Adventus (ceremony)

http://dbpedia.org/resource/Adventus_(ceremony) an entity of type: WikicatCeremonies

El adventus era una ceremonia de la antigua Roma en la que se le daba la bienvenida a un emperador a su llegada a la ciudad, normalmente (aunque no siempre) Roma. El término también se utiliza para hacer referencia a representaciones artísticas de dichas ceremonias. rdf:langString
Adventus adalah sebuah upacara di Romawi kuno, dimana seorang kaisar yang secara resmi disambut dalam sebuah kota pada sebuah progres atau setelah kampanye militer, yang sering kali (namun tidak selalu) diadakan di Roma. Istilah tersebut juga digunakan untuk merujuk kepada penggambaran artistik (biasanya dalam , termasuk koin) dari upacara-upacara semacam itu. 'Lawan'-nya adalah . rdf:langString
L'adventus era l'ingresso cerimoniale di un imperatore romano (o di un alto funzionario imperiale) in una città; tra le ultime testimonianze, quelle riguardo all'accoglienza del re Teodorico a Roma nel 500 e quella dell'imperatore Eraclio I a Costantinopoli nel 629. rdf:langString
Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, η άφιξη, λατιν.: adventus, αρχ. ελλην.: απάντησις, ήταν τελετή η οποία πραγματοποιείτο για τον εορτασμό της άφιξης σε μία πόλη ενός Ρωμαίου Αυτοκράτορα ή άλλων αξιωματούχων. Η αυτοκρατορική άφιξη ήταν η «κατ' εξοχήν τελετή» της περιόδου, που εόρταζε τόσο την άφιξη του Αυτοκράτορα όσο και την ευλογία της ίδιας της Αυτοκρατορικής παρουσίας για την ασφάλεια της πόλης. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να αναφέρεται σε καλλιτεχνικές απεικονίσεις (συνήθως σε , συμπεριλαμβανομένων νομισμάτων) τέτοιων τελετών. rdf:langString
In the Roman Empire during Late Antiquity, the adventus (Greek: ἀπάντησις, translit. apántēsis, lit. "escort") was a ceremony held to celebrate the arrival (Latin: adventus) at a city of a Roman emperor or other dignitaries. The imperial adventus was the period's "ceremonial par excellence", celebrating both the emperor's arrival and the blessing of the imperial presence itself on the city's security. The term is also used to refer to artistic depictions (usually in relief sculpture, including coins) of such ceremonies. rdf:langString
Der Begriff Adventus (von lateinisch advenire ‚ankommen‘, vergleiche auch Advent) bezeichnet in der historischen Forschung die Ankunft eines Herrschers und die damit verbundene Zeremonie. Die Entwicklung des letzteren Begriffs Adventus wird anhand von Beispielen spätantiker bis mittelalterlicher Quellen für Herrschereinzüge beschrieben. Die typische Adventusdarstellung zeigt den Kaiser auf einem Pferd reitend und mit einem erhobenen Arm grüßend, während der andere Arm einen Zepter als Symbol der kaiserlichen Macht hält. rdf:langString
L'adventus était une cérémonie qui se déroulait dans la Rome antique, au cours de laquelle l'Empereur ou un autre dignitaire était officiellement accueilli dans une ville. Le terme d'adventus est également utilisé pour désigner les représentations artistiques de cette cérémonie. Cette cérémonie « est constituée de deux moments distincts dans l'iconographie, l'arrivée de l'empereur à cheval et l'empereur au milieu des représentants de la ville ». La cérémonie célébrant le départ d'un empereur de la ville est la . rdf:langString
Advento (em latim: Adventus , lit. "chegada"; em grego: υπάντησις; romaniz.: upántesis), na Grécia e Roma Antiga, era uma cerimônia, análoga à (profectio), na qual um indivíduo proeminente (general, governador ou monarca) era formalmente recebido no portão de uma cidade. Nela o indivíduo que seria honrado era recebido por dignitários da cidade que abrigaria-o em um lugar marcado com antecedência e então ele era conduzido em procissão para o interior dos muros, onde era louvado com cânticos e louvores e recebia presentes e sacrifícios aos deuses em seu nome. rdf:langString
