35 mm movie film
http://dbpedia.org/resource/35_mm_movie_film an entity of type: Thing
35mm 필름 또는 35미리 영화는 사진용, 영화용 모두 널리 사용되고 있는 필름의 대표적인 규격이다. 35mm이라는 이름이 붙게 된 계기는 필름의 넓이가 34.98±0.03mm (1.377 ±0.001인치) 이기 때문이다. 80분의 35mm 필름을 위해선 $1,500에서 $2,500 정도의 비용이 필요하다.
rdf:langString
35ミリフィルム（35 mm film）は、写真用・映画用の両方で広く使われていたフィルムの代表的な規格である。ミリメートルのミリから、「35 mmフィルム」とも称せられる。 1892年にジョージ・イーストマンから供給されたフィルムをウィリアム・K・L・ディクソンとトーマス・エジソンが用いだして以来、比較的変化が少ないものである。名前の由来は、写真用フィルムの幅が35 mm（約1と3/8インチ）であることからきている。標準的な映画用のシングル・フレームフォーマットでは、1フレームの両側に4つずつ穴（パーフォレーション）が開いており、1フィートにつき16フレームとなる。写真用35 mmフィルムの場合標準的には1フレームがパーフォレーション8つに対応する。 写真用35ミリフィルムについては「135フィルム」を参照
rdf:langString
35mm-film of 35 mm is een standaardfilmformaat waarmee vanaf de pionierstijd van de film tot heden de meeste commerciële speelfilms zijn gefilmd. 35mm-film is dezelfde soort film als de film die voor kleinbeeldfotocamera's wordt gebruikt.
rdf:langString
35 mm é uma bitola cinematográfica criada por George Eastman em 1889, a princípio para fotografia fixa, mas em seguida utilizada também nas primeiras experiências de cinema. Para as gravações e exibições de suas produções para os cinemas, a Paramount Pictures deixou de usar o filme em 2014 para substituir pelo digital.
rdf:langString
35-мм киноплёнка — киноплёнка шириной 34,975±0,025 миллиметра с двухсторонней перфорацией. Наиболее распространённый фотоматериал в профессиональном кинематографе и малоформатной фотографии. Несмотря на успешное развитие как более широких, так и более узких и дешёвых форматов, 35-мм киноплёнка остаётся доминирующей благодаря удачному балансу между экономичностью и качеством изображения. Современное понятие «35-мм формат» в цифровой аппаратуре обозначает стандарты кинооптики и размеры сенсоров, заимствованные у различных кинематографических систем на такой киноплёнке.
rdf:langString
35 mm film, även kallad kinofilm eller 135-film används allmänt som film för professionell filmning, i den mån man inte gått över till digitala bilder, och för småbildskameror, alltså de vanligaste typerna av analoga kompakt- och systemkameror.
rdf:langString
35毫米膠片是一種廣泛用於活動影像拍攝和化學成像攝影的膠片尺寸規格。在攝影中也被稱爲135膠片。尺寸的命名指明了這種膠片的寬度，其介於34.98±0.03毫米（1.377 ±0.001英寸）之間。 標準的電影膠片規格是四個一幀，因此是每尺16幀畫面。 而對於攝影，標準的一幀兩側分別有八個齒孔。 從19世紀晚期到20世紀早期，大量的照相機和投影系統分別發明、使用了很多不通用的尺寸，比如說13毫米到75毫米膠片。這種情況導致照相機、投影儀和其他設備必須校準到每種尺寸。而35毫米寬度的膠片規格，最早定格爲1.375英寸，是在1892年由和托馬斯·愛迪生發明的，使用在了喬治·伊士曼生產的膠片上。電影膠片每四個齒孔一幀的標準被接受作爲國際標準則是在1909年，並由於35毫米膠片相對而言在膠片成本和圖像質量之間更好的衡量，這種規格被保留作爲長期以來最主要的膠片尺寸直到數位攝影技術和電影製作技術的興起。 膠片规格在應用中向来多樣化。比如可以被修改用於錄製音軌，重新設計以創造出更安全的片基，重新配方以捕捉特定的顏色。伊士曼柯達公司，富士軟片，和愛克發·吉華是三家著名的提供35毫米膠片的公司。在21世紀數位電影技術興起之前，35毫米的電影膠片的流行讓它幾乎可以在全球任何一家電影院播放。
rdf:langString
La pel·lícula de 35 mm és el format de negatiu o pel·lícula fotogràfica més utilitzat, tant en cinema com a fotografia analògica, que va predominar, pràcticament sense canvis, des de la seva introducció en 1892 per i Thomas Edison (que van usar material fotogràfic proporcionat per George Eastman) fins a l'establiment de la fotografia digital i cinema digital. El seu nom ve del fet que el negatiu és tallat en tires que mesuren 35 mm d'ample i, segons la norma, ha de portar quatre perforacions per quadre o fotograma en ambdós costats (en el cas de la fotografia, vuit perforacions), perquè la pel·lícula es reprodueixi a 24 fotogrames per segon.
