Attic orators
http://dbpedia.org/resource/Attic_orators an entity of type: WikicatAncientGreekRhetoricians
Οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι σχημάτισαν έναν κατάλογο δέκα σημαντικών ρητόρων που διακρίθηκαν στην Αθήνα από τον 5ο ως τον 4ο π.Χ. αι. Τον κατάλογο αυτό, που ονομάστηκε «Κανόνας των δέκα Αττικών ρητόρων», διέσωσε ο από την Καλή Ακτή της Σικελίας στο βιβλίο του Περί του Χαρακτήρος των δέκα ρητόρων. Οι ρήτορες αυτοί ήταν 10:
* Ο Αισχίνης
* Ο Ανδοκίδης
* Ο Αντιφών
* Ο Δείναρχος
* Ο Δημοσθένης
* Ο Ισαίος
* Ο Ισοκράτης
* Ο Λυσίας
* Ο Λυκούργος
* Ο Υπερείδης Εκτός από δυο (Δείναρχος και Ισαίος) ήταν όλοι Αθηναίοι.
rdf:langString
The ten Attic orators were considered the greatest orators and logographers of the classical era (5th–4th century BC). They are included in the "Canon of Ten", which probably originated in Alexandria. A.E. Douglas has argued, however, that it was not until the second century AD that the canon took on the form that is recognised today.
rdf:langString
La dek atikaj oratoroj (latine: Oratores Attici) estis konsideritaj la plej grandaj oratoroj kaj logografoj de la klasika epoko (5-a kaj 4-a jarcentoj a.K.). Ili estas inkluditaj en la "Kanono de Dek", kiu verŝajne originis de Aleksandrio. A.E. Douglas argumentis, aliflanke, ke daŭris ĝis la dua-jarcenta p.K. ke la kanono akceptis la formon kiu hodiaŭ estas rekonita. Gravan eldonon de la oratoroj faris Hermann Sauppe.
rdf:langString
Los diez oradores áticos fueron considerados los mayores oradores y logógrafos de la antigüedad clásica (siglos V y IV a. C.). Fueron incluidos en el Canon alejandrino, a veces llamado "Canon de los Diez", compilado por Aristófanes de Bizancio y Aristarco de Samotracia.
rdf:langString
アッティカ十大雄弁家(アッティカじゅうだいゆうべんか、ギリシア語: Κανόνας των δέκα Αττικών ρητόρων)とは、古代ギリシア古典期を代表する10人の(弁論家)およびロゴグラポス(演説作家)たちのこと。
rdf:langString
Si chiamano tradizionalmente oratori attici i grandi oratori o logografi, del V e del IV secolo a.C. elencati in modo differente a seconda degli autori. Si tratta generalmente di dieci nomi, elencati nel Canone alessandrino di Aristofane di Bisanzio e Aristarco di Samotracia.
rdf:langString
Kanon dziesięciu mówców – to lista najwybitniejszych mówców attyckich, zestawiona przez Cecyliusza z Kaleakte (60-5 p.n.e.), retora, teoretyka attycyzmu. Są to: Antyfon, Andokides, Lizjasz, Izajos, Ajschines, Hyperejdes, Izokrates, Likurg z Aten, Demostenes, Dejnarchos.
rdf:langString
Os dez oradores áticos eram considerados os maiores oradores e logógrafos da Antiguidade Clássica (séculos V e IV a.C.). Eles estão incluídos no "Cânon dos Dez", que provavelmente se originou em Alexandria. A.E. Douglas argumentou, no entanto, que não foi até o século II que o cânon assumiu a forma que é reconhecida hoje.
rdf:langString
Кано́н десяти́ атти́ческих ора́торов — список наиболее выдающихся древнегреческих ораторов V — начала III веков до н. э., составленный в Античности.
rdf:langString
Кано́н десяти́ атти́чних ора́торів — список найвидатніших давньогрецьких ораторів V — початку III століть до н. е., складений в Античності.
rdf:langString
Els deu oradors àtics són els deu oradors i logògrafs considerats com els més grans de l'era clàssica (segles V-IV aC). La llista varia en funció dels autors, però majoritàriament coincideix en els noms donats per Aristòfanes de Bizanci i Aristarc de Samotràcia.
