Balanerpeton
http://dbpedia.org/resource/Balanerpeton an entity of type: Amphibian102704792
Balanerpeton woodi Balanerpeton Balanerpeton woodi (reconstitution en image de synthèse). Genre † Balanerpeton (d) & (d), 1994 Espèce † Balanerpeton woodi (d) & (d), 1994 Balanerpeton est un genre éteint de temnospondyles ayant vécu il y a un peu plus de 330 millions d'années, au début du Carbonifère, dont la seule espèce référencée est Balanerpeton woodi.
rdf:langString
Balanerpeton es un género extinto de temnospóndilo representado por una única especie (Balanerpeton woodi) descubierta por Stanley Wood en East Kirkton, Escocia. Características únicas del Balanerpeton incluyen la presencia de fosas nasales grandes y externas, una cavidad grande del interpterigoideo y una oreja con membrana timpánica y estribo parecido a una vara. La morfología de su estribo sugiere que Balanerpeton era capaz de oír sonidos de altas frecuencias. Balanerpeton no posee línea lateral ni un sistema branquial osificado. Su método de respiración principal era probablemente bucal (tragando aire a través de la boca) más que costal (expandir el volumen del pecho para tomar aire), indicado por sus costillas, las cuales eran rectas y reducidas.
rdf:langString
Balanerpeton is an extinct genus of temnospondyl amphibian from the Visean stage of the Early Carboniferous period. It is estimated to reach up to 43.4 cm (17 in) in length. Balanerpeton woodi was discovered by Stanley Wood and is the earliest and most common tetrapod in the East Kirkton Limestone of the East Kirkton Quarry assemblage of terrestrial amphibians in Scotland. Characteristics of Balanerpeton woodi include the presence of large external nares, large interpterygoid vacuities (holes in the back of the palate), and an ear with a tympanic membrane and rod-like stapes. Numerous studies and research regarding ontogeny in non extant taxa have been oriented around this taxon. The morphology of the stapes suggests that the animal was capable of hearing high-frequency sound. B. woodi doe
rdf:langString
Balanerpeton is een geslacht van uitgestorven temnospondyle Batrachomorpha (basale "amfibieën") uit het Viséen-etage van het Vroeg-Carboon. Het bereikte een lengte van ongeveer vijftig centimeter. De typesoort is Balanerpeton woodi. De geslachtsnaam is een combinatie van het Grieks balaneion, "heet bad", en herpeton, "kruipend dier". De soortaanduiding eert de ontdekker door Stanley Wood. Het holotype is GLAHM V2051 (eerder SPW 2272).
rdf:langString
rdf:langString
Balanerpeton
rdf:langString
Balanerpeton
rdf:langString
Balanerpeton
rdf:langString
Balanerpeton
xsd:integer
5856016
xsd:integer
1118754594
rdf:langString
Milner & Sequeira, 1994
rdf:langString
Early Carboniferous
xsd:double
1.15
rdf:langString
Milner & Sequeira, 1994
rdf:langString
Balanerpeton woodi
rdf:langString
Balanerpeton is an extinct genus of temnospondyl amphibian from the Visean stage of the Early Carboniferous period. It is estimated to reach up to 43.4 cm (17 in) in length. Balanerpeton woodi was discovered by Stanley Wood and is the earliest and most common tetrapod in the East Kirkton Limestone of the East Kirkton Quarry assemblage of terrestrial amphibians in Scotland. Characteristics of Balanerpeton woodi include the presence of large external nares, large interpterygoid vacuities (holes in the back of the palate), and an ear with a tympanic membrane and rod-like stapes. Numerous studies and research regarding ontogeny in non extant taxa have been oriented around this taxon. The morphology of the stapes suggests that the animal was capable of hearing high-frequency sound. B. woodi does not possess lateral line sulci or an ossified . The principal method of respiration was probably buccal (gulping air through mouth) rather than costal (expanding chest volume to take in air), indicated by the small straight ribs.
rdf:langString
Balanerpeton woodi Balanerpeton Balanerpeton woodi (reconstitution en image de synthèse). Genre † Balanerpeton (d) & (d), 1994 Espèce † Balanerpeton woodi (d) & (d), 1994 Balanerpeton est un genre éteint de temnospondyles ayant vécu il y a un peu plus de 330 millions d'années, au début du Carbonifère, dont la seule espèce référencée est Balanerpeton woodi.
rdf:langString
Balanerpeton es un género extinto de temnospóndilo representado por una única especie (Balanerpeton woodi) descubierta por Stanley Wood en East Kirkton, Escocia. Características únicas del Balanerpeton incluyen la presencia de fosas nasales grandes y externas, una cavidad grande del interpterigoideo y una oreja con membrana timpánica y estribo parecido a una vara. La morfología de su estribo sugiere que Balanerpeton era capaz de oír sonidos de altas frecuencias. Balanerpeton no posee línea lateral ni un sistema branquial osificado. Su método de respiración principal era probablemente bucal (tragando aire a través de la boca) más que costal (expandir el volumen del pecho para tomar aire), indicado por sus costillas, las cuales eran rectas y reducidas.
rdf:langString
Balanerpeton is een geslacht van uitgestorven temnospondyle Batrachomorpha (basale "amfibieën") uit het Viséen-etage van het Vroeg-Carboon. Het bereikte een lengte van ongeveer vijftig centimeter. De typesoort is Balanerpeton woodi. De geslachtsnaam is een combinatie van het Grieks balaneion, "heet bad", en herpeton, "kruipend dier". De soortaanduiding eert de ontdekker door Stanley Wood. Het holotype is GLAHM V2051 (eerder SPW 2272). Balanerpeton is de vroegste en meest voorkomende tetrapode in de East Kirkton-kalksteen van de East Kirkton Quarry-verzameling van landbewonende "amfibieën" in Schotland. Tientallen specimina zijn aan de soort toegewezen. Kenmerken van Balanerpeton woodi zijn onder meer de aanwezigheid van grote externe neusgaten, grote interpterygoïde vensters (gaten in de achterkant van het gehemelte) en een oor met een trommelvlies en staafvormige stapes. Talrijke studies en onderzoeken met betrekking tot ontogenie in uitgestorven taxa hebben dit taxon tot onderwerp. De morfologie van de stijgbeugel suggereert dat het dier hoogfrequent geluid kon horen. Balanerpeton woodi heeft geen laterale lijnsulci of verbeende branchialia in de kieuwen. De belangrijkste ademhalingsmethode was waarschijnlijk buccaal (lucht door de mond slikken) in plaats van ribben (borstvolume vergroten om lucht in te nemen), gezien de kleine rechte ribben.
xsd:nonNegativeInteger
2306