Bernard of Thiron

rdf:langString Βερνάρδος του Τιρόν

rdf:langString Ο Βερνάρδος του Τιρόν, γνωστός και ως Βερνάρδος του Ποντιέ και Βερνάρδος του Αμπβίλ, ήταν ο ιδρυτής του και του . Γεννήθηκε κοντά στο το 1046. Σε ηλικία 19 ετών έγινε δεκτός στο Μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού, κοντά στο Πουατιέ. Παρέμεινε εκεί για δέκα χρόνια, πριν μεταφερθεί στο Αββαείο του για να καλύψει τη θέση του προηγουμένου. Όταν ο ηγούμενος καταδικάστηκε για σιμωνία, το 1082, ο Βερνάρδος ανέλαβε τα καθήκοντά του. Το 1101 ο Βερνάρδος άφησε το Σε Σαβέ όταν η υποψηφιότητά του για νέος ηγούμενος απορρίφθηκε από το Αββαείο του Κλυνύ και τον Πάπα Πασχάλη Β΄. Ο Βερνάρδος πήγε πρώτα κοντά στον ερημίτη Πέτρο του Λετουάλ και έπειτα έφθασε στην κοινότητα ερημιτών που είχε ιδρύσει ο Βιτάλιος του Σαβινί κοντά στο Πασαί, όπου ακολουθώντας το παράδειγμα των Πατέρων της Ερήμου έζησε αποκομμένος από τον κόσμο, σε μεγάλη φτώχεια και αυστηρή μετάνοια. Ως ερημίτης, μπόρεσε να ανταπεξέλθει με την τέχνη της ξυλουργικής. Στη συνέχεια μετέβη στο , όπου συνέχισε να ζει ως ερημίτης για μικρό χρονικό διάστημα, πριν ανακαλυφθεί από αδελφούς μοναχούς από το Σε Σαβέ. Απρόθυμος να επιστρέψει στην προηγούμενη θέση του, ο Βερνάρδος διέφυγε στο νησί , μεταξύ του Τζέρσεϊ και του Σεν Μαλό. Εκεί αψήφησε τις σκληρές συνθήκες και έζησε σε μια σπηλιά, ώσπου αποφάσισε να επιστρέψει στην ηπειρωτική χώρα. Βρισκώμενος στο Φοντέν-Τζεάρ, κοντά στο Σατιγιόν-σουρ-Κολμόν, απέκτησε πολλούς οπαδούς εξαιτίας του τρόπου ζωής του, συμπεριλαμβανομένου του . Η κοινότητα εξελίχθηκε σε κέντρο ερημιτών, με πολλά οικοδομικά κτίσματα γύρω από εκείνο του Βερνάρδου. Η φήμη του αυξήθηκε, κερδίζοντας την προσοχή της Μονής του Αγίου Κυπριανού. Στη συνέχεια, ο ηγούμενος Ρενό κάλεσε τον Βερνάρδο να επιστρέψει στο μοναστήρι φέρνοντας μαζί του τους νέους του οπαδούς. Ο Βερνάρδος επέστρεψε και συνέχισε τον τρόπο ζωής του, ενώ διορίστηκε διάδοχος του Ρενό. Το 1100, ο Βερνάρδος εξελέγη ηγούμενος της Μονής του Αγίου Κυπριανού. Παρευρέθηκε στο Συμβούλιο του Πουατιέ, στο οποίο ο Βερνάρδος και ο αφόρισαν τον Φίλιππο Α΄, Bασιλιά των Φράγκων. Την ίδια χρονιά ο Πασχάλης Β΄ έκανε το Μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού υποδεέστερο από το Κλυνύ. Τον επόμενο χρόνο, ο Βερνάρδος, ο Ροβέρτος του Αρμπρισέλ και ο Βιτάλιος του Σαβινί ανέλαβαν ιεραποστολικό έργο στη Νορμανδία. Το 1102 ο Βερνάρδος πήγε στη Ρώμη για να αναβαθμίσει το καθεστώς του Αγίου Κυπριανού έναντι του Κλυνύ. Έπειτα αποσύρθηκε εκ νέου στο νησί Σοζέ για ένα μικρό διάστημα. Στο Σενεντέ σχημάτισε μια κοινότητα ερημιτών, η οποία διαχωρίστηκε από την προηγούμενη κοινότητα του Βιτάλιου του Σαβινί. Επιθυμώντας να ζήσει μια ζωή μεγαλύτερης λιτότητας, το 1107 αυτός και ο φίλος του Ζοφρέ (μετέπειτα ηγούμενος του Τιρόν), χτίζουν ένα μικρό σπίτι σε ένα μοναχικό μέρος κοντά στο Φουγκερέ. Εκεί άρχισε να σχηματίζεται μια νέα κοινότητα. Η επιτυχία της κοινότητας προκάλεσε τη ζήλια των μοναχών του Σεν Ντενί του Νοζέν-λε-Ροτρού που απαίτησαν την καταβολή φόρων. Στη συνέχεια, ο Βερνάρδος οργάνωσε ένα ακίνητο στο , που του παραχώρησε ο επίσκοπος Ίβο της Σαρτρ. Με τη βοήθεια δωρεών από τους βασιλείς και τους ευγενείς της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Σκωτίας, ο Βερνάρδος ίδρυσε το Αββαείο της Αγίας Τριάδας του Τιρόν το 1114. Από εκεί θα ιδρυθεί από τον ίδιο το Τάγμα του Τιρόν, βασισμένο στην αυστηρή τήρηση του Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου και στην έμφαση στη χειρωνακτική εργασία. Ο Βερνάρδος παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του το 1117.