1922 Polish Football Championship

rdf:langString Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1922)

rdf:langString Mistrzostwa Polski w piłce nożnej 1922 – 3. edycja oficjalnych mistrzostw Polski w piłce nożnej mężczyzn, a druga dokończona oraz zakończona wyłonieniem zwycięzcy (mistrzostwa Polski 1920 zostały bowiem przerwane na skutek trwającej wojny polsko-bolszewickiej). Organizatorem rozgrywek był Polski Związek Piłki Nożnej (PZPN). Całą rywalizację przeprowadzono systemem mieszanym (quasi ligowym) w roku kalendarzowym 1922, jako sezonie (tzw. cyklem "wiosna-jesień"). Zmagania decydującej fazy mistrzostw (fazy finałowej) trwały 85 dni – od 29 lipca 1922 do 22 października 1922. W 26 spotkaniach (25 rozstrzygniętych i 1 remisowym) - rozegranych w jej ramach - uzyskano 154 bramki, co daje średnią 5,92 gola na mecz. Tytuł mistrza Polski wywalczyła Pogoń Lwów, a koronę króla strzelców - jej zawodnik - Wacław Kuchar, zdobywca 21 trafień. Na początku stycznia 1922 funkcjonowało w Polsce już osiem Okręgowych Związków Piłki Nożnej. Do pięciu istniejących wcześniej okręgów (krakowskiego, lwowskiego, łódzkiego, poznańskiego i warszawskiego) dołączyły trzy kolejne: górnośląski (następnie pod nazwą śląski), lubelski oraz wileński. Spowodowało to zwiększenie liczby okręgowych mistrzostw Klasy A, a tym samym liczby drużyn bezpośrednio walczących o tytuł mistrza Polski (z pięciu do ośmiu). Nowe OZPN-y przyjęto w poczet członków piłkarskiej centrali podczas 3. Walnego Zgromadzenia PZPN, zorganizowanego w dniu 26 lutego 1922 w Krakowie. W jego trakcie zatwierdzono też regulamin mistrzostw wraz ze zmianami. Wzorem dwóch wcześniejszych sezonów przewidywał on walkę o tytuł mistrzowski w cyklu "wiosna-jesień" oraz w dwóch fazach: okręgowych mistrzostwach Klasy A i ogólnokrajowym turnieju finałowym. W obydwu z nich grano systemem ligowym – „każdy z każdym, mecz i rewanż”. Różnicą w stosunku do poprzednich lat był fakt rezygnacji z przeprowadzania centralnych mistrzostw Klasy B (ze względu na wysokie koszty), a także zorganizowanie turnieju finałowego w dwóch równorzędnych grupach (północnej i południowej). Siłą rzeczy, kolejną nowością była więc konieczność rozegrania dodatkowych spotkań finałowych, pomiędzy zwycięzcami każdej z grup (w formule pucharowego dwumeczu "u siebie i na wyjeździe"). Wywalczenie tytułu mistrza Polski nie dawało prawa występu w fazie finałowej następnej edycji, bowiem podczas 3. Walnego Zgromadzenia PZPN odrzucono wniosek o dopuszczenie do finałów mistrzostw Polski obrońcy tytułu, jeśli zajmie on 2. miejsce w mistrzostwach swojego okręgu. Postanowiono za to założyć centralną kartotekę piłkarzy-członków związku i klubów, której podstawą była legitymacja zgłoszeniowa.