Adventus (от лат. adventus — пришествие) — в Древнем Риме и Византии название церемонии торжественной встречи вступающего в город императора, правителя области или иного влиятельного лица. В поздней империи церемония могла устраиваться в честь прибытия в город епископа или святых реликвий. Согласно сложившемуся в эллинистическую эпоху стереотипу, ритуал включал два основных элемента: встречу правителя горожанами перед городскими воротами (occursus, synantesis, hypantesis) и последующие действия правителя в городе, прежде всего — устроение для жителей празднеств и финансирование общественных сооружений. В церемонию византийского adventus'а входили также аккламации, чтение панегириков. rdf:langString
Урочистий в'їзд імператора (лат. adventus — «пришестя, прихід») — в Стародавньому Римі та Східній Римській імперії церемоніальний в'їзд до столиці імператора. Являв собою урочистий релігійний ритуал, що відзначався як державне свято. Також — урочиста зустріч в'їзду в місто імператора, правителя провінції чи іншої високопосадової особи. Святкували урочистий в'їзд Римського імператора (або іншого вельможі) не лише до Рима чи Константинополя, але й з інших імператорських столиць. Як правило такі святкові в'їзди відбувались з нагоди якоїсь вдалої військової кампанії або перемоги. rdf:langString
rdf:langString Adventus
rdf:langString Adventus (τελετή)
rdf:langString Adventus (ceremony)
rdf:langString Adventus
rdf:langString Adventus (upacara)
rdf:langString Adventus (cérémonie)
rdf:langString Adventus
rdf:langString Adventus
rdf:langString Advento (cerimônia)
rdf:langString Adventus (церемонія)
xsd:integer 16349789
xsd:integer 1102760886
xsd:integer 4
rdf:langString silver antoninianus struck in Rome 250 AD; ref.: RIC 11b; RSC 4 This coin was struck to the occasion of emperor's return to Rome.
rdf:langString right
xsd:integer 400
rdf:langString In the Roman Empire during Late Antiquity, the adventus (Greek: ἀπάντησις, translit. apántēsis, lit. "escort") was a ceremony held to celebrate the arrival (Latin: adventus) at a city of a Roman emperor or other dignitaries. The imperial adventus was the period's "ceremonial par excellence", celebrating both the emperor's arrival and the blessing of the imperial presence itself on the city's security. The term is also used to refer to artistic depictions (usually in relief sculpture, including coins) of such ceremonies. The city would be decorated for the occasion, a public procession would come out of the city to meet and welcome the honorand on the road, and after ritually escorting them into town, a panegyric would be delivered in their honour, followed by a festival and games. Its 'opposite' was the profectio. Besides the emperors, governors of the Roman provinces and bishops could be received by an adventus. For an emperor, especially one having newly acceded or usurped power, celebrating an adventus confirmed the legitimacy of the ruler, demonstrating the consent (Latin: consensus) of the governed city's people, and the events were reproduced and symbolized in imperial iconography and art. From the time of Constantine the Great's (r. 306–337) arrival in Rome after defeating his rival Augustus Maxentius (r. 306–312) at the Battle of the Milvian Bridge, the adventus ceremonies of the emperors took on characteristics of the Roman triumph and were associated with the triumphal entry into Jerusalem by Jesus of Nazareth described in the gospels of the New Testament. Christian relics were sometimes also honoured with an adventus ceremony during a translation to a city. The two major elements of the adventus were the rituals of occursus and propompe. The occursus (Greek: συνάντησις, translit. synántēsis, lit. "meeting" or Greek: ὑπάντησις, translit. hypántēsis, lit. "coming to meet") consisted of the ritual procession to meet the approaching honorand on the road; the size, composition, and distance from the city of the welcoming party was determined by the guest's rank and status. Then, the propompe was the festive escort of the honorand into the city. The delivery of panegyric in honour of the occasion and in praise of the arrival was an enduring fixture, as were acclamations, hymns, poetry, music, lights, decorations and incense. Religious shrines would be visited en route, and afterwards a banquet was probably held. For comparable ceremonies in Medieval and Early Modern Europe, sometimes employing consciously 'Roman' iconology, see royal entry.
