Cello Sonata (Rachmaninoff)
http://dbpedia.org/resource/Cello_Sonata_(Rachmaninoff) an entity of type: Thing
Sergei Rachmaninoff's Sonata in G minor for Cello and Piano, Op. 19 was completed in November 1901 and published a year later. Rachmaninoff regarded the role of the piano as not just an accompaniment but equal to the cello. Most of the themes are introduced by the piano, while they are embellished and expanded in the cello's part.
rdf:langString
La Sonata per violoncello e pianoforte, Op. 19, in sol minore, fu composta da Sergej Vasil'evič Rachmaninov nel 1901, e venne pubblicata l'anno successivo.
rdf:langString
セルゲイ・ラフマニノフの《チェロ・ソナタ ト短調》作品19は、1901年に作曲されたチェロソナタ。ラフマニノフは本作においてピアノは単なる伴奏ではなく、チェロとピアノが対等な関係にあると考えていた。このため、初版は『ピアノとチェロのためのソナタ』と題されている。 本作は、ラフマニノフが完成させた最後の大規模な室内楽曲となった。
rdf:langString
세르게이 라흐마니노프의 첼로와 피아노를 위한 소나타 G 단조 Op. 19은 1901년 11월에 완성되어 그 다음 해에 출판되었다. Rachmaninoff는 이 곡에서 피아노의 역할을 반주로서가 아니라 첼로와 동일하게 간주했다. 대부분의 테마는 피아노에 의해 소개되었고 첼로 부분은 이들을 꾸미고 확장시킨다.
rdf:langString
Sonata wiolonczelowa op. 19 (często nazywana Sonatą na fortepian i wiolonczelę) - sonata w tonacji g-moll skomponowana na wiolonczelę i fortepian w 1901 (wydana została rok później) przez Siergieja Rachmaninowa. Jest to posiadająca cztery części typowa sonata romantyczna. Większość tematów jest wprowadzana przez wiolonczelę, podczas gdy fortepian upiększa i rozszerza je. Utwór jest dedykowany , który był jego pierwszym wykonawcą (premiera miała miejsce 2 grudnia 1901 w Moskwie - partię fortepianu wykonał kompozytor). Kompozycja określana jest jako jedna z najważniejszych sonat XX wieku. Sonata została początkowo niezauważona z powodu olbrzymiego sukcesu c-moll op. 18 (autorstwa również Rachmaninowa).
rdf:langString
Соната для виолончели и фортепиано соль минор op. 19 была написана Сергеем Васильевичем Рахманиновым летом 1901 года. Рахманинов посвятил сонату виолончелисту Анатолию Брандукову, вместе с которым впервые исполнил её на концерте в Москве 2 декабря 1901 года. По видимому, окончательная редакция партитуры появилась прямо перед исполнением, так как ноты помечены той же датой — «12 декабря 1901 года».
rdf:langString
La sonata para violonchelo en sol menor, op. 19 de Sergéi Rajmáninov es una sonata para piano y violonchelo, compuesta en 1901 y publicada un año después. Está escrita en cuatro movimientos, algo usual en las sonatas del período romántico. A Rajmáninov no le gustaba llamarla sonata para chelo, dado que opinaba que ambos instrumentos eran igualmente importantes. Por ello, a veces es llamada Sonata en sol menor para violonchelo y piano. Muchos de los temas son introducidos por el violonchelo y luego adornados y expandidos por el piano.
rdf:langString
La sonate pour violoncelle et piano en sol mineur op. 19 est une œuvre de Sergueï Rachmaninov, écrite en 1901. Les partitions de musique de chambre sont sans doute la partie la moins connue du musicien qui n'a écrit que deux quatuors à cordes, les deux Trio élégiaques, cette sonate pour violoncelle et quelques pièces diverses (dont deux pièces op. 2 pour violoncelle et piano). L'œuvre comporte quatre mouvements et son exécution demande un peu plus d'une demi-heure.