rdf:langString
35 mm film is a film gauge used in filmmaking, and the film standard. In motion pictures that record on film, 35 mm is the most commonly used gauge. The name of the gauge is not a direct measurement, and refers to the nominal width of the 35 mm format photographic film, which consists of strips 1.377 ± 0.001 inches (34.976 ± 0.025 mm) wide. The standard image exposure length on 35 mm for movies ("single-frame" format) is four perforations per frame along both edges, which results in 16 frames per foot of film.
rdf:langString
Filmo 35mm estas la baza filmformato uzata en fotografio kaj kinematografio, kaj restas sufiĉe senŝanĝa, de ĝia enkonduko en la fino de la 19-a jarcento. La filmon fotografian oni tranĉas laŭ strio de larĝo de 35 milimetroj, kun truoj laŭ la du randoj ses oble 25.4 mm (unu colo). La ofta anamorfa vastekrana formato Cinemascope, ktp uzas la kutiman bildgrandon de kvar truoj, sed anamorfan lenson uzas kaj kamerae kej projekcie por plilarĝigi la horizontalan grandon al proporcio de 2.35. La bildo surfilma aspektas kunpremita horizontale.
rdf:langString
35-mm-Film (auch Normalfilm) ist ein Filmformat, bei dem der Filmstreifen 35 mm breit ist. Er wurde ursprünglich für die Aufzeichnung von Bewegtbildern (Kinofilme) entwickelt, erst später wurde er auch in der Stehbildfotografie als Kleinbildfilm (KB-Film, 135er) verwendet. In beiden Bereichen wurde er zum meistgenutzten Filmformat.
rdf:langString
La película de 35 mm es el formato de negativo o película fotográfica más utilizado, tanto en cine como en fotografía, que se mantiene relativamente sin cambios desde su introducción en 1892 por William Dickson y Thomas Edison, que usaron material fotográfico proporcionado por George Eastman. Su nombre viene de que el negativo es cortado en tiras que miden 35 milímetros de ancho y, según la norma, debe llevar cuatro perforaciones por cuadro o fotograma en ambos lados, para que la película se reproduzca a 24 fotogramas por segundo.
rdf:langString
Le format 35 mm est la pellicule la plus utilisée du cinéma argentique. Considérée comme le « format standard », elle mesure 35 millimètres de largeur et est dotée sur ses bords de perforations rectangulaires pour assurer son entraînement par les divers mécanismes de prise de vues et de projection.
rdf:langString
35mm adalah format film kecil dengan ukuran bagian sensitif cahaya 24x36mm untuk setiap pengambilan, walaupun beberapa kamera memiliki kemampuan untuk membaginya dua untuk keperluan efisiensi. 35mm biasanya dikemas dalam selongsong tabung kecil, umumnya untuk 24 dan 36 kali pengambilan gambar. Kualitasnya tidak setara dengan film format menengah (medium format) dan format lebar (large format), tetapi sangat praktis.
rdf:langString
Il 35 millimetri è il più comune formato di pellicola cinematografica diapositiva (in bianco e nero e a colori), utilizzata nel XX secolo per la ripresa e la proiezione dei filmati, e divenuto uno standard del cinema e della fotografia di piccolo formato. Il nome 35 mm deriva dalla larghezza della striscia di pellicola stessa (34,98 ± 0,03 millimetri) nella quale vennero inizialmente impressi i fotogrammi di dimensione 24x18 mm, con rapporto d'aspetto 4/3. Una pellicola a 35 mm che utilizza il formato fotografico 24x36 mm (il negativo a sinistra e il positivo a destra).