rdf:langString Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, η άφιξη, λατιν.: adventus, αρχ. ελλην.: απάντησις, ήταν τελετή η οποία πραγματοποιείτο για τον εορτασμό της άφιξης σε μία πόλη ενός Ρωμαίου Αυτοκράτορα ή άλλων αξιωματούχων. Η αυτοκρατορική άφιξη ήταν η «κατ' εξοχήν τελετή» της περιόδου, που εόρταζε τόσο την άφιξη του Αυτοκράτορα όσο και την ευλογία της ίδιας της Αυτοκρατορικής παρουσίας για την ασφάλεια της πόλης. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να αναφέρεται σε καλλιτεχνικές απεικονίσεις (συνήθως σε , συμπεριλαμβανομένων νομισμάτων) τέτοιων τελετών. Η πόλη θα στολιζόταν για την περίσταση, μία δημόσια πομπή έβγαινε από την πόλη, για να συναντήσει και να υποδεχτεί τους τιμώμενους στον δρόμο, και, αφού τους συνόδευε τελετουργικά στην πόλη, θα εκφωνείτο προς τιμήν τους, ακολουθούμενος από εορτή και αγώνες. Το αντίθετο ήταν η αναχώρηση. Εκτός από τους αυτοκράτορες, οι κυβερνήτες των Ρωμαϊκών επαρχιών και οι επίσκοποι μπορούσαν να γίνουν δεκτοί από adventus. Για έναν Αυτοκράτορα, ειδικά εκείνον που έχει πρόσφατα ανέλθει στον θρόνο ή σφετεριστεί την εξουσία, ο εορτασμός μίας adventus επιβεβαίωνε τη νομιμότητα του ηγεμόνα, αποδεικνύοντας τη συγκατάθεση (λατινικά: consensus‎) των κυβερνώντων της πόλης και τα γεγονότα αναπαράγονταν στην Αυτοκρατορική εικονογραφία και τέχνη. Από την εποχή που ο Κωνσταντίνος Α΄ (βασ. 306–337) έφθασε στη Ρώμη, αφού νίκησε τον αντίπαλό του Αύγουστο Mαξέντιο (βασ. 306–312) στη μάχη της Μιλβίας Γέφυρας, οι τελετές άφιξης των Αυτοκρατόρων έλαβαν χαρακτηριστικά ρωμαϊκού θριάμβου και συνδέθηκαν με τη από τον Ιησού Χριστό, όπως περιγράφεται στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Τα μερικές φορές τιμούνταν επίσης με μία τελετή άφιξης, κατά τη διάρκεια της τους σε μία πόλη. Τα δύο βασικά στοιχεία της άφιξης ήταν οι τελετουργίες της συνάντησης (υπάντησης, occursus) και της προπομπής (propompe). Η συνάντησις συνίστατο στην τελετουργική πομπή για να συναντήσει στον δρόμο τον τιμώμενο, που πλησίαζε· το μέγεθος, η σύνθεση και η απόσταση από την πόλη του φιλόξενου πάρτι καθοριζόταν από την τάξη και το αξίωμα τού επισκέπτη. Μετά, η προπομπή ήταν η εορταστική συνοδεία τού επίτιμου προς την πόλη. Η εκφώνηση τού πανηγυρικού προς τιμήν της περίστασης και προς έπαινο της άφιξης αποτελούσε ένα διαρκές πρόγραμμα, όπως και οι επευφημίες, οι ύμνοι, η ποίηση, η μουσική, τα φώτα, οι διακοσμήσεις και το θυμίαμα. Τα θρησκευτικά ιερά θα τα επισκέπτοντο καθ' οδόν, και στη συνέχεια πιθανότατα γινόταν συμπόσιο. Για συγκρίσιμες τελετές στη Μεσαιωνική και την , που μερικές φορές χρησιμοποιούν συνειδητά «ρωμαϊκή» εικονολογία, βλέπε .