* Antifont
* Andòcides
* Lísies
* Isòcrates
* Iseu
* Èsquines
* Licurg
* Demòstenes
* Hipèrides
* Deinarc En temps d'Homer (segles IX - VIII aC), l'art de la oratòria era considerat molt important a Grècia. A la Ilíada, l'heroi Aquil·les era descrit com un bon orador.
rdf:langString
Die zehn attischen Redner werden als die größten Redner und Logographen der klassischen Ära (5.–4. Jahrhundert v. Chr.) betrachtet. Sie sind im enthalten, der von den Philologen Aristophanes von Byzanz und Aristarchos von Samothrake kompiliert wurde. 1.
* Antiphon 2.
* Andokides 3.
* Lysias 4.
* Isokrates 5.
* Isaios 6.
* Aischines 7.
* Lykurgos 8.
* Demosthenes 9.
* Hypereides 10.
* Deinarchos
rdf:langString
On appelle orateurs attiques les grands orateurs (en grec ancien ῥήτωρ / rhêtôr en grec ancien) ou logographes, du Ve et du IVe siècle av. J.-C. dont le style de discours (atticisme) a été traditionnellement opposé sur le fond et sur la forme au style d'Asie mineure, dit asianisme. Leur liste varie suivant les auteurs, mais on retient généralement dix noms, donnés par le pseudo-Plutarque et dont l'origine remonterait à Caecilius de Calé Acté et Denys d'Halicarnasse.
rdf:langString
Tijdens de alexandrijnse periode werd een canon opgesteld van tien "klassieke" Attische redenaars, die alle in de 5e en 4e eeuw v.Chr. hebben geleefd. In de meeste gevallen hebben ze allen verschillende retorische genres tegelijkertijd beoefend, maar veralgemenend kan men volgende indeling maken:
rdf:langString
rdf:langString
Attic orators
rdf:langString
Oradors àtics
rdf:langString
Attische Redner
rdf:langString
Κανόνας των δέκα Αττικών ρητόρων
rdf:langString
Atikaj oratoroj
rdf:langString
Oradores áticos
rdf:langString
Oratori attici
rdf:langString
Orateurs attiques
rdf:langString
アッティカ十大雄弁家
rdf:langString
Attische redenaars
rdf:langString
Kanon dziesięciu mówców
rdf:langString
Канон десяти аттических ораторов
rdf:langString
Oradores áticos
rdf:langString
Канон десяти аттичних ораторів
xsd:integer
642336
xsd:integer
1121512698
rdf:langString
Els deu oradors àtics són els deu oradors i logògrafs considerats com els més grans de l'era clàssica (segles V-IV aC). La llista varia en funció dels autors, però majoritàriament coincideix en els noms donats per Aristòfanes de Bizanci i Aristarc de Samotràcia.
* Antifont
* Andòcides
* Lísies
* Isòcrates
* Iseu
* Èsquines
* Licurg
* Demòstenes
* Hipèrides
* Deinarc En temps d'Homer (segles IX - VIII aC), l'art de la oratòria era considerat molt important a Grècia. A la Ilíada, l'heroi Aquil·les era descrit com un bon orador. Fins al segle V aC no es va definir formalment l'art de l'oratòria quan l'orador sicilià Còrax va iniciar un estudi formal de la retòrica juntament amb el seu deixeble . L'any 427 aC, un altre sicilià, Gòrgies de Leontins va anar a Atenes on amb el seus discursos va deixar aparentment admirats als atenencs. L'obra dels deu oradors va inspirar el moviment retòric posterior de l'aticisme, amb un estil menys ornamentat que l'anterior.
rdf:langString
Die zehn attischen Redner werden als die größten Redner und Logographen der klassischen Ära (5.–4. Jahrhundert v. Chr.) betrachtet. Sie sind im enthalten, der von den Philologen Aristophanes von Byzanz und Aristarchos von Samothrake kompiliert wurde. 1.
* Antiphon 2.
* Andokides 3.
* Lysias 4.
* Isokrates 5.
* Isaios 6.
* Aischines 7.
* Lykurgos 8.
* Demosthenes 9.
* Hypereides 10.