* Largo – Allegro moderato
* Allegro scherzando
* Andante
* Allegro mosso
rdf:langString
De sonate voor cello en piano (opus 19) in g mineur is een compositie van de Russische componist Sergej Rachmaninov uit 1901 (het manuscript vermeldt de datum 12 december 1901). Het wordt wel beschouwd als een van de belangrijkste cellowerken van de 20e eeuw. Het is Rachmaninovs laatste kamermuziekstuk. De sonate bestaat uit vier delen: 1.
* Lento – Allegro moderato 2.
* Allegro scherzando 3.
* Andante 4.
* Allegro mosso
rdf:langString
rdf:langString
Sonata para violonchelo (Rajmáninov)
rdf:langString
Cello Sonata (Rachmaninoff)
rdf:langString
Sonata per violoncello e pianoforte (Rachmaninov)
rdf:langString
Sonate pour violoncelle et piano (Rachmaninov)
rdf:langString
첼로 소나타 (라흐마니노프)
rdf:langString
チェロソナタ (ラフマニノフ)
rdf:langString
Sonata wiolonczelowa (Rachmaninow)
rdf:langString
Sonate voor cello en piano (Rachmaninov)
rdf:langString
Соната для виолончели и фортепиано (Рахманинов)
xsd:integer
13325566
xsd:integer
1003140214
rdf:langString
Cello Sonata, Op. 19
rdf:langString
Cello Sonata, Op.19
rdf:langString
Sergei Rachmaninoff's Sonata in G minor for Cello and Piano, Op. 19 was completed in November 1901 and published a year later. Rachmaninoff regarded the role of the piano as not just an accompaniment but equal to the cello. Most of the themes are introduced by the piano, while they are embellished and expanded in the cello's part.
rdf:langString
La sonata para violonchelo en sol menor, op. 19 de Sergéi Rajmáninov es una sonata para piano y violonchelo, compuesta en 1901 y publicada un año después. Está escrita en cuatro movimientos, algo usual en las sonatas del período romántico. A Rajmáninov no le gustaba llamarla sonata para chelo, dado que opinaba que ambos instrumentos eran igualmente importantes. Por ello, a veces es llamada Sonata en sol menor para violonchelo y piano. Muchos de los temas son introducidos por el violonchelo y luego adornados y expandidos por el piano. La sonata fue eclipsada por el tremendo éxito del Concierto para piano n.º 2, que se estrenó el 24 de noviembre de 1901. La pieza está dedicada a , quien junto al compositor la interpretó por primera vez en Moscú el 2 de diciembre de 1901.
rdf:langString
La sonate pour violoncelle et piano en sol mineur op. 19 est une œuvre de Sergueï Rachmaninov, écrite en 1901. Les partitions de musique de chambre sont sans doute la partie la moins connue du musicien qui n'a écrit que deux quatuors à cordes, les deux Trio élégiaques, cette sonate pour violoncelle et quelques pièces diverses (dont deux pièces op. 2 pour violoncelle et piano). Sa sonate a été écrite peu après son second concerto pour piano, ce dernier ayant été composé à la sortie d'une période de dépression nerveuse ayant duré près de trois ans. Il est dédicacé à son ami violoncelliste Brandukov qui en a fait la première le 2 décembre 1901, avec au piano, le compositeur. L'œuvre comporte quatre mouvements et son exécution demande un peu plus d'une demi-heure.
* Largo – Allegro moderato
* Allegro scherzando
* Andante
* Allegro mosso
rdf:langString
La Sonata per violoncello e pianoforte, Op. 19, in sol minore, fu composta da Sergej Vasil'evič Rachmaninov nel 1901, e venne pubblicata l'anno successivo.
