Alala
http://dbpedia.org/resource/Alala an entity of type: WikicatBattleCries
Alala (starořecky: Ἀλαλά (alalá); „bojový pokřik“ nebo „válečný pokřik“) je v řecké mytologii personifikace a bohyně válečného pokřiku. Podle básníka Pindara je dcerou válečného boha . Její teta je válečná bohyně Enýó a strýc bůh války Arés. Je jednou která doprovází boha Área na bitevní pole, mimo jiné s Fobem a Deimem, Eris, , , , , se Zasetými a Kérami.
rdf:langString
Alala (altgriechisch Ἀλαλά Alalá) ist in der griechischen Mythologie die Personifikation des gleichlautenden Schlachtrufs. Als Personifikation erscheint sie in einem Fragment aus den Dithyramben Pindars, wo sie die Tochter des personifizierten Krieges Polemos genannt wird.
rdf:langString
En la mitología griega, Alalá (en griego antiguo Ἀλαλά, de ἄλαλος alalos, ‘mudo’) era la personificación del grito de guerra, por lo que se la puede identificar como una de las Macas. Solía formar parte del séquito de Ares, dios olímpico de la guerra, cuyo grito de guerra era su nombre. Según Píndaro, era hija de Pólemo, un dios menor de la guerra.
rdf:langString
Alala (bahasa Yunani: Ἀλαλά; "teriakan perang"), dalam mitologi Yunani, adalah dewi dan personifikasi dari teriakan dan seruan dalam perang. Alala adalah anak dari Polemos. Alala adalah pengawal dewa perang utama, Ares. Dalam pertempuran, Ares sering meneriakkan namanya, "Alale alala!". Para prajurit Yunani kemudian mengikuti ini dan ikut meneriakkan nama Alala,
rdf:langString
Alala (en grec ancien Ἀλαλά / Alalá) est, dans la mythologie grecque, une déesse mineure allégorique, qui personnifie le cri de guerre.
rdf:langString
Alalà (in greco: Ἀλαλά) è una divinità femminile minore della mitologia greca, personificazione del grido di battaglia degli opliti. Il suo nome deriva dal greco Αλαλος, con il significato di "muta".
rdf:langString
Alala (em grego Ἀλαλά) era uma Daemon que personificava o grito de guerra. Fazia parte do séquito de Ares, o deus olímpico da guerra, cujo grito de guerra era seu nome. Segundo Píndaro, era filha de Polemos, uma deusa menor da guerra, às vezes usado como epíteto de Ares, ou da união de Ares com Éris, ou ainda, filha de Éris por si mesma.
rdf:langString
Alala /ˈælələ/ (Ancient Greek: Ἀλαλά (alalá); "battle-cry" or "war-cry") was the personification of the war cry in Greek mythology. Her name derives from the onomatopoeic Greek word ἀλαλή (alalḗ), hence the verb ἀλαλάζω (alalázō), "to raise the war-cry". Greek soldiers attacked the enemy with this cry in order to cause panic in their lines and it was asserted that Athenians adopted it to emulate the cry of the owl, the bird of their patron goddess Athena.
rdf:langString
Στην ελληνική μυθολογία και σύμφωνα με τον Πίνδαρο, η Αλαλά (αρχ.: Ἀλαλά) ήταν κόρη του , προσωποποίηση της δυνατής πολεμικής κραυγής-ιαχής (ή αλλιώς ) που σήμαινε και σημάδευε είτε τον θρίαμβο για τη νίκη, είτε την παρόρμηση για επίθεση.
rdf:langString
Laŭ la helena mitologio, Alalo (el la greka Ἀλαλά, el ἄλαλος «surda») estis dajmonino kiu personigis la milit-krion. Pro tio, oni konsideras ŝin unu el la Maĥoj. Laŭ Pindaro, Alalo estis filino de Polemo, malpli grava milita diaĵo, kaj estis "anonco de lancoj, al kiu la soldatoj oferiĝis por la bono de la urbo en sankta mort-oferado". En la televid-felietono , la milit-krio "Alalaes" estis propra de la ĉefrolulino.