rdf:langString Der Begriff Adventus (von lateinisch advenire ‚ankommen‘, vergleiche auch Advent) bezeichnet in der historischen Forschung die Ankunft eines Herrschers und die damit verbundene Zeremonie. Die Entwicklung des letzteren Begriffs Adventus wird anhand von Beispielen spätantiker bis mittelalterlicher Quellen für Herrschereinzüge beschrieben. Die typische Adventusdarstellung zeigt den Kaiser auf einem Pferd reitend und mit einem erhobenen Arm grüßend, während der andere Arm einen Zepter als Symbol der kaiserlichen Macht hält. Die antike Form des Einzuges mit der gottgleichen Darstellung des Imperators stand Pate für die mittelalterliche mediale Symbolik. Das Zeremoniell wurde zur politischen und sakralen Überhöhung des Regenten auf den Herrscherkult übertragen. Es verlief unter strenger Beachtung fester Bräuche und liturgischer Formen. Daneben wurde auch der Publikumsaspekt und die dazugehörigen Feierlichkeiten betont. Jasper Schenk schreibt dabei von einer „besonders starken Gewichtung des festlichen und feierlichen Charakters der Herrschereinzüge“, wie sie beispielsweise in Frankreich praktiziert wurden. Der mythische Ursprung liegt im Triumph des Gottes Dionysos in Griechenland, der in der Antike jeweils im Frühjahr gefeiert wurde. Im Laufe der Zeit trat die dionysische Komponente zu Gunsten der militärischen zurück, welche sich mit den Triumphen der römischen Imperatoren in einem verfestigte. Als im Verlauf des 4. Jahrhunderts der Triumph – vielleicht unter anderem wegen seines nichtchristlichen Charakters – aus der Mode kam, wuchs die Bedeutung des Adventus, der auch für Christen akzeptabel war, immens. So verzeichnete der Chronograph von 354 des Philocalus den Einzug Konstantins in Rom – nach der Schlacht an der Milvischen Brücke – am 29. Oktober 312 als adventus Divi („Ankunft des Vergöttlichten“). In der Spätantike stand er auch den Stellvertretern des Kaisers zu, und die Kirche übernahm ihn für Bischöfe und Päpste. Der religiöse Sinngehalt des mittelalterlichen Herrscheradventus und seine liturgische Ausgestaltung unter kirchlichem Einfluss basieren auf altchristlichen, durch die römische Antike beeinflussten Vorstellungen. Beim feierlichen Einzug des (per definitionem siegreichen) spätrömischen Kaisers (z. B. Justinian I. 559) wiederholte sich, ins Christliche transponiert, die Adventus-Symbolik der römischen Kaiserzeit. In leicht abgewandelter Form übernahmen auch die Herrscher (und Päpste) des europäischen Mittelalters den Adventus. Beim adventus regis konnte der Herrscher eine Amnestie für Verbrecher oder Schutz für Verfolgte gewähren. Die Ankunft in einer Stadt gliederte sich in eine triumphale, auf antikem Hintergrund basierende und in eine religiöse Komponente. Bei der Ankunft in einem Kloster entfiel jedoch der triumphale Teil als Zeichen christlicher Demut. Das klösterliche Empfangszeremoniell basierte teilweise auf dem Kapitel 53 der Ordensregel Benedikts von Nursia, welches das Empfangszeremoniell beschreibt, das Gästen eines Benediktinerklosters zuteilwird. Diese Bestimmungen wurden jedoch an die höhergestellte Position des Geehrten angepasst und durch liturgische Gesänge im Stil des Introitus angereichert. In karolingischer Zeit wurden teilweise Gedichte eigens für den Empfang eines Herrschers im Kloster angefertigt, erstmals 818 durch Theodulf von Orléans. Waren die Herrscher zu Beginn noch darauf bedacht, dass niemand anderem diese Ehre zuteilwurde, so schwand im ausgehenden Mittelalter der Vorrang des Königs.
rdf:langString El adventus era una ceremonia de la antigua Roma en la que se le daba la bienvenida a un emperador a su llegada a la ciudad, normalmente (aunque no siempre) Roma. El término también se utiliza para hacer referencia a representaciones artísticas de dichas ceremonias.
rdf:langString Adventus adalah sebuah upacara di Romawi kuno, dimana seorang kaisar yang secara resmi disambut dalam sebuah kota pada sebuah progres atau setelah kampanye militer, yang sering kali (namun tidak selalu) diadakan di Roma. Istilah tersebut juga digunakan untuk merujuk kepada penggambaran artistik (biasanya dalam , termasuk koin) dari upacara-upacara semacam itu. 'Lawan'-nya adalah .
