Alfred Schulze-Hinrichs

rdf:langString Alfred Schulze-Hinrichs

rdf:langString Alfred Schulze-Hinrichs (ur. 6 listopada 1899, zm. 23 czerwca 1972) – oficer niemieckiej marynarki wojennej Kriegsmarine, osiągnął stopień komandora, służył podczas II wojny światowej. W latach 1930-1932 w stopniu porucznika marynarki, następnie kapitana marynarki dowodził torpedowcem "Albatros", w latach 1932-1933 torpedowcem "Seeadler", w 1933 torpedowcem "Leopard". Podczas II wojny światowej, od 28 sierpnia 1939 w stopniu komandora porucznika (Fregatenkapitän) dowodził niszczycielem "Erich Koellner". Wziął na nim udział w kwietniu 1940 w inwazji na Norwegię oraz bitwach morskich pod Narwikiem. W drugiej bitwie 13 kwietnia 1940 jego okręt został zatopiony przez okręty brytyjskie przy brzegu fiordu Ofot. Schulze-Hinrichs dostał się do niewoli norweskiej i przebywał w obozie jenieckim Skorpa (jako najstarszy niemiecki oficer), aż do uwolnienia po zajęciu Norwegii przez Niemców w czerwcu 1940. Od listopada 1940 dowodził 6. Flotyllą Niszczycieli. Między innymi, w dniach 18-22 maja 1941 na niszczycielu "Hans Lody" dowodził eskortą pancernika "Bismarck" i krążownika "Prinz Eugen" płynących z Gdyni do rejonu Trondheim, przed ich korsarskim rejsem na Atlantyk. Awansował następnie na stopień komandora (Kapitän zur See). Po ataku na ZSRR, 6. Flotylla działała w północnej Norwegii i Arktyce. 1 maja 1942 Schulze-Hinrichs dowodził 6. Flotyllą w akcji przeciw konwojowi QP-11 na Morzu Barentsa, jego okręt flagowy "Hermann Schoemann" został następnego dnia samozatopiony na skutek uszkodzeń zadanych przez brytyjskie okręty. 6. Flotyllą dowodził do kwietnia 1943. Pod koniec wojny, w 1945 dowodził obroną morską obszaru Narwiku. W 1950 był jednym z zespołu 15 ekspertów opracowujących memorandum Himmeroder, na temat powojennej remilitaryzacji Niemiec Zachodnich, leżącym u podstaw utworzenia Bundeswehry. Był autorem kilku podręczników marynarskich i prac wojenno-morskich, w tym biografii admirała Tirpitza "Grossadmiral Alfred von Tirpitz" (1958).