Azariqa
http://dbpedia.org/resource/Azariqa an entity of type: Thing
L'azraquisme (de l'àrab الأزارقة, al-azāriqa, del nom del seu fundador, Ibn al-Àzraq) va ser una branca molt radical de l'islam sorgida del kharigisme a Pèrsia l'any 685, fundada per Nafi ibn al-Àzraq al-Hanafí al-Handhalí. Aquest va declarar apòstates tots els altres musulmans, considerant el territori que ocupaven com a part de , o territori dels no-creients, en què es permet atacar persones i béns. Com a tals, podien ser assassinats en tota impunitat, així que llurs dones i fills.
rdf:langString
الأزارقة فرقة من فرق الخوارج، سميت باسم زعيمها نافع بن الأزرق. ذكر صاحب كشاف اصطلاحات الفنون أن الأزارقة قالوا «كَفَرَ علي بالتحكيم وابن ملجم محق في قتله.» وكانت ثورة الأزارقة - بالبصرة وما حولها - أهم أسباب اضعاف الدولة الأموية، وقد أفضت إلى دخول الجند خراسانيين إليها وسقوطها في يد العباسيين.
rdf:langString
Azraquitas (o Azarakitas en libros antiguos) son miembros de un movimiento llamado en árabe Azâriqa, que se reclaman jariyitas. Dentro del movimiento kharijita, a los azraqitas se denomia con frecuencia los extremistas.
rdf:langString
Azraqites (ou Azarakites dans les ouvrages anciens) sont les membres d’un mouvement appelé en arabe Azâriqa qui s’est réclamé du kharijisme. Au sein du mouvement kharijite, les azraqites sont fréquemment qualifiés d’extrémistes.
rdf:langString
Het azraqisme is een uitgestorven sekte binnen het kharidjisme. Het kharidjisme ontstond in Koefa, in Irak en vloeide voort uit de (656 Slag van de Kameel). De azraqieten werden als extreme groep binnen het kharidjisme vaak beschreven als extremisten, intolerant en wreed.
rdf:langString
Azrakici (Azraqī) – najbardziej radykalna gałąź charydżyzmu, której założycielem był Nāfi ibn al-Azrāq. Powstali w Persji w 685 roku po oddzieleniu od ibadytów i powstaniu przeciw kalifowi. Uważali innych muzułmanów za niewiernych i pogan oraz twierdzili, że obowiązkiem charydżyty jest ich eksterminacja. W odróżnieniu od innych charydżytów mordowali również dzieci. Szybko zaniknęli, zniszczeni przez innych muzułmanów (rzezie azrakitów w latach 698–699, po których przetrwali tylko kilkadziesiąt lat), ale też przez radykalność swej filozofii.
rdf:langString
Азракіти (араб. أزارقة, Azāriqa) — послідовники (загинув 685 року в Ахвазі), найрадикальніша й найбільш непримирима зі спільнот хариджитського ісламу. Їх вчення відзначалось крайньою нетерпимістю, а дії — жорстокістю. Після військової поразки зазнала краху і релігійна доктрина азракітів. Сьогодні цього релігійного руху не існує.
rdf:langString
Азраки́ты (араб. أزارقة) — последователи нетерпимого ответвления хариджитского течения ислама. Основатель секты — Абу Рашид Нафи ибн аль-Азрак (ум. в 685 году).
rdf:langString
The Azariqa (Arabic: الأزارقة, al-azāriqa) were an extremist branch of Khawarij, who followed the leadership of Nafi ibn al-Azraq al-Hanafi. Adherents of Azraqism participated in an armed struggle against the rulers of the Umayyad Caliphate, and they declared those who avoided this duty infidels - kafirs - and allowed their murder. Nafi ibn al-Azraq even permitted the killing of women and children of his opponents. At the same time, the Azraqites did not extend the principle of killing “apostates” to Christians and Jews, since they believed that they did not betray the teachings of the prophets Jesus and Moses.
rdf:langString
Die Azraqiten (arabisch أزارقة, DMG Azāriqa) waren eine extreme charidschitische Sekte, die sich in den 680er Jahren in Basra herausgebildet hat und später mit großer Brutalität gegen andersgläubige Muslime im Irak und im südlichen Iran vorgegangen ist. Sie konnte erst 698 vernichtet werden. Die Azraqiten vertraten die Lehre, dass die Nichtbefolgung der Satzungen der Sekte dem Abfall vom Islam gleichkomme, der den Tod für die Abtrünnigen und deren gesamter Familie zur Folge haben solle. Allerdings war die Tötung von Nichtmuslimen verboten.
