Anastasios Charalambis

rdf:langString Αναστάσιος Χαραλάμπης

rdf:langString Ο Αναστάσιος Χαραλάμπης (1862 - 11 Μαρτίου 1949) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1862 και καταγόταν από ιστορική οικογένεια της Αχαΐας. Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1884, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Συμμετείχε στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως λοχαγός. Μεταξύ 1901 και 1909 ανήκε στο Σώμα Γενικών Επιτελών, ενώ από το 1910 μετέβη σε Γαλλία και Αυστρία για μετεκπαίδευση. Αποφοίτησε από την Εκόλ Μιλιταίρ το 1912. Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους υπήρξε επιτελάρχης της I Μεραρχίας και της VI Μεραρχίας. Από το 1914 έως την αποστρατεία του το 1918 διετέλεσε διαδοχικά επιτελάρχης του Β' Σώματος Στρατού, διευθυντής Πυροβολικού του Υπουργείου Στρατιωτικών, διοικητής της I Μεραρχίας, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού (1917-1920) και διοικητής του Β' Σώματος Στρατού. Στο ίδιο διάστημα υπήρξε υπουργός δύο φορές: Εσωτερικών το 1916 και Στρατιωτικών το 1917. Το 1922 η Επαναστατική Επιτροπή διόρισε πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, και επειδή έλειπε στο εξωτερικό διόρισε προσωρινό πρωθυπουργό τον Σωτήριο Κροκιδά. Αλλά επειδή και αυτός έλειπε εκτός Αθηνών, όρκισε ως πρωθυπουργό τον ταυτόχρονα ορκισθέντα υπουργό Στρατιωτικών, αντιστράτηγο Αναστάσιο Χαραλάμπη. Υποστηρίζεται ότι η ταχεία παραίτηση της κυβέρνησης Χαραλάμπη οφείλεται σε στιχομυθία μεταξύ του ίδιου και του φρουράρχου της Βουλής. Η μονοήμερη παραμονή του Αναστάσιου Χαραλάμπη στο αξίωμα του Πρωθυπουργού αποτελεί, μέχρι σήμερα, τη συντομότερη θητεία στο αξίωμα αυτό. Ωστόσο, ο Χαραλάμπης διατήρησε τη θέση του υπουργού Στρατιωτικών έως την παραίτηση της κυβέρνησης Κροκιδά (ο Ζαΐμης δεν ανέλαβε εν τέλει), λόγω της εκτέλεσης των έξι. Στη διάρκεια της Δίκης των έξι, είχε την ευθύνη για τη συγκρότηση του στρατοδικείου. Με την ιδιότητα του υπουργού παρέδωσε δύο προτάσεις για τη σύνθεση του στρατοδικείου, προτείνοντας είτε τον Γεώργιο Πολυμενάκο είτε τον Νικόλαο Βλαχόπουλο για Πρόεδρο, όμως η επαναστατική επιτροπή τον παρέκαμψε, διορίζοντας κατά βούληση (βάσει τροποποιητικού διατάγματος που η ίδια εξέδωσε) τον Αλέξανδρο Οθωναίο και τα λοιπά μέλη του στρατοδικείου. Το 1923 αποστρατεύτηκε εκ νέου, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα ανακλήθηκε ξανά στην ενεργό υπηρεσία, για να συμμετάσχει ως Πρόεδρος του Συμβουλίου των Αντιστρατήγων στην κρίση αποταχθέντων αντιβενιζελικών αξιωματικών Απεβίωσε στις 11 Μαρτίου 1949.Είχε συγγράψει μαζί με τον Κωνσταντίνο Νίδερ το έργο «Ιστορικό Υπόμνημα περί του Οργανισμού του Τακτικού Στρατού της Ελλάδος» το 1904. Τέλος, εξέδωσε τα απομνημονεύματά του υπό τον τίτλο «Αναμνήσεις» για την περίοδο του Εθνικού Διχασμού (Ιούνιος 1916-Ιούνιος 1918) και την Επανάσταση του 1922 το 1947, περίπου μία δεκαετία μετά τη συγγραφή των.