Dava Sobel

rdf:langString Dava Sobel

rdf:langString Dava SOBEL (naskiĝis en Novjorko la 15-an de junio 1947) estas usona scienca vulgarigantino.Ŝi naskiĝis el patro medicinisto kaj el patrino kemiistino; kaj edziniĝis al spertulo pri merkato kun kiu ŝi almondigis du infanojn.Ŝi diplomiĝis ĉe Bronx High School of Science, publika lernejo de New York, kaj magistriĝis ĉe la . Sobel debutis en la universitata instruado en 2006 ĉe la Universitato de Ĉikago, kie ŝi seminariis pri la "Verkado pri scienco". Ŝiaj verkoj inkluzivas: * (Longitude: The True Story of a Lone Genius Who Solved the Greatest Scientific Problem of His Time, 1995, ISBN 1-85702-571-7 – priskribas la travivaĵojn de , lian malkovron pri la metodo por la sekura kalkulo de longitudo (la metodo pri latitudo jam tiam ne prezentis problemojn), la malfacilaĵojn alfrontitajn por konvinki de Unuiĝinta Reĝlando de la valido de la rezulto akirita.– La libro gajnis la premion por Brita libro de la jaro en 1997. En 1999 el Longitudo estis eltirita fikcia scenigitaĵo vidigita en Usono. * Galileo's Daughter: A Historical Memoir of Science, Faith, and Love (2000) ISBN 0-14-028055-3 (La filino de Galileo. Historio de scienco, kredo kaj amo. (2000). Tie estas ekzaltita la sindediĉo, pro fila kaj religia motivoj, de filino por la persekuta patro. * The Best American Science Writing 2004. * Planetoj (The Planets) (2005) ISBN 1-85702-850-3 – estas teksto kie oni priskribas la malkovron, la historion kaj la mitologion de la planedoj de la Sunsistemo kun ĉapitro dediĉita al unuopulo el ili. * A More Perfect Heaven, How Copernicus Revolutionised the Cosmos, 2011, ISBN 978-88-17-05512-3. La tezo de tiu libro estas: "Unu el la timoj de Koperniko – skribas lia biografiistino Dava Sobel – estis ke “astronomoj liaj kolegoj (ligitaj al la aristotela-ptolemea sistemo [Ndt] – observintus ke la tero juste okupis la centron de ĉio ne pro tio ke la loĝejo de la homa genro meritus honorpostenon, sed male, pro tio ke en la centron falas kaj akumuliĝas ĉiuspeco da materiaĵoj kaj pro tio ke falo, ŝanĝo, kaj morto estas la destino de la loĝantoj de la tero. Mallonge, la tero estis la centro ne pro tio ke ĝi estis la kulmino sed la spurejo de la krejtaro, kaj oni ne aŭdacu loki la sunon, kiun multaj epitetas la ĉelan lumon, en la infera posteno poziciita centren de la kosmo. La perdo de la fizika centreco de la tero absolute ne signifis, do, por Koperniko perdo de la vera centreco de la homo ligita prefere al lia spirita naturo, al liaj eksterordinaraj apartaĵoj kaj unikaj (penso, libero, racio, amo...), kaj ne certe al li geografia pozicio."