rdf:langString L'adventus était une cérémonie qui se déroulait dans la Rome antique, au cours de laquelle l'Empereur ou un autre dignitaire était officiellement accueilli dans une ville. Le terme d'adventus est également utilisé pour désigner les représentations artistiques de cette cérémonie. Cette cérémonie « est constituée de deux moments distincts dans l'iconographie, l'arrivée de l'empereur à cheval et l'empereur au milieu des représentants de la ville ». La cérémonie célébrant le départ d'un empereur de la ville est la . Il est possible de trouver des cérémonies similaires à l'époque médiévale et à l'époque moderne telles que les entrées royales, elles peuvent d'ailleurs utiliser l'iconologie romaine de façon symbolique.
rdf:langString L'adventus era l'ingresso cerimoniale di un imperatore romano (o di un alto funzionario imperiale) in una città; tra le ultime testimonianze, quelle riguardo all'accoglienza del re Teodorico a Roma nel 500 e quella dell'imperatore Eraclio I a Costantinopoli nel 629.
rdf:langString Adventus (от лат. adventus — пришествие) — в Древнем Риме и Византии название церемонии торжественной встречи вступающего в город императора, правителя области или иного влиятельного лица. В поздней империи церемония могла устраиваться в честь прибытия в город епископа или святых реликвий. Согласно сложившемуся в эллинистическую эпоху стереотипу, ритуал включал два основных элемента: встречу правителя горожанами перед городскими воротами (occursus, synantesis, hypantesis) и последующие действия правителя в городе, прежде всего — устроение для жителей празднеств и финансирование общественных сооружений. В церемонию византийского adventus'а входили также аккламации, чтение панегириков. Сохранилось не очень много отражений церемонии в предметах искусства. Стандартными примерами иконографии являются изображения на арке Галерия в Фессалониках и арка Константина в Риме. Более поздний пример, относящийся, возможно, к правлению императора Юстиниана II, находится в базилике Святого Димитрия.
rdf:langString Advento (em latim: Adventus , lit. "chegada"; em grego: υπάντησις; romaniz.: upántesis), na Grécia e Roma Antiga, era uma cerimônia, análoga à (profectio), na qual um indivíduo proeminente (general, governador ou monarca) era formalmente recebido no portão de uma cidade. Nela o indivíduo que seria honrado era recebido por dignitários da cidade que abrigaria-o em um lugar marcado com antecedência e então ele era conduzido em procissão para o interior dos muros, onde era louvado com cânticos e louvores e recebia presentes e sacrifícios aos deuses em seu nome. O cuidado com a recepção de indivíduos proeminentes, principalmente monarcas, tinha como função reafirmar a existência e dignidade dos súditos perante seu governante ou dignitário, ao mesmo tempo que servia ao monarca como indicativo do bom andamento de seu reinado. No Império Romano, por conseguinte, os adventos, quando ocorridos nas cidades provinciais, serviam como os raros momento de interação entre o monarca e seus súditos, e quando ocorridos em Roma, serviam como uma reafirmação da centralidade simbólica da cidade no mundo romano. Os adventos eram anunciados com bastante antecedência para que fosse possível fazer todos os preparativos necessários, uma vez que em tais ocasiões os cidadãos esperavam serem honrados com doações, organização de jogos, isenções fiscais e remissão de impostos anteriores. Houve casos, contudo, que os monarcas viriam a receber honrarias sem solicitação, o que podia ser mal visto perante os olhos dos súditos, que passavam a entender seu governante como um tirano.
rdf:langString Урочистий в'їзд імператора (лат. adventus — «пришестя, прихід») — в Стародавньому Римі та Східній Римській імперії церемоніальний в'їзд до столиці імператора. Являв собою урочистий релігійний ритуал, що відзначався як державне свято. Також — урочиста зустріч в'їзду в місто імператора, правителя провінції чи іншої високопосадової особи. Святкували урочистий в'їзд Римського імператора (або іншого вельможі) не лише до Рима чи Константинополя, але й з інших імператорських столиць. Як правило такі святкові в'їзди відбувались з нагоди якоїсь вдалої військової кампанії або перемоги. Протилежною (за змістом, але не значенням) урочистою святковою церемонією був виїзд імператора з Рима — profectio.
rdf:langString O: draped and cuirassed bust with radiate crown of Trajan Decius IMP C M Q TRAIANVS DECIVS AVG
rdf:langString R: Trajan Decius riding horse, raising hand and holding scepter ADVENTVS AVG
xsd:nonNegativeInteger 6523

data from the linked data cloud