rdf:langString
Alala (stgr Ἀλαλά; "okrzyk bitewny") – bojowy okrzyk z mitologii greckiej. Słowo pochodzi od czasownika ἀλαλή [alalē]. Starożytni grecy mieli nacierać na wroga właśnie z takim okrzykiem, w celu zasiania popłochu w ich szeregach. Hezjod podaje, że Ateńczycy interpretowali okrzyk jako pochodzący od dźwięku sowy, symbolu patronki miasta, Ateny.
rdf:langString
Алала (др.-греч. Ἀλαλά, alalá ― «боевой клич») ― древнегреческая богиня, олицетворение боевого клича в греческой мифологии. Её имя происходит от ономатопического греческого слова ἀλαλή (alalḗ), отсюда ― глагол ἀλαλάζω (alalázō), «поднять боевой клич». Греческие воины нападали на врагов с этим криком, чтобы вызвать страх в их рядах. Гесиод утверждал, что афиняне кричали таким образом, чтобы подражать крику совы ― птицы их богини-покровительницы Афины. Согласно Пиндару, Алала была дочерью демона Полема, олицетворения войны. Она была охарактеризована поэтом следующим образом: Дитя Войны, Ты, для кого
rdf:langString
rdf:langString
Alala
rdf:langString
Alala
rdf:langString
Alala
rdf:langString
Αλαλά
rdf:langString
Alalo
rdf:langString
Alalá (mitología)
rdf:langString
Alala (mitologi)
rdf:langString
Alala
rdf:langString
Alalà
rdf:langString
Alala
rdf:langString
Alala (Mitologia)
rdf:langString
Алала (богиня)
xsd:integer
4110143
xsd:integer
1121080653
rdf:langString
Alala (starořecky: Ἀλαλά (alalá); „bojový pokřik“ nebo „válečný pokřik“) je v řecké mytologii personifikace a bohyně válečného pokřiku. Podle básníka Pindara je dcerou válečného boha . Její teta je válečná bohyně Enýó a strýc bůh války Arés. Je jednou která doprovází boha Área na bitevní pole, mimo jiné s Fobem a Deimem, Eris, , , , , se Zasetými a Kérami.
rdf:langString
Alala (altgriechisch Ἀλαλά Alalá) ist in der griechischen Mythologie die Personifikation des gleichlautenden Schlachtrufs. Als Personifikation erscheint sie in einem Fragment aus den Dithyramben Pindars, wo sie die Tochter des personifizierten Krieges Polemos genannt wird.
rdf:langString
Στην ελληνική μυθολογία και σύμφωνα με τον Πίνδαρο, η Αλαλά (αρχ.: Ἀλαλά) ήταν κόρη του , προσωποποίηση της δυνατής πολεμικής κραυγής-ιαχής (ή αλλιώς ) που σήμαινε και σημάδευε είτε τον θρίαμβο για τη νίκη, είτε την παρόρμηση για επίθεση. Η Αλαλά ήταν ανιψιά της Ενυώς και μαζί με αυτή ακολουθούσε στις μάχες τον θεό του πολέμου Άρη, του οποίου ένα από τα επίθετα-επικλήσεις ήταν Ἀλαλάξιος. Οι Έλληνες στρατιώτες κατά την επίθεσή τους εναντίον των θέσεων του εχθρού, φώναζαν αλαλά, κραυγή που πέρα από τη θρησκευτική της σημασία είχε σκοπό να προκαλέσει πανικό στις τάξεις του εχθρού. Η λέξη θρυλείται ότι προέρχεται από τη φωνή της κουκουβάγιας, σύμβολο της θεάς Αθηνάς.