rdf:langString
Azariqah (bahasa Arab: أزارقة) adalah sekte Khawarij yang dibentuk di Basra pada tahun 680-an dan kemudian menyerang Muslim-Muslim lain di Irak dan Iran selatan. Sekte ini dimusnahkan pada tahun 698. Sekte ini dinamai dari , seorang Khawarij yang awalnya mendukung Abdullah bin az-Zubair pada tahun 683 sampai-sampai ia pindah ke Mekkah. Namun, setelah menyadari bahwa mereka tidak sependapat, ia tak lagi mendukungnya. Ketika Ibnu az-Zubair pada tahun yang sama ingin mengangkat seorang gubernur di Basra, Ibnu al-Azraq dan anggota Khawarij lainnya melancarkan perlawanan.
rdf:langString
Gli Azraqiti (in arabo Azāriqa) costituirono uno dei raggruppamenti più attivi del Kharigismo nel corso di tutto l'VIII secolo d.C. Il nome del movimento deriva da Nāfiʿ ibn al-Azraq al-Hanafī del quale si sa assai poco, salvo che era figlio di uno schiavo greco. Il fatto che il colore "azzurro" ( azraq ) fosse sovente accostato ai Greci e ai cristiani in genere spiega il perché di un nome tanto inusuale per il padre di Nāfiʿ che, per parte sua, si ritiene abbia preso parte alle ultime vicende politiche e belliche che contrassegnarono il tentativo "anti-califfale" di ʿAbd Allāh ibn al-Zubayr nel 683.
rdf:langString
rdf:langString
أزارقة
rdf:langString
Azraquisme
rdf:langString
Azraqiten
rdf:langString
Azariqa
rdf:langString
Azraquita
rdf:langString
Azariqah
rdf:langString
Azraqites
rdf:langString
Azraqiti
rdf:langString
アズラク派
rdf:langString
Azraqisme
rdf:langString
Azrakici
rdf:langString
Азракиты
rdf:langString
Азракіти
xsd:integer
21137668
xsd:integer
1098939589
rdf:langString
Adam Gaiser
xsd:double
10.1163
rdf:langString
Adam
rdf:langString
Keith
rdf:langString
R.
rdf:langString
Gaiser
rdf:langString
Lewinstein
rdf:langString
Rubinacci
xsd:integer
810
rdf:langString
Azāriqa
rdf:langString
Azāriḳa
rdf:langString
Khārijīs
xsd:integer
1
xsd:integer
2008
2020
rdf:langString
L'azraquisme (de l'àrab الأزارقة, al-azāriqa, del nom del seu fundador, Ibn al-Àzraq) va ser una branca molt radical de l'islam sorgida del kharigisme a Pèrsia l'any 685, fundada per Nafi ibn al-Àzraq al-Hanafí al-Handhalí. Aquest va declarar apòstates tots els altres musulmans, considerant el territori que ocupaven com a part de , o territori dels no-creients, en què es permet atacar persones i béns. Com a tals, podien ser assassinats en tota impunitat, així que llurs dones i fills.
rdf:langString
الأزارقة فرقة من فرق الخوارج، سميت باسم زعيمها نافع بن الأزرق. ذكر صاحب كشاف اصطلاحات الفنون أن الأزارقة قالوا «كَفَرَ علي بالتحكيم وابن ملجم محق في قتله.» وكانت ثورة الأزارقة - بالبصرة وما حولها - أهم أسباب اضعاف الدولة الأموية، وقد أفضت إلى دخول الجند خراسانيين إليها وسقوطها في يد العباسيين.
rdf:langString
The Azariqa (Arabic: الأزارقة, al-azāriqa) were an extremist branch of Khawarij, who followed the leadership of Nafi ibn al-Azraq al-Hanafi. Adherents of Azraqism participated in an armed struggle against the rulers of the Umayyad Caliphate, and they declared those who avoided this duty infidels - kafirs - and allowed their murder. Nafi ibn al-Azraq even permitted the killing of women and children of his opponents. At the same time, the Azraqites did not extend the principle of killing “apostates” to Christians and Jews, since they believed that they did not betray the teachings of the prophets Jesus and Moses. Like all Kharijites, they declared Muslims who committed great sins (al-Kabā'ir) to be unfaithful, and claimed that they would eternally suffer in hellfire. The Azraqites denied the principle of “prudent concealment of faith” (takiya). They recognized the imamate as “worthy” (أفضل ʾafḍal), that is, the applicant who would come up with arms and call people to fight “unbelievers” and would not allow the imamate to be “surpassed” (مفضول mafḍūl). Based on this, they declared the caliph Ali ibn Abu Talib, Uthman ibn Affan and their adherents unbelievers. The Azraqites considered the territories beyond their control to be the "land of war" (دار الحرب Dār al-Ḥarb).
