Anointing of the Sick in the Catholic Church
http://dbpedia.org/resource/Anointing_of_the_Sick_in_the_Catholic_Church
سر مسحة المرضى، هو أحد الأسرار السبعة المقدسة في المسيحية وقد نصّ عليه العهد الجديد، ويمنح بوسم الجبين بزيت الزيتون مباركًا، أي مقروءًا عليه نصوص وصلوات. ومن الممكن أن يمنح للمرضى أو المنازعين أو قبيل العمل الجراحي، ويظهر تضامن الكنيسة الجامعة مع المريض، ويجلب بركة الله له، حسب تعليم الكنيسة الكاثوليكية.
rdf:langString
In the Catholic Church, the anointing of the sick, also known as Extreme Unction, is a Catholic sacrament that is administered to a Catholic "who, having reached the age of reason, begins to be in danger due to sickness or old age", except in the case of those who "persevere obstinately in manifest grave sin". Proximate danger of death, the occasion for the administration of Viaticum, is not required, but only the onset of a medical condition of serious illness or injury or simply old age: "It is not a sacrament for those only who are at the point of death. Hence, as soon as anyone of the faithful begins to be in danger of death from sickness or old age, the fitting time for him to receive this sacrament has certainly already arrived."
rdf:langString
De laatste heilige sacramenten of laatste sacramenten worden in de traditie van de Rooms-Katholieke Kerk toegediend aan zieken die in acuut levensgevaar verkeren. Als laatste sacramenten gelden (in deze volgorde): de laatste biecht, de ziekenzalving en de laatste Heilige Communie (die dan viaticum of teerspijze wordt genoemd). Deze sacramenten kunnen in een separate liturgische viering worden toegediend, maar ook geïntegreerd. De bedienaar is de priester. Afhankelijk van de toestand van de stervende, kan het toedienen van de laatste sacramenten een min of meer informeel karakter hebben.
rdf:langString
rdf:langString
سر مسحة المرضى
rdf:langString
Anointing of the Sick in the Catholic Church
rdf:langString
Laatste heilige sacramenten
xsd:integer
10904740
xsd:integer
1121554008
rdf:langString
سر مسحة المرضى، هو أحد الأسرار السبعة المقدسة في المسيحية وقد نصّ عليه العهد الجديد، ويمنح بوسم الجبين بزيت الزيتون مباركًا، أي مقروءًا عليه نصوص وصلوات. ومن الممكن أن يمنح للمرضى أو المنازعين أو قبيل العمل الجراحي، ويظهر تضامن الكنيسة الجامعة مع المريض، ويجلب بركة الله له، حسب تعليم الكنيسة الكاثوليكية.
rdf:langString
In the Catholic Church, the anointing of the sick, also known as Extreme Unction, is a Catholic sacrament that is administered to a Catholic "who, having reached the age of reason, begins to be in danger due to sickness or old age", except in the case of those who "persevere obstinately in manifest grave sin". Proximate danger of death, the occasion for the administration of Viaticum, is not required, but only the onset of a medical condition of serious illness or injury or simply old age: "It is not a sacrament for those only who are at the point of death. Hence, as soon as anyone of the faithful begins to be in danger of death from sickness or old age, the fitting time for him to receive this sacrament has certainly already arrived." Despite that position, anointing of the sick has in practice often been postponed until someone is near dying, in spite of the fact that in all celebrations of this sacrament, the liturgy prays for recovery of the health of the sick person if that would be conducive to his salvation. In the past it became increasingly administered only to the dying and so came to be called Extreme Unction (Final Anointing). The sacrament is administered by a bishop or priest, who uses the oleum infirmorum ('oil of the sick'), an olive oil or another pure plant oil blessed by a bishop, to anoint the patient's forehead and perhaps other parts of the body while reciting certain prayers. It gives comfort, peace, courage and, if the sick person is unable to make a confession, even forgiveness of sins.
rdf:langString
De laatste heilige sacramenten of laatste sacramenten worden in de traditie van de Rooms-Katholieke Kerk toegediend aan zieken die in acuut levensgevaar verkeren. Als laatste sacramenten gelden (in deze volgorde): de laatste biecht, de ziekenzalving en de laatste Heilige Communie (die dan viaticum of teerspijze wordt genoemd). Deze sacramenten kunnen in een separate liturgische viering worden toegediend, maar ook geïntegreerd. De bedienaar is de priester. Afhankelijk van de toestand van de stervende, kan het toedienen van de laatste sacramenten een min of meer informeel karakter hebben. Sinds het Tweede Vaticaans Concilie (1962–1965) ligt overigens het accent bij de ziekenzalving niet louter op het naderende sterven. De Kerk beveelt aan dat het sacrament der zieken in een eerder stadium wordt bediend, zodat het de zieke in zijn ziek-zijn kan sterken. De 'ziekenzalving' is daarom niet synoniem met het 'laatste sacrament'.
xsd:nonNegativeInteger
14530