rdf:langString
Taśma filmowa 35 mm – najczęściej używany format materiału filmowego wykorzystywanego zarówno w fotografii, jak i w kinematografii. Taśma tego standardu została opracowana w 1892 przez Williama Dicksona oraz Thomasa Edisona na podstawie dostarczonego przez George’a Eastmana materiału fotograficznego i jest wykorzystywana do dzisiaj w prawie niezmienionej formie. Materiał światłoczuły, z którego wytwarza się taśmę ma postać pasków o szerokości 35 mm, skąd wywodzi się nazwa standardu, perforowanych na obu brzegach. Jako standard perforacji wybrano po 4 otwory na jeden cykl obrazu (pojedynczą klatkę) rozmieszczone po obu stronach taśmy filmowej, co dawało 16 klatek na stopę długości taśmy.
rdf:langString
Кіноплівка шириною 35 мм (англ. 35 mm film) — кіноплівка шириною 34,975±0,025 міліметрів з двосторонньою перфорацією. Це найбільш широко використовуваний формат плівкового матеріалу, використовуються як у фотографії так і кінематографії. Стрічка цього стандарту була розроблена в 1892 році Вільямом Діксоном та Томасом Едісоном на основі фотоматеріалу, наданого Джорджом Істменом і до сьогодні використовується практично без змін. Світлочутливий матеріал, з якого виробляють плівку, має вигляд смужки шириною 35 мм, з якого виведена назва стандарту, з перфорацією з обох сторін. Як стандарт перфорації вибрано чотири отворів на один цикл зображень (один кадр), які розташовані на обох сторонах плівки, що дало 16 кадрів на фут (фотографічні негативи, як правило, мають по вісім перфорацій на кадр).
rdf:langString
rdf:langString
Pel·lícula de 35 mm
rdf:langString
35-mm-Film
rdf:langString
35 mm movie film
rdf:langString
Filmo 35mm
rdf:langString
Película de 35 mm
rdf:langString
Format 35 mm
rdf:langString
Film 35 mm
rdf:langString
35 millimetri (pellicola cinematografica)
rdf:langString
35mm 필름
rdf:langString
35ミリフィルム
rdf:langString
35mm-film
rdf:langString
Taśma filmowa 35 mm
rdf:langString
35-мм киноплёнка
rdf:langString
35 mm
rdf:langString
35 mm film
rdf:langString
35毫米膠片
rdf:langString
Кіноплівка шириною 35 мм
xsd:integer
46203
xsd:integer
1124507953
rdf:langString
A reel of 35 mm black & white movie film negative stock
rdf:langString
Edison company; Eastman Kodak
xsd:integer
35
rdf:langString
La pel·lícula de 35 mm és el format de negatiu o pel·lícula fotogràfica més utilitzat, tant en cinema com a fotografia analògica, que va predominar, pràcticament sense canvis, des de la seva introducció en 1892 per i Thomas Edison (que van usar material fotogràfic proporcionat per George Eastman) fins a l'establiment de la fotografia digital i cinema digital. El seu nom ve del fet que el negatiu és tallat en tires que mesuren 35 mm d'ample i, segons la norma, ha de portar quatre perforacions per quadre o fotograma en ambdós costats (en el cas de la fotografia, vuit perforacions), perquè la pel·lícula es reprodueixi a 24 fotogrames per segon. Una gran varietat de calibres (pas de pel·lícula), majoritàriament patentats, van ser usats en nombroses càmeres i sistemes de projecció desenvolupats independentment al canvi del segle xix al xx, des dels 13 mm als 75 mm. La pel·lícula de 35 mm va ser finalment reconeguda com la mesura estàndard internacional el 1909 i s'ha mantingut llargament com el format de pel·lícula dominant per a la creació i projecció d'imatges, tot i les amenaces de passos més petits i més grans, i de formats nous, perquè la seva mida permet una relativament bona relació entre el cost del material fotogràfic i la qualitat de la imatge capturada. Addicionalment, l'àmplia disponibilitat dels projectors de 35 mm a les sales comercials fa que sigui l'únic format de pel·lícula que pot ser reproduït en gairebé qualsevol cinema en el món. Tot i això, el format de 35 mm està sent substituït progressivament pel Digital Cinema Package, Aquest pas és extraordinàriament versàtil en les seves aplicacions. En els últims cent anys s'ha modificat per incloure-hi so, redissenyat per crear una base de pel·lícula més segura, formulat per capturar color; ha contingut multitud de formats de pantalla ampla ( widescreen ) i incorporat informació de so digital en gairebé totes les seves àrees que no tenen marcs. Des del començament del segle xxi, la fabricació de la pel·lícula de 35 mm s'ha convertit en un duopoli entre Eastman Kodak i Fujifilm.
