza cztery kwestie: 1. * O Bogu stworzycielu wszystkich rzeczy. 2. * O objawieniu 3. * O wierze 4. * O wierze i rozumie. Zdaniem katolickiego historyka idei Georgesa Minois w konstytucji "Dei Filius" została uroczyście potwierdzona tradycyjna doktryna, która stanowiła podstawę relacji Kościół katolicki - nauka. Dokument ustalał następujące zasady: * Wiara i rozum zawsze są ze sobą zgodne; nie może być między nimi sprzeczności. * Złudzenie sprzeczności może wynikać ze złego przedstawienia dogmatu lub niepoprawnego rozumowania. * Wszelkie rezultaty naukowe sprzeczne z wiarą są fałszywe i Kościół musi je odrzucić. * Poszczególne nauki mają swobodę stosowania swoich metod, ale Kościół musi czuwać, aby nie popełniały błędów sprzecznych z wiarą. * Wiara i rozum wspierają się wzajemnie i uzupełniają: rozum potwierdza prawdziwość wiary, a wiara chroni rozum od błędów. * Wiara stoi ponad rozumem. * Kościół nie zwalcza nauki ani techniki. * Doktryna wiary została objawiona w kształcie niezmiennym raz na zawsze; wykluczona jest jakakolwiek ewolucja dogmatów; posłannictwo Kościoła polega na głoszeniu dogmatów, a nie ich dostosowywaniu do zmian w świecie; decyzje Kościoła są nieomylne. Konstytucja podkreślała, że zgodnie z doktryną Kościoła katolickiego rozum zajmuje pozycję niższą w stosunku do wiary, gdyż nie wolno mu przekraczać granic wyznaczonych przez dogmaty. Zgodnie ze zwyczajem do dokumentu są dołączone tzw. kanony, w których użyto formuły klątwy wobec osób używających zakazanych twierdzeń. „Gdyby ktoś mówił, że nauki ludzkie można uprawiać z taka swobodą, że ich twierdzenia, nawet gdyby się sprzeciwiały nauce objawionej, mogą być przyjęte jako prawdziwe, a przez Kościół, nie mogą być odrzucone – niech będzie wyklęty.” Dei Filius, Kanon IV, 2 II Sobór Watykański obradujący w latach 1962-1965 uznał autonomię nauki. O relacji rozumu i wiary traktuje także encyklika Fides et ratio ogłoszona przez Jan Paweł II w1998 r.