* Deinarchos Die Redner sind in der vorstehenden Liste in ungefährer chronologischer Folge aufgeführt. Ihre Werke inspirierten die spätere rhetorische Bewegung des Attizismus, mit Vorbehalten hinsichtlich Antiphon und Deinarchos, deren Stil später zu altertümlich wirkte bzw. bereits in der Antike kritisiert wurde. Ungefähr 150 Reden sind (teils unvollständig) erhalten, viele andere verloren gegangen. Manche gelten als „unecht“ und tragen den überlieferten Verfassernamen fälschlich. Die Reden sind sehr ungleichmäßig verteilt: Die vier Autoren Demosthenes (61), Lysias (32), Isokrates (21) und Isaios (12) machen zusammen 85 Prozent aus, während sich die restlichen 15 Prozent auf sechs Autoren verteilen. Daher hat sich in der Forschung auch der Begriff der „kleineren attischen Redner“ eingebürgert. Die Reden sind über einen Zeitraum von etwas mehr als 100 Jahren entstanden, von etwa 440/430 (Antiphon) bis etwa 330/320 (Deinarchos u. a.), bzw. vom „Perikleischen“ Zeitalter der attischen Demokratie bis in die Alexanderzeit. Das bedeutet Unterschiede in Sprache und Stil sowie unterschiedliche historisch-politische und gesellschaftliche Rahmenbedingungen. Die Athener Bürger Aischines, Andokides, Demosthenes, Hypereides, Isokrates und Lykurg konnten selbst als Redner in der Politik und vor Gericht auftreten. Deinarchos, Lysias und vermutlich Isaios waren Zugewanderte ohne Bürgerrecht (Metöken) und konnten dies im Regelfall nicht; sie und der Athener Antiphon waren als Logographen, das heißt als Redenschreiber für andere, tätig. Schließlich verteilen sich die Reden auch auf mehrere inhaltliche Kategorien: politische Reden, Gerichtsreden und Prunk- oder Festreden zu besonderen öffentlichen Anlässen (einschließlich Epitaphioi), zusätzlich Musterreden für den Rhetorikunterricht (z. B. die Tetralogien des Antiphon von Rhamnus). Die ersteren drei werden schon seit Aristoteles als Redegattungen unterschieden (siehe Rhetorik des Aristoteles). Unter der Bezeichnung der „zehn attischen Redner“ sind also durchaus unterschiedliche Autoren und Texte zusammengefasst, und bei allgemeinen Aussagen über „die“ zehn Redner ist entsprechende Vorsicht geboten.
rdf:langString
Οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι σχημάτισαν έναν κατάλογο δέκα σημαντικών ρητόρων που διακρίθηκαν στην Αθήνα από τον 5ο ως τον 4ο π.Χ. αι. Τον κατάλογο αυτό, που ονομάστηκε «Κανόνας των δέκα Αττικών ρητόρων», διέσωσε ο από την Καλή Ακτή της Σικελίας στο βιβλίο του Περί του Χαρακτήρος των δέκα ρητόρων. Οι ρήτορες αυτοί ήταν 10:
* Ο Αισχίνης
* Ο Ανδοκίδης
* Ο Αντιφών
* Ο Δείναρχος
* Ο Δημοσθένης
* Ο Ισαίος
* Ο Ισοκράτης
* Ο Λυσίας
* Ο Λυκούργος
* Ο Υπερείδης Εκτός από δυο (Δείναρχος και Ισαίος) ήταν όλοι Αθηναίοι.
rdf:langString
The ten Attic orators were considered the greatest orators and logographers of the classical era (5th–4th century BC). They are included in the "Canon of Ten", which probably originated in Alexandria. A.E. Douglas has argued, however, that it was not until the second century AD that the canon took on the form that is recognised today.
rdf:langString
La dek atikaj oratoroj (latine: Oratores Attici) estis konsideritaj la plej grandaj oratoroj kaj logografoj de la klasika epoko (5-a kaj 4-a jarcentoj a.K.). Ili estas inkluditaj en la "Kanono de Dek", kiu verŝajne originis de Aleksandrio. A.E. Douglas argumentis, aliflanke, ke daŭris ĝis la dua-jarcenta p.K. ke la kanono akceptis la formon kiu hodiaŭ estas rekonita. Gravan eldonon de la oratoroj faris Hermann Sauppe.