rdf:langString
Die Azraqiten (arabisch أزارقة, DMG Azāriqa) waren eine extreme charidschitische Sekte, die sich in den 680er Jahren in Basra herausgebildet hat und später mit großer Brutalität gegen andersgläubige Muslime im Irak und im südlichen Iran vorgegangen ist. Sie konnte erst 698 vernichtet werden. Nāfiʿ ibn Azraq, nach dem die Sekte benannt ist, gehörte zu denjenigen Charidschiten, die 683 zunächst Abdallah ibn az-Zubair unterstützten und zu ihm nach Mekka zogen, sich dann aber von ihm lossagten, als sie erkannten, dass er ihre politischen Auffassungen nicht teilte. Als Ibn Zubayr noch im gleichen Jahr einen Gouverneur in Basra einsetzen wollte, leistete Ibn al-Azraq mit anderen Charidschiten dagegen Widerstand. Ibn al-Azraq wurde zwar schon recht bald im Kampf getötet, doch weigerten sich seine Anhänger, den Kampf aufzugeben, und zogen sich mit einer großen Anzahl nach Osten, in die Provinz Chusistan, zurück. Von dort aus zogen sie plündernd und brandschatzend durch das Hinterland von Basra und al-Ahwāz. Muslime, die in ihren Ansichten von ihnen abwichen oder die sich weigerten, ihnen zu folgen, wurden einschließlich ihrer Kinder und Frauen getötet. Diese Praxis wurde genannt. Nur diejenigen wurden verschont, die die Azraqiten aktiv unterstützten. Der südarabische Heerführer Al-Muhallab ibn Abī Sufra, den Musʿab ibn az-Zubair 686 für das mekkanische Kalifat gewonnen hatte, konnte zwar die Umgebung von Baṣra von den Azraqiten befreien, doch zogen sich diese in den Iran zurück und setzten dort ihre Umtriebe fort. Als sie 687 Isfahan belagerten, konnte sie der dortige zubairidische Gouverneur ʿAttāb ibn Warqāʼ durch einen überraschenden Ausfall in die Flucht schlagen. Allerdings zogen die Azraqiten unter ihrem neuen Anführer al-Qaṭarī ibn al-Fuǧāʿa schon bald wieder gegen den Irak. Nachdem die Umayyaden 691 die Herrschaft im Irak übernommen hatten, beauftragten sie erneut Muhallab erneut mit der Bekämpfung der Azraqiten. Er konnte die durch innere Spaltungen geschwächte Sekte 698 vernichtend schlagen. Die Azraqiten vertraten die Lehre, dass die Nichtbefolgung der Satzungen der Sekte dem Abfall vom Islam gleichkomme, der den Tod für die Abtrünnigen und deren gesamter Familie zur Folge haben solle. Allerdings war die Tötung von Nichtmuslimen verboten.
rdf:langString
Azraquitas (o Azarakitas en libros antiguos) son miembros de un movimiento llamado en árabe Azâriqa, que se reclaman jariyitas. Dentro del movimiento kharijita, a los azraqitas se denomia con frecuencia los extremistas.
rdf:langString
Azraqites (ou Azarakites dans les ouvrages anciens) sont les membres d’un mouvement appelé en arabe Azâriqa qui s’est réclamé du kharijisme. Au sein du mouvement kharijite, les azraqites sont fréquemment qualifiés d’extrémistes.
rdf:langString
Azariqah (bahasa Arab: أزارقة) adalah sekte Khawarij yang dibentuk di Basra pada tahun 680-an dan kemudian menyerang Muslim-Muslim lain di Irak dan Iran selatan. Sekte ini dimusnahkan pada tahun 698. Sekte ini dinamai dari , seorang Khawarij yang awalnya mendukung Abdullah bin az-Zubair pada tahun 683 sampai-sampai ia pindah ke Mekkah. Namun, setelah menyadari bahwa mereka tidak sependapat, ia tak lagi mendukungnya. Ketika Ibnu az-Zubair pada tahun yang sama ingin mengangkat seorang gubernur di Basra, Ibnu al-Azraq dan anggota Khawarij lainnya melancarkan perlawanan. Ibnu al-Azraq meninggal dalam pertempuran, tetapi para pendukungnya menolak menyerah. Mereka lalu mundur ke Provinsi Khuzestan, dan dari situ mereka menjarah daerah pedalaman Basra dan al-Ahwāz. Muslim yang menolak mengikuti mereka dibunuh, termasuk istri dan anak-anak mereka. Praktik ini disebut .
rdf:langString
Het azraqisme is een uitgestorven sekte binnen het kharidjisme. Het kharidjisme ontstond in Koefa, in Irak en vloeide voort uit de (656 Slag van de Kameel). De azraqieten werden als extreme groep binnen het kharidjisme vaak beschreven als extremisten, intolerant en wreed.