rdf:langString
Alala /ˈælələ/ (Ancient Greek: Ἀλαλά (alalá); "battle-cry" or "war-cry") was the personification of the war cry in Greek mythology. Her name derives from the onomatopoeic Greek word ἀλαλή (alalḗ), hence the verb ἀλαλάζω (alalázō), "to raise the war-cry". Greek soldiers attacked the enemy with this cry in order to cause panic in their lines and it was asserted that Athenians adopted it to emulate the cry of the owl, the bird of their patron goddess Athena. According to Pindar, Alala was the daughter of Polemos, the personification of war, and was characterised by the poet as "Prelude of spears, to whom soldiers are sacrificed for their city’s sake in the holy sacrifice of death". Her aunt was the war goddess Enyo and her uncle was the war god Ares, whose poetic epithet is Alaláxios (Ἀλαλάξιος). As such she is one of the attendants of Ares out on the battlefield, along with the rest of his entourage: Phobos and Deimos (his sons); Eris/Discordia, with the Androktasiai, Makhai, Hysminai, and the Phonoi (Eris' children); the Spartoi, and the Keres. In Italy the war-cry (modified as Eja Eja Alalà) /e.jɑ e.jɑ ɑ.lɑ.'lɑ/ was invented by Gabriele D'Annunzio in August 1917, using the Greek cry preceded by a Sardinian shout, in place of what he considered the barbaric 'Hip! Hip! Hurrah!'. It was used by the aviation corps soon afterwards before setting out on a dangerous flight during World War I. In 1919 it was associated with the corps that captured Fiume and was then adopted by the Fascist movement. Later a young Polish sympathiser, Artur Maria Swinarski (1900–65), used the cry as the title of a collection of his poems in 1926.
rdf:langString
Laŭ la helena mitologio, Alalo (el la greka Ἀλαλά, el ἄλαλος «surda») estis dajmonino kiu personigis la milit-krion. Pro tio, oni konsideras ŝin unu el la Maĥoj. Laŭ Pindaro, Alalo estis filino de Polemo, malpli grava milita diaĵo, kaj estis "anonco de lancoj, al kiu la soldatoj oferiĝis por la bono de la urbo en sankta mort-oferado". Ŝia nomo signifis laŭta krio, speciale tiu, milita, el la greka onomatopea vorto ἀλαλή [alalē], kaj la verbo ἀλαλάζω (alalaző), vekigi la militan krion. Ŝi ofte partoprenis la sekvantaron de Areso, olimpa dio pri milito, kies batal-krio, "Alale alala", estis la nomo de ĉi tiu diino. Fakte, Alalaxios estis unu el la epitetoj de Areso. La grekaj soldatoj atakadis la malamikojn kun ĉi tiu miilit-krio, por panikigi la kontraŭan armeon. Verŝajne, la origino de tiu onomatopeo estas la teruriga kriĉado de la strigoj. Dum la milito inter Grekio kaj Italio, kadre de la Dua Mondmilito, grekaj soldatoj uzadis similan krion, "άέρα" (aera). Antaŭe, dum la faŝisma Ventennio, iomete modifiita krio ("eja eja alalà", kie "eja" havis la saman signifon ol milit-krio, laŭ Esĥilo kaj Platono), estis adoptita de la , specifa korpuso de la faŝisma armeo. Ĝi estis elpensita de Gabriele D'Annunzio post la konkero de Fiume. En la televid-felietono , la milit-krio "Alalaes" estis propra de la ĉefrolulino.
rdf:langString
En la mitología griega, Alalá (en griego antiguo Ἀλαλά, de ἄλαλος alalos, ‘mudo’) era la personificación del grito de guerra, por lo que se la puede identificar como una de las Macas. Solía formar parte del séquito de Ares, dios olímpico de la guerra, cuyo grito de guerra era su nombre. Según Píndaro, era hija de Pólemo, un dios menor de la guerra.
rdf:langString
Alala (bahasa Yunani: Ἀλαλά; "teriakan perang"), dalam mitologi Yunani, adalah dewi dan personifikasi dari teriakan dan seruan dalam perang. Alala adalah anak dari Polemos. Alala adalah pengawal dewa perang utama, Ares. Dalam pertempuran, Ares sering meneriakkan namanya, "Alale alala!". Para prajurit Yunani kemudian mengikuti ini dan ikut meneriakkan nama Alala,
rdf:langString
Alala (en grec ancien Ἀλαλά / Alalá) est, dans la mythologie grecque, une déesse mineure allégorique, qui personnifie le cri de guerre.