rdf:langString
35-mm-Film (auch Normalfilm) ist ein Filmformat, bei dem der Filmstreifen 35 mm breit ist. Er wurde ursprünglich für die Aufzeichnung von Bewegtbildern (Kinofilme) entwickelt, erst später wurde er auch in der Stehbildfotografie als Kleinbildfilm (KB-Film, 135er) verwendet. In beiden Bereichen wurde er zum meistgenutzten Filmformat. Seit Ende des 20. Jahrhunderts wurde die Technik photochemischer Filme sowohl in der Stehbildfotografie als auch bei Kinofilmen weitgehend durch digitale Produktionsmethoden verdrängt. Vom Kleinbild-Filmformat lebt jedoch bei Digitalkameras das Bildformat 24 mm × 36 mm in den Abmessungen der Vollformatsensoren weiter.
rdf:langString
35 mm film is a film gauge used in filmmaking, and the film standard. In motion pictures that record on film, 35 mm is the most commonly used gauge. The name of the gauge is not a direct measurement, and refers to the nominal width of the 35 mm format photographic film, which consists of strips 1.377 ± 0.001 inches (34.976 ± 0.025 mm) wide. The standard image exposure length on 35 mm for movies ("single-frame" format) is four perforations per frame along both edges, which results in 16 frames per foot of film. A variety of largely proprietary gauges were devised for the numerous camera and projection systems being developed independently in the late 19th century and early 20th century, as well as a variety of film feeding systems. This resulted in cameras, projectors, and other equipment having to be calibrated to each gauge. The 35 mm width, originally specified as 1+3⁄8 inches, was introduced around 1890 by William Kennedy Dickson and Thomas Edison, using 120 film stock supplied by George Eastman. Film 35 mm wide with four perforations per frame became accepted as the international standard gauge in 1909, and remained by far the dominant film gauge for image origination and projection until the advent of digital photography and cinematography. The gauge has been versatile in application. It has been modified to include sound, redesigned to create a safer film base, formulated to capture color, has accommodated a bevy of widescreen formats, and has incorporated digital sound data into nearly all of its non-frame areas. Eastman Kodak, Fujifilm and Agfa-Gevaert are some companies that offered 35 mm films. As of 2015, Kodak is the last remaining manufacturer of motion picture film. The ubiquity of 35 mm movie projectors in commercial movie theaters made 35 mm the only motion picture format that could be played in almost any cinema in the world, until digital projection largely superseded it in the 21st century.