rdf:langString
Gli Azraqiti (in arabo Azāriqa) costituirono uno dei raggruppamenti più attivi del Kharigismo nel corso di tutto l'VIII secolo d.C. Il nome del movimento deriva da Nāfiʿ ibn al-Azraq al-Hanafī del quale si sa assai poco, salvo che era figlio di uno schiavo greco. Il fatto che il colore "azzurro" ( azraq ) fosse sovente accostato ai Greci e ai cristiani in genere spiega il perché di un nome tanto inusuale per il padre di Nāfiʿ che, per parte sua, si ritiene abbia preso parte alle ultime vicende politiche e belliche che contrassegnarono il tentativo "anti-califfale" di ʿAbd Allāh ibn al-Zubayr nel 683. Al termine dell'assedio portato contro Mecca dalle truppe omayyadi del califfo Yazīd I, Nāfiʿ rientrò a Basra con due suoi compagni, eponimi di altrettanti movimenti kharigiti: ʿAbd Allāh ibn ʿIbād (da cui presero il loro nome gli Ibaditi) e Najda ibn ʿĀmir (da cui presero il loro nome i Najjadāt). In città i kharigiti uccisero il wālī omayyade e non accettarono neppure quello inviato da ʿAbd Allāh ibn al-Zubayr. Allorché la città fu costretta alla resa da parte del governatore designato zubayride, Nāfiʿ fu costretto per un breve periodo alla fuga ma, ripresosi, riuscì a battere a sua volta il suo avversario e a rimettere piede nella città mesopotamica.Da Mecca ʿAbd Allāh ibn al-Zubayr inviò allora truppe fresche e numerose facendo valere la sua volontà e l'intenzione di resistere da parte di Nāfiʿ non fu condivisa dalla maggior parte degli altri kharigiti, avviando un processo di frazionamento dottrinale e politica che causerà successivamente la definitiva sconfitta dell'intero movimento, di cui oggi sopravvive la sola componente ibadita. I più oltranzisti ripararono in Khūzistān e nello scontro con le forze zubayridi Nāfi‘ trovò infine la morte nel 685. Da quel momento, sotto i successori di Nāfiʿ — ʿUbayd Allāh ibn al-Māhūz, suo fratello Zubayr e infine Qatarī ibn al-Fujāʿa — si avviò una lunga serie sanguinosa di confronti armati con il potere zubayride, di cui incolpevoli vittime furono assai spesso le popolazioni, considerate "apostati" dagli Azraqiti che applicavano nei loro confronti la pratica del cosiddetto istiʿrād (استعراض ), ossia "dimostrazione", che considerava lecito e doveroso dare la morte anche a donne e bambini di quanti non si fossero uniti al movimento azraqita. Chiunque non avesse abbandonato con una sorta di egira ( hijra) l'"empia" società dei nemici degli Azraqiti, era infatti considerato un nemico e un kāfir (empio grave, suscettibile di condanna a morte). Maggior tolleranza era espressa, sulla scorta del dato coranico, nei confronti del "Popolo del Libro" ( Ahl al-Kitāb ), purché si assoggettasse politicamente e finanziariamente alla società che i kharigiti intendevano costruire e che consideravano l'unica a potersi fregiare dell'appellativo di "islamica". Il movimento azraqita finì, armi in pugno, stroncato da una protratta serie di campagne militari condotte dal generale zubayride al-Muhallab ibn Abī Sufra, passato poi tra i ranghi omayyadi del Califfo ʿAbd al-Malik ibn Marwān, ricostitutore dell'unità del califfato, persa subito dopo la morte dell'ultimo Omayyade sufyanide: Muʿāwiya II, figlio di Yazīd I.
rdf:langString
Azrakici (Azraqī) – najbardziej radykalna gałąź charydżyzmu, której założycielem był Nāfi ibn al-Azrāq. Powstali w Persji w 685 roku po oddzieleniu od ibadytów i powstaniu przeciw kalifowi. Uważali innych muzułmanów za niewiernych i pogan oraz twierdzili, że obowiązkiem charydżyty jest ich eksterminacja. W odróżnieniu od innych charydżytów mordowali również dzieci. Szybko zaniknęli, zniszczeni przez innych muzułmanów (rzezie azrakitów w latach 698–699, po których przetrwali tylko kilkadziesiąt lat), ale też przez radykalność swej filozofii.
rdf:langString
Азракіти (араб. أزارقة, Azāriqa) — послідовники (загинув 685 року в Ахвазі), найрадикальніша й найбільш непримирима зі спільнот хариджитського ісламу. Їх вчення відзначалось крайньою нетерпимістю, а дії — жорстокістю. Після військової поразки зазнала краху і релігійна доктрина азракітів. Сьогодні цього релігійного руху не існує.
rdf:langString
Азраки́ты (араб. أزارقة) — последователи нетерпимого ответвления хариджитского течения ислама. Основатель секты — Абу Рашид Нафи ибн аль-Азрак (ум. в 685 году).
xsd:nonNegativeInteger
6436