rdf:langString
セルゲイ・ラフマニノフの《チェロ・ソナタ ト短調》作品19は、1901年に作曲されたチェロソナタ。ラフマニノフは本作においてピアノは単なる伴奏ではなく、チェロとピアノが対等な関係にあると考えていた。このため、初版は『ピアノとチェロのためのソナタ』と題されている。 本作は、ラフマニノフが完成させた最後の大規模な室内楽曲となった。
rdf:langString
세르게이 라흐마니노프의 첼로와 피아노를 위한 소나타 G 단조 Op. 19은 1901년 11월에 완성되어 그 다음 해에 출판되었다. Rachmaninoff는 이 곡에서 피아노의 역할을 반주로서가 아니라 첼로와 동일하게 간주했다. 대부분의 테마는 피아노에 의해 소개되었고 첼로 부분은 이들을 꾸미고 확장시킨다.
rdf:langString
De sonate voor cello en piano (opus 19) in g mineur is een compositie van de Russische componist Sergej Rachmaninov uit 1901 (het manuscript vermeldt de datum 12 december 1901). Het wordt wel beschouwd als een van de belangrijkste cellowerken van de 20e eeuw. Het is Rachmaninovs laatste kamermuziekstuk. De cellosonate behoort tot de eerste composities (waaronder het tweede pianoconcert) die ontstonden na een depressieve en non-productieve periode in Rachmaninovs leven, die een gevolg was van de vernietigende kritiek op zijn eerste symfonie. In 1900, onder meer door de verdiensten van (bij wie Rachmaninov een hypnosebehandeling onderging), had Rachmaninov voldoende zelfvertrouwen herwonnen om zich weer aan compositie te wijden. Dit resulteerde in het beroemde tweede pianoconcert (1900) en de cellosonate (1901). De sonate genoot veel waardering maar werd enigszins door het zeer succesvolle tweede pianoconcert overschaduwd. De sonate bestaat uit vier delen: 1.
* Lento – Allegro moderato 2.
* Allegro scherzando 3.
* Andante 4.
* Allegro mosso In de sonate verkent Rachmaninov duidelijk de mogelijkheden van de cello. Opvallend is de complexe pianopartij, die geenszins het karakter van een eenvoudige begeleiding heeft. De inhoudelijke inbreng van de cello en die van de piano worden vakkundig en over het algemeen evenwichtig (hoewel het zwaartepunt soms bij de piano lijkt te liggen) afgewisseld. In het Andante en in de slepende passage van het Allegro scherzando is de romanticus Rachmaninov te horen. Het Allegro scherzando is daarentegen veel wilder, afwisselend met lieflijke delen. Het Allegro mosso kan het beste als uitbundig worden omschreven, terwijl het Lento veel aan het dramatische tweede pianoconcert doet denken. De cellosonate werd opgedragen aan zijn vriend , een cellist die in 1892 de première van Rachmaninovs had verzorgd. De première was op 2 december 1901 te Moskou, met Brandukov als cellist en Rachmaninov zelf aan de piano.
rdf:langString
Sonata wiolonczelowa op. 19 (często nazywana Sonatą na fortepian i wiolonczelę) - sonata w tonacji g-moll skomponowana na wiolonczelę i fortepian w 1901 (wydana została rok później) przez Siergieja Rachmaninowa. Jest to posiadająca cztery części typowa sonata romantyczna. Większość tematów jest wprowadzana przez wiolonczelę, podczas gdy fortepian upiększa i rozszerza je. Utwór jest dedykowany , który był jego pierwszym wykonawcą (premiera miała miejsce 2 grudnia 1901 w Moskwie - partię fortepianu wykonał kompozytor). Kompozycja określana jest jako jedna z najważniejszych sonat XX wieku. Sonata została początkowo niezauważona z powodu olbrzymiego sukcesu c-moll op. 18 (autorstwa również Rachmaninowa).
rdf:langString
Соната для виолончели и фортепиано соль минор op. 19 была написана Сергеем Васильевичем Рахманиновым летом 1901 года. Рахманинов посвятил сонату виолончелисту Анатолию Брандукову, вместе с которым впервые исполнил её на концерте в Москве 2 декабря 1901 года. По видимому, окончательная редакция партитуры появилась прямо перед исполнением, так как ноты помечены той же датой — «12 декабря 1901 года».
xsd:nonNegativeInteger
3468
