Bayannurosaurus

rdf:langString Bayannurosaurus

rdf:langString Bayannurosaurus – rodzaj wymarłego dinozaura, ornitopoda z kladów Iguanodontia i . Doskonale zachowany szkielet dinozaura znaleziono w Mongolii Wewnętrznej, na terenie , 7 km na północ od , w okolicy . Spoczywał wśród skał formacji , którą datuje się na kredę wczesną, a dokładniej na wczesny apt. Należał do dużego, mierzącego około 9 m zwierzęcia, poruszającego się zwykle na czterech kończynach. Wykazywał cechy typowe dla ornitopodów. Wyróżniał się też niespotykanymi wcześniej właściwościami. Taśmowate wyrostki tylno-grzbietowe kości jarzmowej sterczały w kierunku grzbietowym. W odróżnieniu od nich kości biodrowej przebiegał poziomo. Dystalne kręgi ogonowe cechowały się procelicznymi, trapezoidalnymi , przy czym przynajmniej trzy ostatnie zrastały się ze sobą. Dzięki tym cechom zespół Xu opisał nowy rodzaj dinozaura, któremu nadano nazwę Bayannurosaurus. Nazwa rodzajowa wywodzi się od Bayannur – anglojęzycznej transkrypcji nazwy regionu geograficznego, na terenie którego znaleziono skamieniałości. Greckie słowo sauros oznacza jaszczura. W obrębie rodzaju badacze umieścili pojedynczy gatunek Bayannurosaurus perfectus. Epitet gatunkowy odnosi się do doskonałego stanu zachowania się holotypowego znaleziska, oznakowanego jako IMMNH PV00001 i przechowywanego w Muzeum Historii Naturalnej Mongolii Wewnętrznej w Hohhot. Badania wykazały, że szkielet należy od ornitopoda z grupy Iguanodontia, szeroko rozpowszechnionego taksonu ptasiomiednicznych, w obrębie którego wyróżnia się liczne podgrupy. Jedną z nich jest , do której zaliczają się bardziej zaawansowane ewolucyjnie Iguanodontia. Należał do niej również Bayannurosaurus. Kreatorzy rodzaju przeprowadzili , która pozwoliła zaliczyć nowy rodzaj także do kladu , jednak nie do . Na przedstawionym przez badaczy kladogramie ten ostatni tworzy klad z rodziną , a jego najbliższymi grupami zewnętrznymi są wpierw uranozaur i następnie Bayannurosaurus właśnie, w dalszej kolejności zaś Hypselospinus. Z przeprowadzonego badania Xu i inni wnoszą istotne konkluzje dotyczące rozprzestrzeniania się Ankylopollexia. Grupa ta musiała kilkukrotnie ulegać dyspersji z Europy do Azji na przełomie jury i kredy, kiedy pozwalał na to opadający poziom morza.