rdf:langString
Filmo 35mm estas la baza filmformato uzata en fotografio kaj kinematografio, kaj restas sufiĉe senŝanĝa, de ĝia enkonduko en la fino de la 19-a jarcento. La filmon fotografian oni tranĉas laŭ strio de larĝo de 35 milimetroj, kun truoj laŭ la du randoj ses oble 25.4 mm (unu colo). Ĉe la norma formato kinematografia, la bildoj havas alton de kvar truoj (19 mm, 0.75 colo) kaj proporcion de proksimume 4:3. En senmova fotografio kaj la kinoformato Vistavision troviĝas horizontala bildo kun longo de ok truoj (38 mm, 0.75 colo), kaj pro tio plej longa proporcio de 3:2 kaj pli detala bildo, ĉar pli da la filmo uziĝas por unu bildo. La ofta anamorfa vastekrana formato Cinemascope, ktp uzas la kutiman bildgrandon de kvar truoj, sed anamorfan lenson uzas kaj kamerae kej projekcie por plilarĝigi la horizontalan grandon al proporcio de 2.35. La bildo surfilma aspektas kunpremita horizontale. Nuntempe oni plej ofte filmas kaj projekcias filmojn per la formato 4-trua, sed oni kaŝas la supran kaj malsupraj striojn de la bildoj por meza proporcio de 1.85 aŭ 1.65. Ĉe televidado, kie oni ne bezonas servi dekmilojn de projekciiloj 35mm, 3-trua formato estas ofte uzata por la proporcio 16:9 de HDTV kaj kvarona ŝparado de filmo. Kiam oni enkondukis sonon en la kinon, post fiaskitaj provoj kun sondiskoj, cilindroj, ktp, la sonon oni ekregistris optike sur la filmon. Por ĉi tiu sonbendo analoga rezerviĝas mallarĝa strio laŭ la maldekstro de la bildareo, malgrandigante la bildareon. Novaj sonsistemoj ciferecaj ekde la jaroj 1990 estas , registrata inter la truoj; SDDS, registrata laŭ strioj ĉe la ekstremo ekster la truoj, kaj DTS, kun la sono sur kompakta disko kaj sinkronigilo laŭ strieto inter la bildo kaj la analoga sonbando. Ĉar ĉiu el ili lokiĝas en diversaj pecoj de la filmo, unu filmo povas enhavi ĉiun sonformaton por esti projekciita bonsone en ĉiu kinejo.
rdf:langString
La película de 35 mm es el formato de negativo o película fotográfica más utilizado, tanto en cine como en fotografía, que se mantiene relativamente sin cambios desde su introducción en 1892 por William Dickson y Thomas Edison, que usaron material fotográfico proporcionado por George Eastman. Su nombre viene de que el negativo es cortado en tiras que miden 35 milímetros de ancho y, según la norma, debe llevar cuatro perforaciones por cuadro o fotograma en ambos lados, para que la película se reproduzca a 24 fotogramas por segundo. Una gran variedad de calibres, en su mayoría patentados, fueron usados en numerosas cámaras y sistemas de proyección desarrollados independientemente a finales del siglo XIX y a principios del siglo XX, desde los 13 mm a los 75 mm. La película de 35 mm fue finalmente reconocida como la medida estándar internacional en 1909 y se ha mantenido largamente como el formato de película dominante para la creación y proyección de imágenes, a pesar de las amenazas de calibres más pequeños y más grandes, y de formatos novedosos, porque su tamaño permite una relativamente buena relación entre el costo del material fotográfico y la calidad de la imagen capturada. Adicionalmente, la amplia disponibilidad de los proyectores de 35 mm en las salas comerciales logró que durante muchas décadas fuese el único formato de película reproducible en casi cualquier cine en el mundo. Este calibre es extraordinariamente versátil en sus aplicaciones. En los últimos cien años se ha modificado para incluir sonido, rediseñado para crear una base de la película más segura, formulado para capturar color; ha contenido multitud de formatos de pantalla ancha (widescreen) e incorporado información de sonido digital en casi todas sus áreas que no tienen marcos. Desde el comienzo del siglo XXI, la fabricación de la película de 35 mm se convirtió en un duopolio entre Eastman Kodak y Fujifilm. Sin embargo, en 2012 Fujifilm anunció su intención de abandonar la producción de celuloide en analógico para centrarse en lo digital, dejando a Kodak como única compañía productora de cinta de celuloide. Ante el riesgo de la desaparición de este formato analógico, un grupo de directores de cine (Christopher Nolan, Quentin Tarantino, Judd Apatow, Martin Scorsese y J.J Abrams) pusieron en marcha una campaña de defensa de este sistema, apoyando de esta forma a la compañía Kodak, que ha sufrido un descenso del 96% de sus ventas tras la irrupción del formato digital y afronta un serio riesgo de cierre, en lo que supondría el fin definitivo del formato cinematográfico de 35 mm.