rdf:langString
Alalà (in greco: Ἀλαλά) è una divinità femminile minore della mitologia greca, personificazione del grido di battaglia degli opliti. Il suo nome deriva dal greco Αλαλος, con il significato di "muta".
rdf:langString
Alala (stgr Ἀλαλά; "okrzyk bitewny") – bojowy okrzyk z mitologii greckiej. Słowo pochodzi od czasownika ἀλαλή [alalē]. Starożytni grecy mieli nacierać na wroga właśnie z takim okrzykiem, w celu zasiania popłochu w ich szeregach. Hezjod podaje, że Ateńczycy interpretowali okrzyk jako pochodzący od dźwięku sowy, symbolu patronki miasta, Ateny. W XX wieku okrzyk przyjął się wśród włoskich wojskowych. 7 sierpnia 1918 r. włoski poeta Gabriele D'Anunzio, pełniący wówczas służbę wojskową jako pilot, zaproponował towarzyszom broni, by zastąpić barbarzyński jego zdaniem okrzyk Hip, hip, hurra nowym - Eia, eia, eia, alalà. Następnego dnia wszyscy lotnicy mieli już chorągwie z nowym okrzykiem napisanym własnoręcznie przez D'Anunzio wraz z jego autografem i datą. Następnie okrzyk funkcjonował jako nieodłączny element przemówień poety w proklamowanej przez niego Regencji Carnaro. Zawołanie przyjęły także ruchy faszystowskie, a słowa Eia, eia, alalà stały się częścią refrenu Giovinezzy, włoskiego hymnu faszystowskiego.
rdf:langString
Alala (em grego Ἀλαλά) era uma Daemon que personificava o grito de guerra. Fazia parte do séquito de Ares, o deus olímpico da guerra, cujo grito de guerra era seu nome. Segundo Píndaro, era filha de Polemos, uma deusa menor da guerra, às vezes usado como epíteto de Ares, ou da união de Ares com Éris, ou ainda, filha de Éris por si mesma.
rdf:langString
Алала (др.-греч. Ἀλαλά, alalá ― «боевой клич») ― древнегреческая богиня, олицетворение боевого клича в греческой мифологии. Её имя происходит от ономатопического греческого слова ἀλαλή (alalḗ), отсюда ― глагол ἀλαλάζω (alalázō), «поднять боевой клич». Греческие воины нападали на врагов с этим криком, чтобы вызвать страх в их рядах. Гесиод утверждал, что афиняне кричали таким образом, чтобы подражать крику совы ― птицы их богини-покровительницы Афины. Согласно Пиндару, Алала была дочерью демона Полема, олицетворения войны. Она была охарактеризована поэтом следующим образом: «Воинский клич „алала!“, Дитя Войны, Предварение копий на копья, Ты, для кого Священную смерть принимают мужи, Жертвуя собою за отечество». Её тётей была богиня неистовой войны Энио, а дядей ― бог войны Арес, поэтическим эпитетом которого является Алалаксиос (Ἀλαλάξιος). Таким образом, Алала ― одна из членов свиты Ареса на поле битвы наряду с Фобосом и Деймосом (его сыновьями); Эридой, Андроктасией, Махаем, Хисминаем и Фонои (детьми Эриды), а также Спартой и Кересом. В Италии похожий военный клич (видоизменённый как «Эйа-эйа алала!», Eja Eja Alalà!) был введён в употребление поэтом Габриэле д’Аннунцио в августе 1917 года. Он решил совместить греческий клич с предшествующим сардинским. Клич «Гип! Гип! Ура!» он находил слишком варварским. Клич д’Аннунцио получил распространение в авиационном корпусе: его выкрикивали лётчики перед тем как отправиться в опасный полёт. В 1919 году он также был популярен среди добровольцев, которые захватили Фиуме, а затем его подхватили фашисты. Польский поэт Артур Мария Свинарский (1900—1965) использовал этот клич в качестве названия сборника своих стихов, изданного в 1926 году.
xsd:nonNegativeInteger
3838
