Adrian Willaert

rdf:langString Adrian Willaert

rdf:langString Adrian Willaert (ur. ok. 1490 w k. Roeselare, zm. 7 grudnia 1562 w Wenecji) – kompozytor flamandzki epoki renesansu; pierwszy przedstawiciel szkoły weneckiej. Należy do III generacji kompozytorów franko-flamandzkich, generacji Nicolasa Gomberta (1500-1556) i Jacoba Clemensa non Papy (1510-1555). Przez większość życia związany z Włochami. Urodził się najprawdopodobniej w , które od 1977 jest częścią Roeselare. Świadczy o tym wzmianka we współczesnym mu Flandricarum rerum, że urodził się w okolicach Roeselare; cała jego rodzina mieszkała w Rumbeke; Alvise Willaert, który mieszkał z nim przez pewien czas w Wenecji, po jego śmierci zamieszkał w Roeselare; zarówno Brugia, jak i Roeselare nie pojawiają się jako miejsce zamieszkania kogoś z rodziny Willaertów. W źródłach pojawia się również jako jego przypuszczalne miejsce urodzenia Brugia. Uczył się w Paryżu u Jeana Moutona i Josquina des Prés, został członkiem kapeli paryskiej na dworze francuskim. W 1515 roku wstąpił na służbę do kardynała Hippolita d’Este (brata księcia Ferrary – Alfonsa I d’Este; u księcia Alfonsa I również przez krótki czas na służbie). Dwór w Ferrarze gościł w tym okresie najsławniejszych muzyków Europy. Razem z kardynałem podróżował Willaert między innymi po Węgrzech. W 1527 roku został maestro di cappella w Wenecji w bazylice św. Marka. Nazywany „nowym Pitagorasem” przez Gioseffo Zarlino (1517–1590, znany też jako Zarlinus Clodiensis, teoretyk muzyki i kompozytor włoski, również maestro di cappella w bazylice św. Marka w Wenecji, tyle że w latach 1565–1590, uczeń A. Willaerta od 1541 roku). Większość znanych dzisiaj informacji o Willaercie pochodzi właśnie od G. Zarlino. Do uczniów Willaerta należeli również: Cypriano de Rore, Andrea Gabrieli i Nicola Vicentino. A. Willaert jest uważany za pierwszego kompozytora weneckiego, który używał techniki cori spezzati (wielochórowej)