rdf:langString
Le format 35 mm est la pellicule la plus utilisée du cinéma argentique. Considérée comme le « format standard », elle mesure 35 millimètres de largeur et est dotée sur ses bords de perforations rectangulaires pour assurer son entraînement par les divers mécanismes de prise de vues et de projection. Développé initialement pour le cinéma, ce format de pellicule a été par la suite adopté par la photographie argentique sous l’appellation « petit format », dans un conditionnement pratique, la cartouche 135. En photographie, la taille de l'image est de 24 × 36 mm ; pour différentes raisons (notamment l'usage des optiques développées pour le 24 × 36 mm) la photographie numérique a conservé ce format (dont l’appellation « 35 mm » n'a alors plus aucun sens, en l'absence de pellicule) pour les capteurs de certains appareils haut-de-gamme (toutes techniques de visée confondues). Il existe des capteurs plus grands — 33 × 44 et 40 × 53,5 — pour les boîtiers moyen format).
rdf:langString
35mm adalah format film kecil dengan ukuran bagian sensitif cahaya 24x36mm untuk setiap pengambilan, walaupun beberapa kamera memiliki kemampuan untuk membaginya dua untuk keperluan efisiensi. 35mm biasanya dikemas dalam selongsong tabung kecil, umumnya untuk 24 dan 36 kali pengambilan gambar. Kualitasnya tidak setara dengan film format menengah (medium format) dan format lebar (large format), tetapi sangat praktis. Film keluar dari tabung lewat lubang kedap cahaya - lubang berbentuk garis kecil dengan kain penyerap cahaya warna hitam. Tetapi tentu saja dibuat film dalam jumlah banyak (bulk) dan kemudian digulung sendiri dalam tabung pakai ulang. Hasilnya adalah rol film bisa lebih panjang dan lebih hemat.
rdf:langString
Il 35 millimetri è il più comune formato di pellicola cinematografica diapositiva (in bianco e nero e a colori), utilizzata nel XX secolo per la ripresa e la proiezione dei filmati, e divenuto uno standard del cinema e della fotografia di piccolo formato. Il nome 35 mm deriva dalla larghezza della striscia di pellicola stessa (34,98 ± 0,03 millimetri) nella quale vennero inizialmente impressi i fotogrammi di dimensione 24x18 mm, con rapporto d'aspetto 4/3. Il formato standard cinematografico prevede 4 fori per ogni altezza del fotogramma, ed un totale di 16 fotogrammi ogni piede di pellicola (30,48 cm). La pellicola 35 millimetri con 4 perforazioni per fotogramma, fu accettata come standard nel 1909 ed è rimasta per tutto il resto del XX secolo il formato dominante, fino all'avvento delle nuove tecnologie digitali. Tra la fine del XIX e l'inizio del XX secolo, fu inventata e brevettata una gran varietà di formati di pellicola per diversi sistemi di ripresa e di proiezione. Una pellicola a 35 mm che utilizza il formato fotografico 24x36 mm (il negativo a sinistra e il positivo a destra). Da questa ricerca si sviluppò una serie di apparecchiature (tra macchine fotografiche, cineprese e proiettori...) appositamente progettate per i diversi formati. Quello più comune in fotografia, fu il formato Leica 24x36 mm. La pellicola 35 millimetri fu introdotta ufficialmente nel Kinetoscopio del 1894, sviluppato tra l'89 e il '92 da William Dickson per Thomas Edison, e specificata in origine con una larghezza di 1 e 3⁄8 di pollice (34,925 mm), utilizzando le pellicole perforate di George Eastman (Kodak). I fori dello standard Kodak sono rettangolari con angoli arrotondati di 1,981 mm di altezza per 2,794 mm di larghezza. Nonostante le sfide dei diversi formati, dai più piccoli ai più grandi, questa tipologia di pellicola fu considerata, dai più, il giusto compromesso tra una buona qualità d'immagine e un basso costo delle bobine.
rdf:langString
35mm 필름 또는 35미리 영화는 사진용, 영화용 모두 널리 사용되고 있는 필름의 대표적인 규격이다. 35mm이라는 이름이 붙게 된 계기는 필름의 넓이가 34.98±0.03mm (1.377 ±0.001인치) 이기 때문이다. 80분의 35mm 필름을 위해선 $1,500에서 $2,500 정도의 비용이 필요하다.
