1925 Polish Football Championship

rdf:langString Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1925)

rdf:langString Mistrzostwa Polski w piłce nożnej 1925 – 5. edycja oficjalnych mistrzostw Polski w piłce nożnej mężczyzn (rozegrana po rocznej przerwie, spowodowanej odwołaniem mistrzostw Polski 1924), a czwarta dokończona oraz zakończona wyłonieniem zwycięzcy (mistrzostwa Polski 1920 zostały bowiem przerwane na skutek trwającej wojny polsko-bolszewickiej). Organizatorem rozgrywek był Polski Związek Piłki Nożnej (PZPN). Całą rywalizację przeprowadzono systemem mieszanym (quasi ligowym), po raz pierwszy w historii na przełomie dwóch lat kalendarzowych 1924 i 1925, jako sezonie (tzw. cyklem „jesień-wiosna”). Latem i jesienią 1924 odbyły się mistrzostwa poszczególnych okręgów, które wyłoniły uczestników fazy finałowej mistrzostw Polski 1925. Zmagania decydującej fazy mistrzostw (fazy finałowej) trwały 154 dni – od 29 marca 1925 do 30 sierpnia 1925. W 25 meczach (24 rozstrzygniętych i 1 remisowym) – rozegranych w jej ramach – formalnie uzyskano 90 bramek, co daje średnią 3,60 gola na mecz. Faktycznie strzelono co prawda 98 goli (średnio: 3,92 gola na mecz), jednak trzy spotkania grupy południowej z udziałem Amatorskiego KS Królewska Huta (AKS–Wisła 4:3, Wisła–AKS 5:2, ŁKS–AKS 2:1) zweryfikowano jako walkowery 3:0 dla rywali, z powodu „braku potwierdzenia statusu narodowościowego” (tzw. kwestia optantów, czyli zawodników drużyn górnośląskich przyznających się do narodowości i obywatelstwa niemieckiego, którzy nie mogli zostać członkami PZPN, jako obcokrajowcy). Tytuł mistrza Polski po raz trzeci z rzędu wywalczyła Pogoń Lwów, a koronę króla strzelców zawodnik Wisły Kraków – Henryk Reyman, zdobywca 11 trafień. Podczas 6. Walnego Zgromadzenia PZPN, zorganizowanego w dniach 28 lutego–1 marca 1925 w Krakowie zatwierdzono regulamin fazy finałowej mistrzostw Polski. Po raz pierwszy w historii wzięło w niej udział dziewięć drużyn. Rywalizację przeprowadzono w dwóch etapach: najpierw uczestników podzielono na trzy trój-zespołowe równorzędne grupy (południową, północną i wschodnią), a ich zwycięzcy stworzyli w drugim etapie kolejną grupę (finałową), której triumfator zostawał mistrzem Polski. W obydwu fazach grano systemem ligowym – „każdy z każdym, mecz i rewanż”. Wywalczenie tytułu mistrza Polski nie dawało gwarancji występu w fazie finałowej następnej edycji.