rdf:langString
Los diez oradores áticos fueron considerados los mayores oradores y logógrafos de la antigüedad clásica (siglos V y IV a. C.). Fueron incluidos en el Canon alejandrino, a veces llamado "Canon de los Diez", compilado por Aristófanes de Bizancio y Aristarco de Samotracia.
rdf:langString
On appelle orateurs attiques les grands orateurs (en grec ancien ῥήτωρ / rhêtôr en grec ancien) ou logographes, du Ve et du IVe siècle av. J.-C. dont le style de discours (atticisme) a été traditionnellement opposé sur le fond et sur la forme au style d'Asie mineure, dit asianisme. Leur liste varie suivant les auteurs, mais on retient généralement dix noms, donnés par le pseudo-Plutarque et dont l'origine remonterait à Caecilius de Calé Acté et Denys d'Halicarnasse.
* Antiphon, le premier dont les discours aient été publiés ;
* Lysias, spécialiste des plaidoyers civils ;
* Andocide, amateur si l'on peut dire, car les discours que l'on a de lui touchent sa propre vie ;
* Isocrate, le rhéteur philosophe ;
* Isée, spécialiste des affaires d'héritage ;
* Dinarque, logographe pro-macédonien ;
* Démosthène, qui met son éloquence au service de ses convictions politiques ;
* Eschine, adversaire de Démosthène ;
* Hypéride, adversaire de Philippe comme Démosthène ;
* Lycurgue, adversaire de Philippe.
rdf:langString
アッティカ十大雄弁家(アッティカじゅうだいゆうべんか、ギリシア語: Κανόνας των δέκα Αττικών ρητόρων)とは、古代ギリシア古典期を代表する10人の(弁論家)およびロゴグラポス(演説作家)たちのこと。
rdf:langString
Si chiamano tradizionalmente oratori attici i grandi oratori o logografi, del V e del IV secolo a.C. elencati in modo differente a seconda degli autori. Si tratta generalmente di dieci nomi, elencati nel Canone alessandrino di Aristofane di Bisanzio e Aristarco di Samotracia.
rdf:langString
Tijdens de alexandrijnse periode werd een canon opgesteld van tien "klassieke" Attische redenaars, die alle in de 5e en 4e eeuw v.Chr. hebben geleefd. In de meeste gevallen hebben ze allen verschillende retorische genres tegelijkertijd beoefend, maar veralgemenend kan men volgende indeling maken:
* de juridische welsprekendheid werd vooral beoefend door Antiphon (ca. 480-411 v.Chr.), Andocides (ca. 440-390 v.Chr.), Lysias (ca. 445-380 v.Chr.) en Isaeus (ca. 420-350 v.Chr.);
* de panegyrische welsprekendheid (d.i. pronk- en feestrede, waaronder ook de lijkrede valt) vooral door Isocrates (436-338 v.Chr.);
* de politieke welsprekendheid vooral door Demosthenes (384-322 v.Chr.), Lycurgus (ca. 390-325 v.Chr.), Hyperides (389-322 v.Chr.), Aeschines (389-314 v.Chr.) en Dinarchus (ca. 360-290 v.Chr.).
rdf:langString
Kanon dziesięciu mówców – to lista najwybitniejszych mówców attyckich, zestawiona przez Cecyliusza z Kaleakte (60-5 p.n.e.), retora, teoretyka attycyzmu. Są to: Antyfon, Andokides, Lizjasz, Izajos, Ajschines, Hyperejdes, Izokrates, Likurg z Aten, Demostenes, Dejnarchos.
rdf:langString
Os dez oradores áticos eram considerados os maiores oradores e logógrafos da Antiguidade Clássica (séculos V e IV a.C.). Eles estão incluídos no "Cânon dos Dez", que provavelmente se originou em Alexandria. A.E. Douglas argumentou, no entanto, que não foi até o século II que o cânon assumiu a forma que é reconhecida hoje.
rdf:langString
Кано́н десяти́ атти́ческих ора́торов — список наиболее выдающихся древнегреческих ораторов V — начала III веков до н. э., составленный в Античности.
rdf:langString
Кано́н десяти́ атти́чних ора́торів — список найвидатніших давньогрецьких ораторів V — початку III століть до н. е., складений в Античності.
xsd:nonNegativeInteger
2821