rdf:langString
35ミリフィルム（35 mm film）は、写真用・映画用の両方で広く使われていたフィルムの代表的な規格である。ミリメートルのミリから、「35 mmフィルム」とも称せられる。 1892年にジョージ・イーストマンから供給されたフィルムをウィリアム・K・L・ディクソンとトーマス・エジソンが用いだして以来、比較的変化が少ないものである。名前の由来は、写真用フィルムの幅が35 mm（約1と3/8インチ）であることからきている。標準的な映画用のシングル・フレームフォーマットでは、1フレームの両側に4つずつ穴（パーフォレーション）が開いており、1フィートにつき16フレームとなる。写真用35 mmフィルムの場合標準的には1フレームがパーフォレーション8つに対応する。 写真用35ミリフィルムについては「135フィルム」を参照
rdf:langString
35mm-film of 35 mm is een standaardfilmformaat waarmee vanaf de pionierstijd van de film tot heden de meeste commerciële speelfilms zijn gefilmd. 35mm-film is dezelfde soort film als de film die voor kleinbeeldfotocamera's wordt gebruikt.
rdf:langString
Taśma filmowa 35 mm – najczęściej używany format materiału filmowego wykorzystywanego zarówno w fotografii, jak i w kinematografii. Taśma tego standardu została opracowana w 1892 przez Williama Dicksona oraz Thomasa Edisona na podstawie dostarczonego przez George’a Eastmana materiału fotograficznego i jest wykorzystywana do dzisiaj w prawie niezmienionej formie. Materiał światłoczuły, z którego wytwarza się taśmę ma postać pasków o szerokości 35 mm, skąd wywodzi się nazwa standardu, perforowanych na obu brzegach. Jako standard perforacji wybrano po 4 otwory na jeden cykl obrazu (pojedynczą klatkę) rozmieszczone po obu stronach taśmy filmowej, co dawało 16 klatek na stopę długości taśmy. Na przełomie XIX i XX wieku wykorzystywano taśmy filmowe o różnych szerokościach, które opracowywano niezależnie, a ich szerokość wynosiła od 13 do 75 mm (od 0,51 do 2,95 cala). W 1909 ostatecznie ustalono, że 35 mm będzie standardem szerokości taśmy filmowej i pozostał on podstawowym rozmiarem zarówno do rejestracji, jak i odtwarzania filmów mimo tego, że z biegiem lat pojawiały się węższe i szersze rodzaje taśm filmowych. Rozmiar 35 mm uznano za optymalny między kosztem materiału filmowego a oferowanej przez niego jakości obrazu. Wszechobecność projektorów na 35-milimetrową taśmę w kinach spowodowała, że jest to obecnie jedyny tak powszechny standard projekcji filmów na świecie. Standard ten na przestrzeni stu lat dowiódł swej uniwersalności, będąc wielokrotnie modyfikowanym w celu dołączenia ścieżek dźwiękowych, zmiany materiału bazowego na niepalny, dodania kolorów, przystosowania do rejestracji obrazów panoramicznych wielu standardów, oraz zapisu dźwięku cyfrowego na prawie całej niezajętej przez obraz powierzchni taśmy. Od początku istnienia do chwili obecnej wyłączność na produkcję taśm filmowych standardu 35 mm mają firmy Eastman Kodak i Fujifilm. Według firmy Kodak rozdzielczość jednej klatki taśmy filmowej 35 mm wynosi 6K pikseli.
rdf:langString
35 mm é uma bitola cinematográfica criada por George Eastman em 1889, a princípio para fotografia fixa, mas em seguida utilizada também nas primeiras experiências de cinema. Para as gravações e exibições de suas produções para os cinemas, a Paramount Pictures deixou de usar o filme em 2014 para substituir pelo digital.
rdf:langString
35-мм киноплёнка — киноплёнка шириной 34,975±0,025 миллиметра с двухсторонней перфорацией. Наиболее распространённый фотоматериал в профессиональном кинематографе и малоформатной фотографии. Несмотря на успешное развитие как более широких, так и более узких и дешёвых форматов, 35-мм киноплёнка остаётся доминирующей благодаря удачному балансу между экономичностью и качеством изображения. Современное понятие «35-мм формат» в цифровой аппаратуре обозначает стандарты кинооптики и размеры сенсоров, заимствованные у различных кинематографических систем на такой киноплёнке.
rdf:langString
35 mm film, även kallad kinofilm eller 135-film används allmänt som film för professionell filmning, i den mån man inte gått över till digitala bilder, och för småbildskameror, alltså de vanligaste typerna av analoga kompakt- och systemkameror.
rdf:langString
35毫米膠片是一種廣泛用於活動影像拍攝和化學成像攝影的膠片尺寸規格。在攝影中也被稱爲135膠片。尺寸的命名指明了這種膠片的寬度，其介於34.98±0.03毫米（1.377 ±0.001英寸）之間。 標準的電影膠片規格是四個一幀，因此是每尺16幀畫面。 而對於攝影，標準的一幀兩側分別有八個齒孔。 從19世紀晚期到20世紀早期，大量的照相機和投影系統分別發明、使用了很多不通用的尺寸，比如說13毫米到75毫米膠片。這種情況導致照相機、投影儀和其他設備必須校準到每種尺寸。而35毫米寬度的膠片規格，最早定格爲1.375英寸，是在1892年由和托馬斯·愛迪生發明的，使用在了喬治·伊士曼生產的膠片上。電影膠片每四個齒孔一幀的標準被接受作爲國際標準則是在1909年，並由於35毫米膠片相對而言在膠片成本和圖像質量之間更好的衡量，這種規格被保留作爲長期以來最主要的膠片尺寸直到數位攝影技術和電影製作技術的興起。 膠片规格在應用中向来多樣化。比如可以被修改用於錄製音軌，重新設計以創造出更安全的片基，重新配方以捕捉特定的顏色。伊士曼柯達公司，富士軟片，和愛克發·吉華是三家著名的提供35毫米膠片的公司。在21世紀數位電影技術興起之前，35毫米的電影膠片的流行讓它幾乎可以在全球任何一家電影院播放。
rdf:langString
Кіноплівка шириною 35 мм (англ. 35 mm film) — кіноплівка шириною 34,975±0,025 міліметрів з двосторонньою перфорацією. Це найбільш широко використовуваний формат плівкового матеріалу, використовуються як у фотографії так і кінематографії. Стрічка цього стандарту була розроблена в 1892 році Вільямом Діксоном та Томасом Едісоном на основі фотоматеріалу, наданого Джорджом Істменом і до сьогодні використовується практично без змін. Світлочутливий матеріал, з якого виробляють плівку, має вигляд смужки шириною 35 мм, з якого виведена назва стандарту, з перфорацією з обох сторін. Як стандарт перфорації вибрано чотири отворів на один цикл зображень (один кадр), які розташовані на обох сторонах плівки, що дало 16 кадрів на фут (фотографічні негативи, як правило, мають по вісім перфорацій на кадр). На рубежі XIX i XX століть використовувалась кіноплівка різної ширини, яка розвивалися незалежно, а їх ширина становить від 13 до 75 мм (0,51 до 2,95 дюймів). У 1909 році було остаточно встановлено, що 35 мм буде стандартом ширини кіноплівки, і це залишається основним розмір запису і відтворення фільмів, незважаючи на те, що за ці роки з'явились вужчі й ширші види кіноплівки. Розмір 35 мм вважається оптимальним між вартістю кіноплівки і отриманою якістю зображення. Повсюдне розповсюдження проєкторів на 35 мм в кінотеатрах означало, що в даний час це є єдиний стандарт проєкції фільмів у світі. Цей стандарт за сто років довів свою універсальність, будучи неодноразово змінений, щоб включити саундтреки, зміни в базовий матеріал для негорючості, додати колір, пристосувати до запису панорамних зображень багатьох стандартів, а також додати можливість цифрового аудіо запису на майже всій не зайнятій зображенням поверхні плівки. З моменту свого створення і до сьогодні виключне право на виробництво кіноплівки стандарту 35мм мають Eastman Kodak і Fujifilm. За даними фірми Kodak, роздільна здатність одного кадру 35-міліметрової плівки складає 6K пікселів.
rdf:langString
Kodak
xsd:nonNegativeInteger
64611
